Bo deed onderzoek naar de intelligentie van varkens: ‘Ze zijn zo grappig en slim’
24 februari 2019
Bo (24, biologiedocent): “Vleesvarkens zijn vieze, saaie beesten, dacht ik altijd. Totdat ik voor mijn studie toegepaste biologie onderzoek deed naar hun intelligentie en emotie. Binnen de kortste keren was ik verliefd op de varkens in de universitaire onderzoekstal.”
Bo (24, biologiedocent): “Vleesvarkens zijn vieze, saaie beesten, dacht ik altijd. Totdat ik voor mijn studie toegepaste biologie onderzoek deed naar hun intelligentie en emotie. Binnen de kortste keren was ik verliefd op de varkens in de universitaire onderzoekstal.”
Varkens zijn heel lief en slim
“Varkens zijn zulke lieve, grappige en slimme dieren! Ik trainde ze met M&M’s en ze begrepen heel snel wat wel en niet werkte om zo veel mogelijk snoepjes te bemachtigen. Ik moest vaak hard om ze lachen. Hoe ze sprintjes trokken en slipten in de bocht, het leek net een tekenfilm. Wanneer ik het hok in liep, kwamen ze als een fanclub om me heen staan, hopend op knuffels en voer.
‘Als ik haar naam riep, keek ze direct op’
Gwenn sprong er meteen uit met haar gevlekte huid. Als biggetje was ze zo groot als een Jack Russell en minstens even slim. Haar gezichtsuitdrukkingen waren hilarisch. Wanneer ze op haar strobed lag, kon ze heel voldaan kijken. Ondeugend was ze ook. Deed ze iets wat niet mocht, dan loerde ze schuin vanuit haar ooghoeken of ik het zag. En ze was aanhankelijk: als ik haar naam riep, keek ze direct op. Ondanks haar lompe motoriek konden we heerlijk kroelen samen, dan beet ze speels in mijn overall en laarzen.
Een taart van sla, honing en M&M’s
Gwenn genoot van haar leven in de universitaire onderzoekstal met een ruim hok, elke dag vers stro en voldoende afleiding. Maar na zes maanden was ze volgroeid en kwam het afscheid nabij. Dat was de afspraak. Ik probeerde een plek te vinden bij een boer, maar vleesvarkens worden zo groot, dat bleek geen doen. Op hun laatste dag gaf ik Gwenn en haar maatjes een heerlijke taart van brood, sla, honing en M&M’s. De volgende ochtend moesten ze weg. Ik mocht mee naar het slachthuis, maar vond dat te moeilijk. Ik moest zo huilen, dat leek me voor de varkens niet fijn.
Bijdragen aan een beter welzijn voor vleesvarkens
Sindsdien besef ik dat elk varken zijn eigen karakter heeft. Een mooi, maar ook lastig gegeven, want in de vee-industrie zijn hun leefomstandigheden niet zo fijn. Ze hebben krappe leefruimtes zonder stro en lijden aan stress. Op school vertel ik erover aan mijn leerlingen. Zelf eet ik zelden nog vlees en ik hoop dat mijn onderzoek bijdraagt aan een beter welzijn voor vleesvarkens.”
Lees ook: Dorris raakte eenzijdig verlamd: ‘Mijn paard gaf me mijn leven terug’
