Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Ik haastte me naar de deur. Daar stond Anita’

Eveline: ‘Ik haastte me naar de deur. Daar stond Anita’

10 juni 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Het was tijdens de schrijfweek, eind mei. Onverwacht had ik een lactose-arme mee-eter. Op het laatste moment meldde een andere dame dat zij vegetarisch at. Geen punt, bij Villa Verte. Ik moest wel even schakelen (Asperger blijft dan toch even opspelen), maar na een kop thee met een chocolaatje had ik alles weer als vanouds ‘onder controle’.
Ik moest enkel nog wat extra boodschappen halen en de menulijsten en recepturen aanpassen.

Vleesotarisch

‘Bonjour!’ Mijn vriendin Anita zwaaide naar me vanachter haar toonbank in de slagerij. ‘Wat zal het vandaag wezen?’ Anita is mijn buur-buurvrouw. Ik schreef al een keer over haar. Vorig jaar gaf ze me kookles en oefenden we in haar keuken met recepten van haar oma. ‘Sorry,’ antwoordde ik. ‘Vandaag eten we vleesotarisch.’ Ze lachte. ‘Pourquoi?’ Ik vertelde over de vegetarische cursiste en de voorkeur van een ander koppel voor ‘minder vlees.’
Ze zette grote ogen op. ‘Maar dan moet je naar buiten! Kom vanmiddag langs, dan gaan we samen wandelen. De acacia staat nu in bloei!’ Ik begreep er geen pollepel van. Ik verontschuldigde me, want het nieuwe cursusblok begon bijna en het eten moest nog in elkaar worden gefabriekt. Er moest nieuwe koffie komen. Rouwkostsnackjes en chocolade versnaperingen voor ‘hersen-energie’, want creëren en aandachtig luisteren kost veel kracht.

Anita

Die namiddag, het liep al rond zevenen, legde ik de laatste hand aan mijn kooksels. Emiel dekte de tafel. Mooie waterglazen. Fijn bestek. Alles zag er tiptop uit. Nu nog een kaarsje aan, want het koelde ’s avonds nog behoorlijk af en we aten binnen.
De bel.
Kwam dat even ongelegen. Wilde een aspirant-gast een rondleiding? Of kwam er iemand persoonlijk reserveren, want dat gebeurt weleens voor vrienden of familie die iemand in onze regio bezoeken. Ik haastte me naar de deur. Daar stond Anita. In haar handen een enorme schaal met welriekende krokante baksels. Ik begreep er niets van. Waarom zou ze voor mij koken? Ik had haar toch niets gevraagd?

Lokaal gerecht

‘Voor jullie. En helemaal vegetarisch!’ Ze reikte me de schaal aan. Het rook heerlijk zoet. Ik parkeerde de baksels op de kolom naast de voordeur en gaf haar een knuffel. Anita trok uit haar achterzak haar telefoon. ‘Kijk!’ Ik zag Anita, in haar keuken. Ze wapperde met wat gekke bloesemtakjes, geplukt van een boom. Het beeld gleed omlaag en ik zag hoe haar vingers de takjes in beslag dipten. De hand ging weer omhoog. De bloesem belandde in een pannetje frituurolie. Halverwege draaide ze de bloemen om. Legde ze op bakpapier. Bestrooide alles met poedersuiker. Speciaal voor mij had ze het hele proces gefilmd om me uit te leggen dat de mensen hier in de Haute Vienne, het is een erg lokaal gerecht, acaciabloesem verwerken in gerechten. Ik wist door ervaring al dat in deze regio gegeten wordt ‘wat de natuur ons schenkt’, maar ditmaal werd ik opnieuw aangenaam verrast.
Die avond presenteerde ik de schaal met het verhaal bij het toetje. En heel eerlijk… de beignets waren buitenaards verrukkelijk-over-heerlijk!

Noot: op de foto de beignets én een originele bloesemtak, zo van de boom.

Bekijk hier het recept.