Eveline: ”Er is iets aan de hand’, zei hij’
19 maart 2024
Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.
Twee dagen voor kerst 2023 ploft hij in de brievenbus: een doos écht Belgische bonbons. Erbij een briefje van meneer Rutten, een Belg die al twee keer bij ons logeerde. Hij vraagt of we de eerste week van maart een kamer voor hem vrijhouden. Wat zijn we verrast! We blokkeren zijn lievelingskamer en genieten van de chocolade.
Naast gerenommeerd hypnotherapeut is meneer Rutten ook hoogsensitief. Hij heeft moeite met prikkels, geuren en geluiden. Waar hij vooral gevoelig voor is, is sfeer. De eerste keer waarschuwde hij ons al: ‘Het kan zijn dat ik na een kwartier weer vertrek. Ik betaal gewoon, maar dan voelt het niet goed.’ Hij bleef. En hij kwam nog een keer, nu met zijn gezin en kleinkinderen. Eindelijk had opa iets gevonden waar hij zich blij voelde!
‘Er is iets aan de hand’
Op de dag van aankomst zetten we hun kachel hoog. Branden een kaarsje in de gang. Ze hebben een cadeautje meegenomen na een Italiaans congres: vier plakken originele Parmaham. ‘Pour la maison Verte’, staat met viltstift op het cellofaan. Ik glimlach. Wat zijn ze lief!
De eerste avond eten ze mee. Het is buiten koud. Omdat mevrouw op haar sokken de eetkamer betreedt, leg ik de volgende dag een paar leensokken voor haar op bed.
EMDR-therapie
‘Er is iets aan de hand.’ Meneer Rutten wijst naar mij. ‘Ik voel het.’ Ik herinner me zijn hoog-sensitiviteit. Jokken heeft geen zin. En dus leg ik uit wat er is: we hebben grote problemen. De nieuwe kachel is een ramp. We zijn verdrietig. Bijna blut. Hij legt zijn hand op mijn schouder. ‘Ik geef je EMDR-therapie. Dat helpt.’ Ik giechel. Nooit in mijn leven heb ik wat-voor-therapie-dan-ook gehad. Ik ben een bikkel. ‘Kan best zelf’, was dat als peuter niet mijn eerste volledige zin? Maar meneer Rutten duwt me vastberaden op een stoel. Schuift een stoel bij. Gaat zitten. Hij vraagt welk gevoel ik kwijt wil. Boosheid? Verdriet? Frustratie? Angst? Samen zoeken we het goede woord en in het Frans doe ik een oefening. Daarna wijst hij met twee vingers van links naar rechts. Ik moet ze volgen. Links. Rechts. En nog eens. Dan komen de ademhalingsoefeningen. Emiel ziet het met verbazing aan.
Ik moet cijfers geven van tien tot één, hoe erg is mijn machteloosheid? Ik ga van tien tot tien. En opnieuw tien. Om meneer Rutten te matsen, zeg ik na de vierde oefening dat ik op vier zit. Hij glimlacht. Zie je wel. Het lukt. Als hij me welterusten wenst, giechel ik opnieuw. Wat een quatsch. Dat gelooft toch niemand?
Marmottenbaby
Die nacht slaap ik als marmottenbaby. Ik voel me zoveel rustiger. Twee dagen later voelt ook mijn verkrampte nek weer rustig. Hoe kán dit?
Nadat ze op dag vier de rekening hebben betaald, zwaaien we ze uit. Twee wapperende armpjes uit de autoramen. Een stiekem cadeautje in haar handtas. Ze mag het thuis pas uitpakken.
Die avond komt er een lief mailtje binnen. ‘Warme voeten en een warm hart.’ Op de begeleidende foto een paar damesvoeten in de gloednieuwe slofsokken die ik voor haar kocht.
Om privacyredenen zijn de namen van de personen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.
