Eveline: ‘Twee verkreukelde kussens’

Tekst: Eveline Karman

26 augustus 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje. Het was een dinsdagavond. Emiel en ik vouwden samen de was en wachtten op de laatste gasten die pas laat zouden inchecken. De telefoon ging. Een Frans nummer. Ik nam het gesprek aan en een vriendelijke dame vertelde me dat er in onze regio een cruciale storing was bij een landbouwbedrijf. Ze had met spoed twee monteurs gezonden die het probleem de volgende dag zouden fiksen, maar de monteurs zaten elk nog in hun auto en er was nog geen overnachtingsplek. Overal was nog maar één kamer vrij of alles was vol. Had ik misschien heel alsjeblieft nog twee kamers beschikbaar? De rekening kon op naam van de zaak en direct betalen was geen probleem. Ik ging akkoord. We hadden inderdaad nog twee kamers vrij en geld is geld, tenslotte. Emiel en ik waren nog wakker en we moesten sowieso al wachten op een ouder Engels echtpaar wiens vlucht was vertraagd. De twee mannen waren welkom. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik een zucht van opluchting.

Rode busjes

Anderhalf uur later reed het eerste bestelbusje het grind op. Het was knalrood en bestickerd met de firmanaam. Een potige man belde aan en bedankte ons dat hij nog mocht komen. Gegeten had hij al onderweg, maar hij verlangde eerlijk gezegd wel naar een douche, want morgen was het weer vroeg dag. Was zijn collega al gearriveerd en nog iets gaan eten? Of was hij de eerste? Hij wilde nog even overleggen over de ontbijttijd van morgenvroeg. Ik schudde mijn hoofd en liet hem de kamers zien. Hij koos de grootste. ‘Had mijn collega maar eerder moeten zijn.’ Veertig minuten later reed een identiek rood busje door ons hek. Een man in groene werkbroek vol zijzakken gaf me een hand. ‘Wat een prachtig huis, heeft u.’ Hij keek bewonderend rond. Gewaarschuwd door ons gekwebbel op de trap, opende de eerste monteur zijn kamerdeur en begroette zijn collega. ‘Morgen om acht uur ontbijt?’ De tweede man knikte en slofte met zijn rugzak zijn kamer in. Op dat moment ging de bel: het Britse stel was ook gearriveerd. De volgende ochtend schoven de mannen één voor één aan de tuintafel. ‘Lekker geslapen?’ vroeg de eerste. De ander bromde wat en schonk zichzelf koffie in. Smeerde een broodje. De zon kwam op en scheen op zijn schouders. ‘Très content.’ Het tweetal boog toen ik vroeg of ze tevreden waren over hun nachtje bij ons. Je weet immers nooit of het bedrijf ooit nog een storing moest oplossen. Daarna vertrokken ze. Een voor een, in hun rode bus.

Zware lucht

Ik begon met het schoonmaken van de kleinste kamer. Het kussen was een pietsie verfrommeld. Het hoeslaken kreukvrij. Geen ieniemienie-vouwtje zat erin. In de badkamer lag een handdoek op de grond. Droog. Ik verzamelde de was, betrad de andere kamer en rook meteen de zware lucht. Twee verkreukelde kussens. Het hoeslaken was omhooggekomen aan de zijkanten. In de badkamer laten op de grond twee handdoeken. Ze waren allebei nat.

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.