Chantal: ‘Een man is leuk, maar mijn paard staat op nummer één’
15 februari 2019
In Vriendin 7 vertellen vier volwassen penny-meisjes over hun grote liefde: hun paard. Vandaag het verhaal van Chantal: “De dag dat ik Chico’s eigenaar werd, was de gelukkigste dag uit mijn leven.” Als kind… “zat de liefde voor paarden er al in. Ik was pas twee toen ik mijn ouders al ‘dwong’mij mee te nemen…
In Vriendin 7 vertellen vier volwassen penny-meisjes over hun grote liefde: hun paard. Vandaag het verhaal van Chantal: “De dag dat ik Chico’s eigenaar werd, was de gelukkigste dag uit mijn leven.”
Als kind…
“zat de liefde voor paarden er al in. Ik was pas twee toen ik mijn ouders al ‘dwong’mij mee te nemen naar de kinderboerderij of een manege, als ik maar paarden of pony’s kon aaien.Vaak nam mijn vader me mee, hij was het minst bang. In mijn familie ben ik de enige met deze paardenliefde. Ik wilde niets liever dan paardrijlessen, maar daar was geen geld voor. Op mijn achtste kreeg ik ze alsnog. Ik moest geopereerd worden, wat ik echt niet wilde. Mijn ouders beloofden me dat ik na de operatie op paardrijden mocht. Daar wilde ik mijn angst voor het ziekenhuis wel voor overwinnen! Ik werd een echt Penny-meisje en reed na schooltijd direct naar de manege. Ik deed daar alles, als ik maar in de buurt van paarden kon zijn. Of het nou mesten, wandelen of poetsen was; ik vond het geweldig.”
Mijn eerste paard…
“vond ik op m’n 23ste. Chico was een manegepaard op de stal waar ik reed en werkte. Hij gooide iedereen van zijn rug, alleen gevorderde ruiters niet. Dat werkt niet op een manege waar mensen juist komen om te leren rijden. Ik reed geregeld op Chico en toen ik hoorde dat hij verkocht zou worden, wilde ik hem héél graag hebben. Ik was net begonnen bij het bedrijf waar ik nog steeds werk en ik nam me voor Chico te kopen zodra mijn proeftijd erop zat. En zo gebeurde het ook. Uiteindelijk kreeg ik hem van mijn ouders, omdat ik op dat moment nog niet genoeg geld had. De dag dat ik Chico’s eigenaar werd, was de gelukkigste dag uit mijn leven.”
Het rijden…
“ging niet meteen goed. In het eerste jaar belandde ik zelfs een paar keer in het ziekenhuis. Ik besloot Chico bij een westernstal in training te doen. Daar is hij streng aangepakt. Elke dag kwam ik kijken naar de vorderingen. In het begin had ik hem het liefst meteen weer mee terug genomen, ik vond het zo zielig! Maar het was nodig, na drie maanden had ik een compleet ander paard. Ik moest zelf ook aan de slag, als ik door zou gaan op de oude voet, zou Chico zo weer terug bij af zijn. Daarom heb ik zelf ook een western- opleiding gevolgd. Daarna konden we vrijwel alles samen. Ik deed aan dressuur, springen, mennen en kon Chico inzetten om koeien te vangen voor de buren.”
Ook Elisabeth vertelt over haar paard: ‘Ik zou eerder nog mijn huis wegdoen dan mijn paard’
Mijn paard betekent voor mij…
“alles. Hij is niet alleen het dier waar ik op rijd, Chico is ook mijn maatje. In 2002 kreeg ik te horen dat ik een melanoom had, de ernstigste vorm van huidkanker. Niet lang daarna bleek dat ik uitzaaiingen naar mijn lymfe- klieren had. Ik moest worden geopereerd en kon daardoor even niet naar Chico. Toen hebben mijn stalgenoten hem in de veewagen geladen en zijn ze naar mij toe gereden – onder politiebegeleiding. Het was zo fijn hem te zien, ik brak toen ik hem zag. Ik heb echt even bij hem staan uithuilen. Hij is zo belangrijk voor me. Een paard voelt precies aan wat je gemoedstoestand is. Als ik chagrijnig uit mijn werk kom en niet relaxed op zijn rug zit, krijg ik dat meteen terug. Chico spiegelt mijn gedrag en zet me als het nodig is op mijn plek. Bij Chico kan ik me echt ontspannen.”
Zonder Chico…
“zou ik een totaal ander leven leiden. Ik heb hem al 24 jaar, zie hem dagelijks en in het weekend ga ik twee keer per dag naar de stal, op 25 minuten rijden van mijn huis. Ik heb ooit een vriend gehad die mijn liefde voor paarden maar niets vond. Nou, dan houdt het snel op, hoor! Fijn als ik een leuke man tegenkom, maar Chico staat op nummer één.
Dertig is heel oud voor een paard. En al gaat het goed met hem, ik weet dat Chico niet het eeuwige leven heeft.We hebben vorig jaar samen een bucketlist afgewerkt. Dit jaar doen we dat weer: we gaan naar de Veluwe, zwemmen en lekker naar het strand. We zien wel hoe ’t loopt. Wat ik zeker weet: zo’n paard als Chico krijg ik nooit meer, hij is een ‘once in a lifetime horse’. Mijn stalhouder zegt dat Chico veertig wordt. Ik hoop het, ’t zou me in elk geval niets verbazen.”
Lees ook: Yvonne vangt ernstig verwaarloosde paarden op
