Eveline: ‘Sinds september strompelde ik’

7 mei 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Struikelpartij

Het begon met een struikelpartij. Een lange ijzeren pin stak uit de grond en de schuldige was de ‘stopper’ van ons eigen hek. Al meteen ging het mis. Ik hinkelde. Strompelde. En voelde me net Eucalypta de heks maar dan zonder bezemsteel. ‘Ik vind je zielig’, troostte Emiel me. Hij gaf me kopjes thee met chocolaatjes en we hoopten hartgrondig dat de pijn snel zou verdwijnen. Maar dat gebeurde niet. Sinds september strompelde ik.

Ziekenhuis

Ik kreeg vier fysiotherapiebehandelingen. Ik bleef Manke Nelis.
Villa Verte heeft twee trappen: een naar de gastenkamers omhoog en een naar de tuin en parkeerplaats beneden. Allebei liep ik ze treetje voor treetje op en af, met een verbeten grimas op mijn snufferd. Als ik ’s nachts naar de wc wilde, viel ik tegen de kast. Zolang ik zat ging het nog en dus ik deed de strijk zittend en schilde op de bank de (Franse) piepers.
‘Ik stuur je door’, zei mijn huisarts in maart. Hij maakte een afspraak voor me in het ziekenhuis. Ik ging door de scan. Deed yoga tegen een muur en liet mijn knieën fotograferen. Vooruit, ook maar mijn halve been. Ik jammerde en jankte. ‘Het is geen artrose,’ mompelde de arts een week later toen hij de foto’s had gekregen. ‘Het is ook geen kraakbeenbeschadiging. Geen trauma. En geen botontkalking.’ Ik wilde net glimlachen van opluchting toen hij wees op een spierprobleem. Er wapperden rode vlaggen in mijn hoofd. Daar zat ik dan in Frankrijk. In een B&B die net een half jaar open was en die verkocht moest worden omdat ik geen trap meer op of af kon met een rolstoel… Ik ontpopte me tot een hulpeloze hypochonder.

Doosjes

Ik kreeg antibiotica. Een bloedtest. Hormoonzalf, want misschien was het wel ‘de menopauze’. Overwerktheid misschien? Emiel gaf me nóg meer kopjes thee met chocolaatjes. En ik werd steeds verdrietiger.
‘Ik denk dat ik het weet!’ zei de arts de week daarop. ‘Ik denk dat je een verwaarloosde zware peesontsteking hebt!’ Hij voelde en kneedde. ‘Oui, madame Karman. Dat wordt een injectable intramusculaire’. Begreep ik doktersjargon eerder met moeite (mijn Frans is nog steeds een beetje gatenkaas): woord ‘injectable’ bleef prima hangen. Thuis zocht ik zelf maar de doos chocolaatjes op. Dat zou mijn zenuwen leren!
Afgelopen zaterdag, want hoera, de huisartsen werken hier gewoon op zaterdag, was ik aan de beurt. Vooraf had ik bij de apotheek/drogist/babywinkel (in een piepklein dorp als Saint-Mathieu ombineert alles met elkaar) de bestelde doosjes opgehaald. De huisarts vulde zijn injectienaalden, smeerde mijn been in met zwarte vloeistof en… ik keek braaf naar het plafond terwijl hij mij bleef prikken.
Twee dagen later was de pijn gezakt. Ik kon weer lopen. De feniks was herrezen! Mijn been is nog snel moe en moet nog sterk worden omdat de valpartij al in september was. Maar mijn been zit er nog aan. En Villa Verte hoeft voorlopig lekker niet verkocht te worden!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.