Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Eenmaal thuis kleefde er een officieel uitziend document aan de deur’

Eveline: ‘Eenmaal thuis kleefde er een officieel uitziend document aan de deur’

17 juni 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Het was een drukke week. De zon scheen, mijn hoofd was eens niet aan het ‘dingdongen’ (als autist hopsen mijn gedachten soms wat te snel) en in het reserveringenboek stonden veel namen genoteerd. Dit was waarvoor we het deden!
Hard werken stoort ons niet. Zolang we het lichamelijk volhouden, en dat is met mijn benen, knieën en voeten nu een huzarenstukje, genieten we op en top. Gasten verwennen zit in ons bloed. Voor hen doen we alles.

Britse gasten

Op een woensdag arriveerden vier Britse gasten, ruim twee uur vroeger dan afgesproken. Die ochtend hadden we alle kamers uitgesopt, beddengoed vervangen, douches geschrobd en koele flesjes water aangevuld. Toen de bel ging, stofzuigde Emiel nog in zijn ‘poetstenue’ de grote hal. Ik roerde in mijn kookschort in de pannen.
‘Wat een ontvangst.’ De gasten mokten in de tuin tot we hen na een half uur ‘eindelijk’ hun kamers toonden. En kregen ze misschien extra handdoeken? Vier stuks per stel voor één nacht was wel een beetje weinig. Er was toch zeker ook wel gewone melk in de koffie? Koffiemelk was zo ‘zilt’. Emiel racete naar de supermarkt voor kakelverse melk. Pas de probleme!
Even later wilden ze wel wat drinken. Kregen ze van mij een rondleiding in de wijnkelder? Ik verliet potten en pannen en daalde met ze af. Gaf een miniproeverij met enthousiaste uitleg. Maar nee, eigenlijk wilden ze geen wijn. ‘Doe maar bier.’

Emiel huppelde de tuin in met vier bierglazen, vier pils en een bakje chips. Was dat Heineken? Nee, dat dronken ze niet. Dat was te waterig. Kronenbourg wilden ze. Emiel racete een tweede keer naar de supermarkt, nu voor drie treetjes Kronenbourg, want je weet maar nooit en het viertal zou mee-eten. Het feest duurde kort, want na één rondje wilden ze in de jacuzzi met z’n viertjes. Kon Emiel even badlakens brengen? Onze douche-handdoeken waren écht te klein.

Vijf wassen

We sjouwden af en aan. Pas om half een, toen de afwas was gedaan, lagen we gestrekt in bed. De volgende ochtend vertrokken ze. Eerst moesten de rekeningen gesplitst. Toen we veertig cent wisselgeld tekort kwamen, drentelden ze in de hal tot Emiel in Fordy het parkeergeldbakje had omgekeerd.
We zwaaiden ze lachend uit. Daarna draaide ik vijf wassen: twee kamers beddengoed, twaalf handdoeken en vier strandlakens. We verwenden onze overgebleven Vips, een Nederlands en een Frans stel. Daarna ging het gas er weer op, want die avond zou er nog een nieuwe kamer arriveren.

Beste B&B ever

Die middag wachtte een nieuwe spiertest in het ziekenhuis. Maar ik moest ook nog… en hoe ging ik…. Mijn hoofd zat weer vol prutteltjes.
Eenmaal thuis kleefde er een officieel uitziend document aan de deur. Daar hadden we verdikkie toch de bezorging van de nieuwe plantenbakken gemist. Maar toen zagen we het. Pontificaal hing het op de deur. Een verrassing van onze andere gasten. Villa Verte. Beste B&B ever. Drie gouden Michelin-sterren. Daar kwamen de tranen. Van geluk, deze keer.