Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Verbaasd keek ik hem aan. ‘Dat is superver!’’

Eveline: ‘Verbaasd keek ik hem aan. ‘Dat is superver!’’

29 april 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Bordeaux. Een grote stad met pakembeet 255.000 inwoners, bijna tweemaal zo groot als Amersfoort of Zwolle. Emiel en ik waren er nog nooit geweest, want twee uur rijden was ‘veel te ver’. Gek eigenlijk. Vroeger reden we rustig van Duiven naar Maastricht of Lille voor een dagje ‘vermaeck’.

Superver

Twee weken geleden was ik weer bij Louis, mijn ‘kappertje’. Ik heb een speciale band met hem. We spelen muziekspelletjes, raden liedjes uit de jaren tachtig. En we nemen keukenprobeersels voor elkaar mee. Ik mijn mandarijnencake. Hij een ratatouille.
‘Wat ga je dit weekend doen?’ We kwebbelden wat. ‘Ik ga met mon amour naar Bordeaux. Daar heeft Christophe nog een appartement.’ Verbaasd keek ik hem aan. ‘Dat is superver!’ Louis gaf me nog een gevuld paaseitje. ‘Twee uur en tien minuten. Vind je dat ver? C’est la France, chérie, hier ligt alles uit elkaar.’

Bordeaux

Met wapperend modellenhaar zweefde ik terug naar huis en klampte Emiel vast. ‘Waarom zijn wij nog nooit in Bordeaux geweest?’ Emiel haalde zijn schouders op. Ik rende naar mijn agenda. Het is rustig, dit voorseizoen. Frankrijk zit in een recessie en het woekerend aantal stellen dat ‘een B&B’tje’ opent, helpen ook niet mee. ‘On y va’, zei Emiel, want dat zinnetje kent hij al.

Acht dagen later vertrokken we nog voor de morgenstond. Tweeënhalf uur later stonden we op het grote marktplein van Bordeaux. We dronken koffie met croissants als verlaat ontbijt. We slenterden (oké, ik hipte) door de winkelstraat totdat mijn benen te pijnlijk werden. We dronken een glas fris op een ander terras en bleven maar herhalen hoe bijzonder het was dat het zonnetje zo straalde, en Emiel verkondigde dat dit speciaal voor ons was, want hij is romantisch tot op het bot. We vonden een paar oorbellen, Franser-dan-Frans en ‘tout’ Eveline. We kochten sloffen voor Emiel en een doos canelé’s (een sponsachtig cakeje en een specialiteit uit Bordeaux). We genoten van de trams, de ‘bon vivants’ die met hun ‘joie de vivre’ in het zonnetje kletsten.

Eenvoudig bereikbaar

We inhaleerden de zoete lucht van de bakkertjes die op elke hoek van de straat te vinden waren. En we aten Franse uiensoep en steak tartare, een rauw vleesgerecht met Franse kruiden, in een originele bistro met roodfluwelen stoeltjes en obers met zwarte strikjes op een wit overhemd. We betaalden acht euro voor een glas wijn, maar het was wel een échte Bordeaux. En romantische Emiel, hij was op dreef die dag, beschreef hoe bijzonder het was dat Nederlanders helemaal naar Bordeaux moeten vliegen of urenlang moeten rijden, en dat dit voor ons een uitje was in als het ware ‘onze achtertuin’. Dat Bordeaux, de stadse metropool met al haar passie en authenticiteit voor ons zo eenvoudig bereikbaar is. Ik knikte. En we bestelden nog een wijntje. En zoenden elkaar over het damasten tafelkleed heen.

De volgende dag, nog in een roes van geluk, dronken we alwéér thee met canelé’s. Maar wel op ons eigen balkon in Saint-Mathieu!