Hilda: ‘Een hartinfarct op mijn 38ste zette mijn leven op zijn kop’

30 april 2021

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, rust brengt of juist voor het nodige verdriet zorgt. Voor Hilda was dit laatste het geval, toen zij op haar 38ste een hartinfarct kreeg.

“18 mei 2017 is mijn leven van de een op andere dag totaal op zijn kop gezet. Een hartinfarct op mijn achtendertigste zorgde ervoor dat mijn leven in een klap veranderde.”

Bezige bij

“Ik was altijd een bezige bij. Als ik er nu aan terugdenk, leefde ik zelfs een beetje gehaast. Ik werkte in een bloemenwinkel, had een groot sociaal netwerk, was zeer actief op de basisschool van mijn kinderen en zat bij verschillende verenigingen. Je zag mij nooit met een boek op de bank. Ik vloog van hot naar her.

Halverwege mei 2017 kreeg ik last van mijn nek en armen, maar daar zocht ik niet meteen iets achter. Ik was bovendien druk aan het werk geweest in de tuin, dus dacht dat ik daar wat spierpijn aan had overgehouden. Toch nam de pijn in de dagen erna niet af en toen ik 18 mei wakker werd en wederom mompelde dat ik er zo’n last van had, zei mijn man dat ik vanmiddag dan maar gelijk een nieuw kussen moest gaan kopen. Hij was ondertussen wel een beetje klaar met mijn geklaag over een zere arm.”

Foute boel

“Ik besloot een stevige pijnstiller in te nemen en de kinderen klaar te maken voor een nieuwe schooldag. Niet veel later ging ik naar mijn werk. Een collega schrok toen ze me zag en vroeg of het wel goed met me ging. Rond het middaguur ging ik even naar het toilet. Ik merkte dat de pijn in mijn nek en arm weer toenam en besloot nog een pijnstiller in te nemen. Toen ik niet veel later het gevoel kreeg alsof er geen bloed meer naar m’n arm stroomde en ik over begon te geven, realiseerde ik me dat het foute boel was. Door een collega werd ik naar de huisarts gebracht.

Hij wimpelde het in eerste instantie af als hyperventilatie en wilde me naar huis sturen. Ik voelde aan alles dat het echt niet goed ging en stond erop dat er verder onderzoek werd gedaan. Uiteindelijk werd er een hartfilmpje gemaakt. De uitslag daarvan liet alle alarmbellen rinkelen. De huisarts liet twee ambulances komen. Ik had nog totaal geen idee van wat er aan de hand was, maar wilde nog wel even mijn man bellen. Hijgend vertelde ik aan de telefoon dat ik naar het ziekenhuis zou worden gebracht. Ik kreeg ondertussen nauwelijks nog zuurstof en niet veel later viel ik weg.”

‘Het is ernstiger dan u denkt’

“Na zes minuten reanimatie, kwam ik weer bij. ‘Ze is er weer’, hoorde ik de ambulancebroeder zeggen. Niet veel later viel ik weer weg en kroop ik voor de tweede keer door het oog van de naald. Op dat moment schoot het door mijn hoofd dat het maar goed was dat ik me bij de huisarts niet naar huis had laten sturen. Ik had dit anders nooit na kunnen vertellen.

In het ziekenhuis werd ik naar de afdeling cardiologie gebracht. De woorden van de arts ‘het is ernstiger dan u denkt mevrouw’, zal ik nooit vergeten. Een verpleegkundige vertelde me dat ik zo snel mogelijk zou worden geopereerd. Op het moment dat ik naar de OK werd gebracht kwam mijn man binnen. Hij mocht me op de operatiekamer nog snel een kus geven. ‘We moeten nu écht beginnen’ hoorde ik de cardioloog zeggen. Ik was bang, maar gaf me al snel over. Het bleek dat mijn kransslagader verstopt zat waardoor ik een hartinfarct had gekregen. Er werd een stent geplaatst en zodra ik wakker werd, voelde ik het bloed weer door mijn arm stromen. Dat was een onbeschrijfelijk gevoel. Ik voelde me zo opgelucht.”

Kippenvel

“Na de operatie kwam ik in een enorme achtbaan terecht. ’s Ochtends was ik nog een fitte, jonge vrouw en een paar uur later stond mijn leven opeens stil. Ik schakelde in een overlevingsmodus, probeerde mijn gevoelens zoveel mogelijk uit te schakelen. In de avond kwamen mijn twee kinderen langs. Dat vond ik ontzettend fijn, maar ook heel confronterend. Mijn man ontpopte zich als een ware held. Hij nam het huishouden over en was een enorme steun voor mij en de kinderen. Van alle kanten kregen we hulp aangeboden. Familie, vrienden, de oppas, echt iedereen stond voor ons klaar. Ik woon in een klein dorpje en toen ik na vijf dagen ziekenhuis naar huis mocht, hing bij iedereen de vlag uit. Als ik daaraan terugdenk, krijg ik weer kippenvel.”

Het mooiste uitzicht ooit

“Thuis begon het herstellen pas echt. Ik moest het vertrouwen in mijn lichaam terugkrijgen, maar dat ging zeker niet zonder slag of stoot. Ik heb mezelf meerdere keren afgevraagd hoe ik er ooit weer bovenop zou komen. Mentaal heb ik een enorme klap gehad. Ik voelde me ontzettend schuldig naar de kinderen toe. Ik wilde zo graag leuke dingen met ze doen, maar mijn lichaam kon het gewoon niet aan. Voor mijn gevoel heb ik hen nog het meest teleur moeten stellen. Dat deed heel veel pijn.

Het is nu bijna vier jaar geleden en hoe moeilijk het ook was, de hele situatie heeft me uiteindelijk ook veel moois gebracht. Ik heb keihard moeten leren hoe kwetsbaar wij als mens eigenlijk zijn, maar besef nu hoe belangrijk het is om van het leven te genieten. Ik wil zoveel mogelijk herinneringen maken met mijn man en kinderen. Ik ben veel bewuster naar het leven gaan kijken en kwam tot het besef dat ik mijn leven om wilde gooien. Ik ben een nieuwe opleiding gaan volgen en werk nu met heel veel plezier in de zorg. Dat had ik zonder mijn hartinfarct nooit gedaan. Ik heb in een heel diep dal gezeten, maar ik ben de berg weer opgeklommen en nu heb ik het mooiste uitzicht ooit.”

Lees ook: de dochter van Hester werd halfzijdig verlamd wakker