Jamie

Jamie beviel met 36 weken zwangerschap van haar stilgeboren dochtertje

Soms gebeurt er iets waardoor je in één klap je leven moet omgooien. Iets wat je ogen opent, rust brengt of juist voor het nodige verdriet zorgt. Voor Jamie was dit laatste het geval, toen zij na 36 weken moest bevallen van haar sterrenkindje Chloë.

Onheilspellend voorgevoel

Jamie: “Tijdens mijn hele zwangerschap had ik een onheilspellend voorgevoel. Ik kan nog steeds niet verklaren waar dit gevoel vandaan kwam, maar het beangstigde me ontzettend. Toch bleek uit de echo’s steeds dat het goed ging met ons meisje. Ze was aan de kleine kant, maar volgde keurig haar eigen lijntje. Toen bij de 32 weken echo alles er weer goed uitzag, durfde ik eindelijk een beetje te genieten. Het zou niet lang meer duren voordat we haar veilig in onze armen konden sluiten. Een paar weken later ging het alsnog verschrikkelijk mis en bleek mijn voorgevoel werkelijkheid te worden…”

Meer zorgen

“Toen ik bijna 36 weken zwanger was, was Chloë extreem druk. Het was zondagavond en Dennis, mijn vriend, en ik zeiden nog tegen elkaar dat de bevalling misschien wel zou beginnen. Google vertelde me dat het ook juist kon betekenen dat je kindje iets aan probeert te geven, maar dat gevoel stopte ik weg. Ik wilde mezelf niet weer gek laten maken. Twee dagen later voelde ik haar opeens een stuk minder. Meestal als ik ging liggen en mijn hand op mijn buik legde, volgde er gelijk een reactie. Dat was nu gelukkig ook zo, dus ik was enigszins gerustgesteld. ’s Avonds merkte ik dat dat ze bijna niet meer bewoog. Ik besloot de verloskundige te bellen en we spraken af dat we het nog twee uur aan zouden kijken.”

Naar het ziekenhuis

“In die twee uur veranderde er eigenlijk niets en Dennis en ik besloten naar het ziekenhuis te rijden. Ik zei nog tegen hem dat we misschien wat spullen mee moesten nemen, voor het geval de artsen besloten Chloë eerder te halen. Aangekomen in het ziekenhuis wilde de verloskundige het hartje luisteren. Ze zetten de doppen op mijn buik, maar het bleef oorverdovend stil. Ik wist meteen dat het niet goed zat en vroeg haar de gynaecoloog te halen. Op dat moment stortte mijn wereld in duizend stukjes. Dennis hoopte tegen beter weten in dat het goed zou komen, maar ik wist meteen dat het helemaal fout was.”

Lees ook: Renée verloor haar ongeboren tweeling tijdens een vakantie in Spanje

Gynaecoloog gesmeekt

“De gynaecoloog bevestigde mijn gevoel. Ik heb geschreeuwd dat dit niet kon, dat dit niet mocht gebeuren. Ons meisje was zo welkom, hoe kon uitgerekend haar hartje stoppen met kloppen? In mijn wanhoop heb ik de gynaecoloog nog gesmeekt om haar te redden, om iets te doen zodat we Chloë levend in onze armen konden sluiten. Toch kon zij niets anders dan ons naar huis sturen. Ik wilde meteen bevallen, maar ze vertelde dat het voor ons verwerkingsproces beter zou zijn om een aantal dagen te wachten. Uiteindelijk werd ik twee dagen later ingeleid.”

Bevallen van Chloë

“Op dat moment kwam er een oerkracht in me naar boven, waarvan ik niet wist dat ik die had. Ik vertelde Chloë dat we de bevalling samen zouden doen. Zij en ik. Het moment dat ze op mijn borst werd gelegd zal ik nooit vergeten. Ze was nog mooier dan we hadden kunnen dromen. Ik voelde me vanaf de eerste seconde zo verbonden met haar, maar tegelijkertijd wist ik dat ze niet lang fysiek bij ons zou zijn. Chloë ging met ons mee naar huis. Het was hartverscheurend dat we haar in een mandje meenamen, en niet in een Maxi-Cosi.

De dagen erna bleef die oerkracht tijdens het regelen van haar afscheid. De crematie moest net zo mooi zijn, als dat zij was. Dat dit uiteindelijk is gelukt, geeft me troost. Dennis en ik namen als laatste afscheid van haar en onze familie liet ballonnen los.”

Niet te bevatten

“Nog steeds kan ik niet helemaal beseffen dat ze er echt niet meer is. Overdag probeer ik zo goed en zo kwaad als het gaat het leven weer op te pakken, maar ’s avonds stort ik vaak helemaal in. Het helpt me dan om het verdriet van me af te schrijven. Ook haal ik veel steun uit het praten met lotgenoten. Ik ben daarom een blog gestart. Op www.lievechloe.nl probeer ik herkenning te geven aan moeders die hetzelfde meemaken en hoop ik ze te helpen bij verwerken van hun verdriet.”

Sterk blijven

“Ik zou er alles voor over hebben om Chloë hier weer bij ons te krijgen, maar ik weet dat dit niet kan. Er is voorgoed een deel van mij weg, die altijd bij haar zal blijven. Juist voor Chloë wil ik sterk blijven. Ik had haar zo graag bij me gehad, haar het leven willen laten zien, met haar willen lachen en haar willen troosten als ze verdrietig was. Maar Chloë was te mooi voor deze wereld.”

Lees ook: Merel verloor haar zoon na een zwangerschap van 26 weken