Cynthia verloor haar kindje negen uur na de geboorte

7 mei 2021

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, rust brengt of juist voor het nodige verdriet zorgt. Voor Cynthia was dit laatste het geval toen haar dochtertje Leyla negen uur naar haar geboorte overleed.

“Niets leek erop dat mijn zwangerschap uit zou lopen op een nachtmerrie. Natuurlijk werd het de laatste weken wat zwaarder en had ik wat lichamelijke klachten, maar wie heeft die niet. Zonder er ook maar bij na te denken dat het die dag verschrikkelijk mis zou gaan, liep ik 8 april 2020 toen ik ruim 35 weken zwanger was de verloskundige praktijk binnen voor een reguliere controle.”

Harde ruis

“We zaten midden in de eerste coronapiek, waardoor de regels bij de verloskundige waren aangescherpt. Alleen ik mocht naar binnen, mijn vriend bleef in de auto wachten. De verloskundige zette de doppen op mijn buik waarmee ze naar het hartje van onze dochter kon luisteren. Gelijk hoorde ik een harde ruis, maar ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat deze verloskundige net was afgestudeerd en ze vast nog even de goede plek op mijn buik moest zoeken. ‘Voel je haar?’, vroeg ze? Ik antwoordde van niet en zei er gelijk achteraan dat ik dat niet zo gek vond. Ik voelde haar immers meestal alleen ’s avonds. Hoewel ze aan mij niets liet merken, gingen bij haar op dat moment alle alarmbellen af. ‘Ik wil dat je voor de zekerheid naar het ziekenhuis gaat’, zei ze.

Ik had een rotsvast vertrouwen dat het goed zou komen en nog vrij rustig stapte ik bij mijn vriend de auto in. Al in de praktijk appte ik hem dat we het langs het ziekenhuis moesten en vanaf dat moment sloeg bij hem de paniek gelijk toe. Alsof hij wist wat ons de komende uren te wachten zou staan. Ook in het ziekenhuis mocht hij vanwege de maatregelen niet mee naar binnen. Ik kreeg een echo en werd aan de CTG verbonden. Mijn vriend bleef al die tijd in de auto. De gynaecoloog en verpleegkundigen liepen in en uit, maar ze zeiden niets over hoe het met onze dochter ging. Ik was nog steeds vrij kalm en maakte me vooral zorgen om mijn vriend die helemaal alleen op mijn bevrijdende berichtje wachtte dat alles goed was. Van dat berichtje is het alleen nooit gekomen.”

Spoedkeizersnede

“Na het maken van meerdere echo’s, vroeg de gynaecoloog of ik mijn vriend wilde vragen om ook te komen. Op dat moment wist ik dat het foute boel was. Nog steeds kreeg ik geen antwoord op de vraag hoe het met onze dochter ging, maar werd me wel duidelijk gemaakt door de verpleegkundigen dat ik een spoedkeizersnede zou krijgen. Niet veel later werd Leyla geboren. Ze was zo mooi, ik hield op slag zielsveel van haar. Het stelde me gerust dat ze gelijk begon te huilen. Ik wilde haar het liefst meteen dicht bij me houden, maar ik wist dat ze onderzocht moest worden. Al die tijd bleef ik heel rustig en verlangde ik naar het moment dat ik haar in mijn armen mocht sluiten.

Weer duurde het ontzettend lang voor we een update kregen. Het enige wat ik wilde weten was hoe het met mijn kind ging, maar geen verpleegkundige die iets zei. Na drie uur wachten kwam eindelijk de arts binnen. Het moment dat ze van de deur naar mijn bed liep, leek een eeuwigheid te duren. Ik zou Leyla even vast mogen houden, maar daarna zou ze overgeplaatst worden naar het VUmc in Amsterdam. ‘Gaat ze dood?’, vroeg ik de kindercardioloog voorzichtig. Hij zei dat het ernstig was, maar beloofde dat ze niet dood zou gaan. Die woorden had hij achteraf nooit mogen uitspreken.”

Drama

“Toen ik in het VUmc aankwam, kreeg ik te horen dat Leyla stabiel was. Een golf van opluchting gierde door mijn lijf. Ik kreeg wat te eten en daarna werd me weer beloofd dat ik haar vast zou mogen houden. Dat is uiteindelijk nooit gebeurd. Op het moment dat ik bij haar was, stond haar bedje alweer vol met artsen. Ze was in een paar minuten tijd keihard achteruitgegaan.

De artsen legden bij Leyla een zuurstof-infuus via haar neus aan, maar daar wilde ik liever niet bij zijn. Een verpleegkundige haalde mijn vriend en mij op. We konden beter maar even gaan slapen zei ze. Ik vond het moeilijk om daaraan toe te geven, maar volgde haar advies wel op. Ik lag lang te woelen, maar op het moment dat ik bijna in slaap viel, kwamen de artsen binnen rennen.”

Doodsbang

“Ik schreeuwde naar mijn vriend dat hij wakker moest worden en werd ondertussen naar het bedje van Leyla gereden. Ik was doodsbang om haar kwijt te raken. De artsen waren haar ondertussen aan het reanimeren. Ik wilde dat niet zien, dat beeld zou nooit meer van mijn netvlies verdwijnen. Na dertig minuten werd duidelijk dat onze prinses het niet zou redden. In de armen van mijn vriend is ze uiteindelijk overleden. Onze wereld stortte compleet in elkaar.

De periode daarna ging als een roes aan me voorbij. Leyla ging met ons mee naar huis en samen regelden we haar uitvaart. Ik was intens verdrietig, maar wilde voor haar sterk blijven en Leyla het allermooiste mooiste afscheid geven. Familie en vrienden waren er om ons te steunen, maar we kregen ook hulp uit onverwachte hoek. Mijn collega Linda heeft zoveel voor ons gedaan, daar ben ik haar nog iedere dag onbeschrijfelijk dankbaar voor. Zij zag precies wat wij op dat moment nodig hadden.”

Toekomst

“Het is nu een ruim een jaar later en ondanks dat het verlies van Leyla me iedere dag nog ontzettend veel pijn doet, gaat het gelukkig beter met me. Ik ben momenteel 29 weken zwanger van ons zoontje. De zwangerschap verloopt lichamelijk goed, maar emotioneel is het heel zwaar. Mijn emoties gaan alle kanten op. Ik kan niet wachten tot we ons tweede kindje veilig in onze armen kunnen sluiten, maar het gemis van Leyla zal dan ook weer pijnlijk duidelijk worden. Ze zal altijd onderdeel van ons gezin blijven. Zij maakte mij moeder en ondanks dat ik haar niet meer vast kan houden, laat ik haar in mijn hart nooit meer gaan.”

Lees ook: Jamie beviel met 36 weken van haar stilgeboren dochtertje