Hermina stopte met lijnen: ‘Wees gelukkig met je lichaam, vol zijn is oké’
4 februari 2019
Na jarenlang struggelen met haar figuur stopte Hermina (46) tien jaar geleden met lijnen. In haar blog laat ze zien dat je ook gelukkig kunt zijn met je lijf als je niet slank bent.
Na jarenlang struggelen met haar figuur stopte Hermina (46) tien jaar geleden met lijnen. In haar blog laat ze zien dat je ook gelukkig kunt zijn met je lijf als je niet slank bent. “Waar is afvallen zo belangrijk? Het is veel beter om contact te maken met je lichaam en te voelen waar je behoefte aan hebt.”
Lees ook het verhaal van Carmen: ‘Ook met een maatje meer kun je je mooier voelen’
Hermina: “Afgelopen zomer paste ik op de kledingwinkel van een vriendin. Daar hangt kleding in alle maten, van maat 38 tot 54, en dus komen er allerlei soorten vrouwen, van slank tot vol. Wat me opviel is dat alle vrouwen, ook de slanke, klaagden over hun lichaam: was het niet over hun kleine borsten dan wel over hun dikke kuiten. Dat vond ik een geruststelling. Wij vrouwen hebben blijkbaar allemaal issues met ons lichaam. En de meerderheid focust op die onderdelen van ons lichaam die we minder mooi vinden. Alsof er een bepaalde norm is waaraan je moet voldoen. Maar wat is dat eigenlijk voor gekkigheid? Waarom willen wij als vrouw allemaal mooi zijn?
Ik vind het zelf ook fijn om mooi gevonden te worden, hoor. Maar tegelijk haat ik dat. Je bent toch zo veel meer dan je uiterlijk? Soms denk ik: we maken het te belangrijk. Dat is niet alleen oppervlakkig, het heeft een diepere laag. Je wilt erbij horen en dus heb je het gevoel dat je aan bepaalde maatstaven moet voldoen. Dat gevoel was voor mij in ieder geval wel de reden dat ik mezelf al op jonge leeftijd te dik vond.”
Rondjes rennen
“Op de basisschool was ik al bezig met mijn figuur. Tijdens de gymles vergeleken we ons met elkaar. Met alle meisjes zaten we op zo’n gymbankje, dan zaten je benen plat en kon je goed zien wie de dikste bovenbenen had. Ik had dan misschien niet de dikste bovenbenen, maar zéker niet de dunste. Dat is niet goed, dacht ik. Dus ging ik thuis, bij ons op de boerderij in Friesland, op mijn rubberen laarsjes rondjes rennen op het erf. Ik dacht dat je daar dun van werd. Nee, over dat soort dingen sprak ik thuis niet. Ook niet met mijn moeder. Zij is ook vol.
Door wat regelmatig over haar gezegd werd door ooms en tantes die over de vloer kwamen, was ik me er al op jonge leeftijd van bewust dat er iets mis was met haar lichaam. Dan werd er bijvoorbeeld over haar in het Fries gezegd: ‘Nou, die ziet er wel héél goed uit.’ Goed betekende dan dus dik. Tegen mij werd zoiets ook weleens gezegd, dan vroeg een oom of ik niet te dik werd. Daar voelde ik me ongemakkelijk bij, maar als kind kun je je niet verweren. Door zo’n opmerking dacht ik dat er blijkbaar iets niet goed was aan mij. Volwassenen hebben het vaak niet in de gaten, maar als kind wil je het graag goed doen, wil je je omgeving tevreden stellen.”
Compleet verknipt
“Eten werd daarna jarenlang een obsessie. Ik was bezig met wat goed en fout was, waar je dik van werd, wat wel en niet gezond was, waar wel en geen koolhydraten in zaten, waar je wel of niet ketogeen van werd, hoge en lage bloedsuikerwaarden… Helaas werd ik er geheel verknipt van. Een paar keer heb ik koolhydraatarme diëten geprobeerd, waar ik veel mee afviel.
In fase vijf of zo mocht ik langzaam weer koolhydraten toevoegen, dus dan kocht ik brood. En dan at ik gerust een half brood in een keer op, dat smaakte als een gebakje. Zo lekker, ik kon niet meer stoppen met eten. Ik voelde niet wanneer ik genoeg had, dat kwam door al dat diëten. Dat vind ik zo mooi van baby’s: als ze honger hebben, huilen ze en als ze genoeg hebben, gaat hun mondje dicht.
Het zou toch fantastisch zijn als je ook later in je leven kunt blijven voelen waar je behoefte aan hebt? Dan overeet je nooit. Maar ik leerde pas na een workshop mindful eten wanneer ik genoeg had gegeten. Daar ben ik zo dankbaar voor. Ik geselde mezelf echt toen ik aan het lijnen was. Ik had altijd honger. En dat veroorzaakte weer negatieve gedachten over mezelf. Ik dacht: ik deug niet, want gulzigheid is een van de zeven hoofdzonden. Er is iets mis met mij. Ja, wat er mis met mij was, was dat ik niet luisterde naar mijn lijf. Ik legde mezelf heel lang allerlei beperkingen op tot ik het niet meer volhield en mateloos ging eten. Daarna voelde ik me heel slecht over mezelf, omdat ik had gezondigd. Wat een gedoe, man. Het is toch vermoeiend om zo te leven?”
Lijnen: vijfhonderd calorieën per dag
“Het gekste dieet dat ik heb gedaan, is bio-hcg. De voorganger daarvan was het hcg-dieet, waarbij je werd geïnjecteerd met hormoon uit de urine van zwangere vrouwen. Daar kwam veel kritiek op en toen kwam er dus bio-hcg. Dat was een goor, melkachtig goedje dat ik iedere ochtend onder mijn tong moest spuiten. Ik mocht daarbij niet meer dan vijfhonderd calorieën op een dag eten. Honger zit tussen je oren, zei de dame die dat spul aan mij verkocht.
Het raarste van dat dieet was dat je niet in aanraking mocht komen met vet. Ik mocht geen dagcrème opdoen, alleen een speciale crème die ik bij die dame moest kopen. En als ik eten klaarmaakte voor iemand anders, moest ik handschoentjes aan, want anders zou dat vet mijn lichaam kunnen binnendringen. Maar leven op vijfhonderd calorieën per dag is weinig, hoor. Soms werd het helemaal zwart voor mijn ogen als ik op mijn werk zat.”
Alles past!
“Tien jaar geleden kwam de omslag. Ik weet het nog goed, het was alsof de hemel openging. Ik ging op een vrijdagmiddag na mijn werk met een collega de stad in om te winkelen. Per ongeluk kwamen we in een grotematenwinkel terecht. Daar kwam ik nooit, want dan zou ik aan mezelf toegeven dat ik dik was. Wat maar weer illustreert hoe ik mijn kop in het zand stak. Er hing heel veel leuke kleding, mijn – slanke – collega vond het zo jammer dat alles haar te groot was. En ik was juist blij, er hing inderdaad heel veel leuke kleding. Ik was verbaasd, dacht: alles wat hier hangt, past mij!
Dat was een eyeopener, dat er leuke grotematenkleding bestond. Tot die tijd kocht ik iets wat me paste in de uitverkoop. Ik was altijd bezig met mijn streefgewicht. Als ik dat gewicht had, zou ik een dure spijkerbroek kopen en alles wat ik mooi vond. Zolang ik dat streefgewicht nog niet had bereikt, wilde ik niet veel geld aan mezelf uitgeven. Maar deze kleding vond ik zo leuk dat ik iedere dag wel naar die winkel wilde.
Na die vrijdagmiddag ben ik me anders gaan kleden. En dat had effect. Opeens kreeg ik complimenten van mensen die vonden dat ik er zo goed uitzag en vroegen of ik was afgevallen. Ik was nog nooit zo zwaar geweest! Het had nog een – veel belangrijker – effect. Ik vroeg me af waar ik mijn hele leven mee bezig was geweest. Want door dat lijnen en diëten was ik alleen maar zwaarder geworden. Ik ging op onderzoek op internet en ik ontdekte dat ik niet bepaald de enige was. 95% van de mensen die op dieet gaan, houdt dat niet vol. De meesten eindigen zelfs zwaarder dan toen ze ermee begonnen. Daar werd ik boos van. Het werd tijd dat ik mezelf leuk ging vinden en goed voor mezelf ging zorgen. Ik besloot te stoppen met lijnen. Dat was zo bevrijdend, dat ik dacht: dat moeten meer mensen weten. Google op het woord overgewicht en je komt op sites die vertellen hoe belangrijk het is dat je afvalt. Waarom, als het toch niemand lukt? Ik vond het tijd voor een ander geluid.
Datzelfde jaar ben ik met mijn blog Wondervol begonnen. We moeten af van het idee dat je dun moet zijn om gezond te zijn. Want je denkt misschien dat je goed bezig bent als je op dieet bent, maar het kan schade veroorzaken. Ik heb er een trage schildklier aan overgehouden. Dat is een chronische aandoening, waar ik mijn leven lang medicijnen voor moet slikken. Bovendien: wat is er mis met af en toe een snackje eten?”
Ben jij het met Hermina eens? Praat hieronder mee! Ben je benieuwd naar haar blog? Neem een kijkje op Wondervol.nl.
Lees ook het verhaal van Carmen: ‘Ook met een maatje meer kun je je mooier voelen’
