Eveline: ‘Onze tuin zit vol verrassingen’

12 augustus 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Onze tuin zit vol verrassingen. Zo ontdekten we vorig jaar een grote kersenboom. We waren te laat om ze te oogsten. De vogels hadden al flink gesnackt van de zoetigheden. Onze plukmand gaf na flink speuren twaalf zure kersen.

Voor de kersenboom staat een enorme kastanje. Hij staat welig in zijn blad en belooft een flinke oogst. Afgelopen oktober lieten we de kastanjes in het gras liggen, niet wetend wat we ermee moesten doen. Het waren er zoveel. En toen bracht de buurman, niet wetend van onze boom, ook nog een emmertje kastanjes. ‘Koken en snoepen. Of voor broodbeleg.’ Ik probeerde het en vond het prima smaken. Emiel bleek geen ‘kastanjeman’.

Pruimen

Maar onze tuin had nog meer in petto voor ons. Want in een hoekje, verstopt en ontsproten aan een zwik dood hout, droeg de pruimenboom ineens vruchten. En niet één zielige pruim, maar de boom hing afgeladen vol. ‘Zonde om te laten vallen in het gras.’ Emiel raapte er een op. ‘Deze is bijvoorbeeld nog prima.’ We plukten er een paar voor onze gasten en vulden schaaltjes op de kamers. Maar wat moesten we er verder mee?

Ik appte Anaïs. Ze is vrijwilliger voor Ca Circule, een recyclingwinkel die mensen in nood helpt. Wil jij pruimen hebben? Ik stopte bij mijn berichtje nog een foto van een big shopper vol met gewassen jampotten, want er gaan er hier in het hoogseizoen drie potten per week doorheen. Die middag kwam Anaïs al kijken. ‘Geweldig,’ riep ze. Ze stak een pruim in haar mond. ‘Nog twee dagen, dan zijn ze op hun best.’

Twee dagen later reed haar vriend zijn lorry de oprit op, met in de bak een enorme ladder. Met z’n tweetjes plukten ze de pruimen, twaalf kilo in totaal. ‘En we konden nog niet eens overal bij.’ Anaïs keek verrukt.

Pruimelcoulis van Villa Verte

Weer twee dagen later was ze opnieuw bij ons. Dit keer met een grote tas. Ze tilde hem voorzichtig naar binnen en zette op het aanrecht ‘ons aandeel’, want dat vond ze zo horen. Ze had jam gemaakt. En coulis. Op de etiketten stond ‘Pruimencoulis van Villa Verte’. ‘Ik heb er zelf ook genoeg gehouden,’ zei Anaïs. ‘De rest deel ik uit bij de voedselbus’. Ze gaf me twintig ideeën om de coulis te verwerken. ‘Maar je kunt hem rustig tien jaar bewaren.’

Toen ik haar uitzwaaide, de ladder weer terug in de laadbak gehesen en Emiels arm vertrouwd om me heen, dacht ik aan al die wildvreemde mensen die deze zomer ‘pruimencoulis van Villa Verte’ over hun dessert zouden schenken. En ik wist dat ik de goede keuze had gemaakt.

Een deel van mijn jampotten pronkt weer vol in de kelder, met dank aan Anaïs. En wat minstens zo leuk is: voor deze herfst vonden we ook de perfecte vrijwilliger voor de kastanjeoogst.