Eveline: ‘Emiel en ik zitten er letterlijk doorheen’

26 maart 2024

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

Het is zwaar deze maanden. We hebben in Villa Verte veel problemen waarover ik op deze plek komende weken zal schrijven. Als ik er klaar voor ben. Als de woede, het verdriet en de frustratie een beetje gezakt zijn. Misschien wel als er een oplossing is. Provisorisch of echt: de lente zal het uitwijzen.

Letterlijk doorheen

Emiel en ik zitten er letterlijk doorheen. Zwaar gemoed. Zware botten. We hebben lichamelijke kwaaltjes en soms ook tranen. ‘Zullen we naar Nederland teruggaan?’ We vragen het elkaar elke dag. Twijfel. Zo vaak zaten we er doorheen, maar nu dan écht tot het gaatje.
‘Kom lekker hier logeren,’ zeggen onze vrienden uit Perigueux. Ze hebben daar ook een B&B en dus logeerkamers genoeg. ‘Dan gaan we lekker koken en drinken en kletsen. Met de kachel op volle kracht!’ We accepteren de uitnodiging.

Feest der herkenning

De dag voor onze logeerpartij bij Brigitte et Moi, want zo heet hun prachtige huis, appt Erik mij een foto van een thermostaat. ‘Lekker warm hier. Komen jullie snel?’ Hij vraagt wat we willen eten. Brigitte appt hoeveel zin ze hebben om ons te vertroetelen.
En dan is er opeens nóg een oppepper. Tjitze, van de minstens zo prachtige B&B ‘Villa Leovil’ nodigt ons uit voor een lunch. We schrijven al een tijdje met elkaar, en nu, in tijden van nood, is hij daar ineens.
Daar rijden we, de tweeënhalf uur naar de prachtige oude dame, want een villa is in het Frans nu eenmaal altijd vrouwelijk. Het is een feest der herkenning: het huis dat ook zoveel onderhoud opeist. Dat zoveel charme gaf en geeft. Dat eruitziet als een sprookje, ook al weten wij wel beter en zien we het werk. ‘Ga lekker zitten.’ We krijgen koffie met een dikke plak cake. Een rondleiding. Een extra blok hout op de kachel. En als cadeautje nog een lunch die we nooit meer vergeten. Emiel en ik stellen onze vragen. Tjitze beantwoordt ze geduldig. We lachen. Giebelen. Vertellen elkaar anekdotes. Over de beroemde Amerikaanse actrice die bij Gerrit Jan en Tjitze in Villa Leovil logeerde. Over de fantastische gasten die wij al in ons balboekje hebben staan. We eten. Drinken wijn. En zomaar, voor een hele middag, zijn al onze zorgen geparkeerd in een fictieve garage waarvan de schuifdeur stevig op slot zit.

We helpen elkaar

Als we de oprijlaan afrijden, rent Tjitze ons achterna. ‘Voor jullie!’ Door het open raampje schuift hij een pot zelfgemaakte abrikozenjam bij Fordy naar binnen. ‘Zet hem op, kanjers!’ En hop, daar rijden we naar onze vrienden in Perigueux die al op ons wachten met een kaasplankje en een knuffel. We kunnen wel janken om al die lieve mensen om ons heen.
Een Bed and Breakfast opstarten is zwaar. En heus niet altijd leuk. Maar wat wij afgelopen week hebben geleerd is: we helpen elkaar. Samen zitten we hier, als Nederlanders in dit bijzondere Frankrijk. We leren van elkaar. En we helpen elkaar. Als de hele wereld toch eens zo mooi zou zijn, was de zomer al begonnen!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.