Stefanie: ‘Het gras is bezaaid met ballonnetjes. Er staat nota bene een prullenbak!’

21 juni 2019

Adriana en ik zitten ieder op een schommel in de speeltuin voor ons huis. Bij de pingpongtafel zijn meisjes in de weer met een ton vol waterballonnen en een spuitbus om ze te vullen. Er vallen ballonnetjes op de grond. De ton kiept zelfs een paar keer om.

Adriana en ik zitten ieder op een schommel in de speeltuin voor ons huis. Bij de pingpongtafel zijn meisjes in de weer met een ton vol waterballonnen en een spuitbus om ze te vullen. Er vallen ballonnetjes op de grond. De ton kiept zelfs een paar keer om.

Er ligt overal rommel

Na het eten gaat Adriana nog een keer naar de speeltuin. Als ik haar wil ophalen, is ze met een van de ballonnenmeisjes aan het schommelen. De ton met waterballonnen staat niet meer op de pingpongtafel, maar het gras is nog wel bezaaid met ballonnetjes. Ook zie ik karton, lege drinkpakjes en snoeppapiertjes in de speeltuin liggen. Ik erger mij eraan. Er staat nota bene een prullenbak!

Ik erger me aan kinderen

Onze buurjongetjes zijn er ook. Ze versnipperen een stuk karton en laten de stukjes vrolijk op het gras dwarrelen. De jongste van de twee zegt met zijn lieve stemmetje: ‘Hoi buurvrouw!’ Zijn groet doet mij smelten. Hij is zich van geen kwaad bewust. Ook het ballonnenmeisje is een aardig kind. Ik wil me helemaal niet aan kinderen ergeren. En andermans kinderen opvoeden, wil ik zeker niet. Maar moet die troep dan blijven liggen?

Lees ook de vorige blog van Stefanie: ‘Wil je mindful zijn? Ga kamperen!’

Handen vol zwerfvuil

Ik kan hier maar één ding op bedenken. Lijdzaam verzamel ik de ballonnetjes en gooi ze in de prullenbak, handen vol. Dan ga ik verder met het overige zwerfvuil. ‘Mama!’ roept Adriana vanaf de schommel. ‘Daar ligt ook nog iets!’ Ik begin me een doetje te voelen, al lijkt geen van de kinderen mij te minachten en Adriana wilt mij gewoon een handje helpen. Nou ja, handje… Ach, ik laat haar lekker schommelen en pak het stuk piepschuim dat ze aanwees. Het is al fijn dat het voor haar vanzelfsprekend is om rommel in de prullenbak te doen.

Wauw, de speeltuin knapt echt op! Met een stuk karton, dat niet in de prullenbak past, lopen Adriana en ik naar huis. Ik gooi het karton in onze papiercontainer. ‘Hoi buurvrouw!’ roept mijn buurjongetje, dat ook naar huis is gegaan en tussen de blaadjes van de heg door naar mij kijkt. ‘Hoi jongen,’ glimlach ik.

Honderd waterballonnen tegelijk

Er is een reclameblok op de televisie. ‘Kijk mama!’ roept Adriana. Ik zie waterballonnen aan staafjes die gebundeld aan een tuinslang worden bevestigd. ‘Dan kun je honderd waterballonnen tegelijk vullen’ zegt Adriana enthousiast. ‘Honderd!’ verbluft kijk ik naar de joviale vader op het beeldscherm die binnen een minuut honderd waterballonnen tegelijk vult. ‘Mag ik die?’ vraagt Adriana hoopvol. ‘Nee, die kopen we niet’ antwoord ik beslist.

OVER STEFANIE

Stefanie (45) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 8 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al ruim 20 jaar! Lees hier al haar blogs terug.