Eveline: ‘Ik leek wel Cleopatra, liggend op een canopé’

27 februari 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

Soms voelde ik me net Cleopatra hier. Om alle gasten tiptop-service te bieden, kozen Emiel en ik ervoor om na de grote verbouwing éérst de gastenvertrekken af te maken. Behangen, stucen, wegwerken van alle leidingen, isoleren, anti-termietenbehandelingen, planchetjes en haakjes ophangen, bedden bestellen, dekens en slopen… en toen was het geld op!
‘Eerst sparen’, mompelde Emiel. En we droomden verder over ons ‘rommelhokkie’, zoals het oude kantoor van meneer Coquillaud werd omgedoopt. Alles wat we niet kwijt konden, belandde tussen, onder en boven de met lakens afgedekte meubels die vol stof, zaagsel en pleisterwerk op ons wachtten. Katrollen, emmers, rollen behang, stukken plint en schuurmachines werden in het ‘rommelhok’ gefrot, want ‘weg is weg’. Ook de stofzuiger werd achter de deur geparkeerd. En ach, ook de dweil en emmer.

Cleopatra

Intussen werkten Emiel en ik in onze ‘salon’, zoals onze Franse werklui een woonkamer noemen. Het was alleen minder leuk dat we telkens half weggezakt op de bank lagen. Ik leek wel Cleopatra, liggend op een canopé. Ik miste Wickie nog die druiven bracht en wapperde met een bananenblad. Verlengsnoeren crawlden over de grond. De printer stond op een poef naast de eethoek. En hadden we een nietmachine, perforator of onze administratiemappen nodig om nét die factuur van het waterzuiveringsbedrijf te zoeken of een eigen factuur voor mijn schrijfwerk op te ruimen, dan rommelden we panisch in de ijskoude en overvolle garage. Telkens hoopten we dat er geen ordners of foto’s doorweekt waren door wéér een lekke verwarmingsbuis of aangevreten door de veldmuizen. Regelmatig als Emiel grasmaait en de maaier uitrijdt of enkel het vuilnis buiten zet, floept er eentje naar binnen.

‘Project Kantoor’

Afgelopen weken was het tijd voor ‘Project Kantoor’. De elektricien verving de stoffen leidingen. Hakte de muren open en metselde ze weer dicht. Er kwam dubbel glas in de oude, verrotte kozijnen. Emiel stoomde behang af. Verfde deuren, plinten en kozijnen. Ik waste en streek de oude gordijnen, waarvan niet alles te redden viel. We kochten nieuwe vitrage en zoomband. Klopten het Perzische tapijt van meneer Coquillaud uit. Lapten de prachtige oude en vooral originele meubels en zetten alles in de boenwas. We beitsten de houten vloer die gelukkig al professioneel geschuurd was. We verfden de radiator. En toen kwam het ergste.

Écht kantoor

Voor het eerst in ons leven en om ‘budgettechnische redenen’ zouden Emiel en ik behangen. De pas gelakte deur belandde op schraagjes. Een oude emmer werd gevuld met lijm. Banen waren geknipt. De ladder stond klaar. Toen was het tijd voor pauze. En ach, ook maar een aperitiefje. Om tenslotte toch onze moed bij elkaar te rapen. Twee volle weekenden kostte het ons. Maar het behang zit erop. Het patroon loopt zelfs recht. En de twee ‘patchwork-stukjes’ die we plakten ter reparatie, zié je niet eens. De meubels konden terug. En na twee jaar konden de verhuisdozen met boeken, kantoorartikelen en hangmappen worden uitgepakt. Ons ‘rommelhokkie’ is een écht kantoor geworden. En álles hebben we zelf gedaan. Trotser kunnen we niet zijn!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.