bruiloft trouwjurk

Femke: ‘Hij vroeg me ten huwelijk en ik durfde geen nee te zeggen’

Femke (39) werd afgelopen Kerst ten huwelijk gevraagd. Ze zei ja, maar heeft nu spijt. “Ik twijfel enorm en ben door de stress al zes kilo afgevallen. Niemand weet hiervan en ik ben ten einde raad, want mijn huwelijksdag komt steeds dichterbij…”

Buikpijn

Femke: “Met buikpijn loop ik langs de rekken in de chique bruidsboetiek. De ene na de andere prachtige jurk zie ik hangen. Om me heen zie ik stralende vrouwen, meestal nog jong en in gezelschap van hun moeder. Bij de eigenaresse van de winkel maak ik een afspraak voor een passessie voor mezelf volgende week, samen met mijn dochters. Ze noteert mijn naam en glimlacht: ‘Je wordt vast een schitterende bruid.’ Mijn maag krimpt ineen. Terwijl ik om me heen alleen maar opgetogen blikken zie en gekir hoor, kan ik mijn tranen amper binnenhouden. De datum van mijn bruiloft komt steeds dichterbij. En steeds groter wordt mijn gevoel van onbehagen. Want het liefst zou ik mijn bruiloft afzeggen. Maar hoe doe je dat als je al ja hebt gezegd en de hele familie in rep en roer is voor de grote dag?”

Gouden koppel

“Nick en ik leerden elkaar kennen op ons zeventiende. Stapelverliefd waren we. We hadden het gevoel dat we voor elkaar gemaakt waren. Dus toen Nick me na twee jaar verkering ten huwelijk vroeg, zei ik meteen ja. We huurden een kasteel af, kozen de mooiste taart en bestelden een koets met witte paarden. Nick vond alles prima. Hij zei vaak dat hij zijn meisje gelukkig wilde zien. We hadden flink gespaard voor de uitzet en onze ouders boden aan om de jurk en de huwelijksreis te betalen. Het kon niet op. Wat was ik er trots op dat Nick mijn man werd! Geen moment heb ik getwijfeld of dit was wat ik wilde. Na drie jaar huwelijk werd onze eerste dochter geboren, twee jaar later kwam de tweede. Nick en ik waren een gouden koppel. En dat waren we wat mij betreft ook gebleven, ware het niet dat Nick rond zijn dertigste in een identiteitscrisis kwam. Hij at steeds minder en was vaak in gedachten verzonken. Maar praten over wat hij voelde, dat deed hij niet! Als ik vroeg wat er was, trok hij zich alleen maar verder terug. Ik dacht dat het een fase zou zijn waar hij even doorheen moest en liet hem met rust. Tot ik hoorde dat hij in de stad was gezien met een vrouwelijke collega, een stagiaire van amper twintig! Mijn hart leek uit elkaar te scheuren. Dit had ik nooit verwacht van Nick. Ik confronteerde hem ermee en hij gaf vrijwel meteen zijn overspel toe. Hij had het gedaan omdat zijn verantwoordelijkheidsgevoel hem had verstikt. Al sinds zijn vijfentwintigste had hij de zorg gehad voor een huis, onze financiën en twee kinderen. Met die single collega had hij geproefd aan zijn vrijheid. Over de gevolgen had hij niet nagedacht.”

Uit elkaar gegroeid

“Nick had vreselijke spijt, maar ik was ontzettend teleurgesteld en boos. Ik kon gewoon niet geloven dat we zo uit elkaar gegroeid waren. Dat ik de enige was geweest die de afgelopen jaren in een roze bubbel had geleefd. Maar wat moest ik? Onze meiden waren pas acht en zes. Ik wilde niet zomaar alles opgeven om één enkel slippertje. En dus gingen we in therapie. Avondenlang praatten we over wat er was gebeurd. We maakten afspraken om samen meer leuke dingen te doen en Nick overlaadde me met complimenten en aandacht. Alles leek gesust en onder controle. Maar telkens wanneer Nick belde dat hij moest overwerken, was ik overstuur. Het werd er allemaal niet beter op toen Nick toegaf dat er, kort nadat ik het had ontdekt, toch nog één keer iets tussen hem en zijn collega was gebeurd. Hij zwoer dat het nu echt over en uit was met haar en dat ik de enige voor hem was. Vanaf die dag werd zijn collega een spook in mijn hoofd. Ik werd vreselijk jaloers. Wanneer Nick een telefoontje wegdrukte, wilde ik weten wie er had gebeld. Als hij een borrel had, vroeg ik of er ook vrouwen kwamen. En op de gekste tijden belde ik hem op zijn werk.

Uiteindelijk liep mijn jaloezie zo vreselijk uit de hand, dat we drie jaar later alsnog zijn gescheiden. Het werd een drama, want de meiden begonnen te puberen en zij wilden dat we bij elkaar bleven. Maar Nick en ik waren allebei compleet op. Wel besloten we ‘goed’ uit elkaar te gaan, voor de kinderen, en ondanks alles waren we nog steeds op elkaar gesteld.”

Lees ook: Paula: ‘Mijn gevoel klopte: mijn man ging vreemd met mijn beste vriendin’

Weer verliefd

“Vanaf de scheiding ging alles veel makkelijker. We vierden samen de verjaardagen van de kinderen, en Sinterklaas. En omdat niets meer hoefde, gingen we soms samen uit. Uren kletsten we over de kinderen, over vroeger en over onze dromen. Het voelde zo fijn en vertrouwd. Waarom was ik bijna vergeten hoe grappig hij was? Naar andere mannen taalde ik niet. Steeds vaker kwam Nick na zijn werk naar ons toe en vaak zei hij dat hij dom was geweest om het mooiste in zijn leven weg te gooien. Dat raakte me. En langzaam gebeurde wat ik nooit had verwacht: ik werd weer verliefd. Op mijn ex! Drie jaar nadat Nick wegging, trok hij weer bij ons in. Voor
ons was het allesbehalve een overhaaste beslissing, maar mijn familie was woest. Want tegen hen had ik verzwegen dat er veel meer tussen ons speelde dan af en toe een verjaardag samen vieren. Ze begrepen me niet. Nick had me al twee keer bedrogen, we hadden als gezin zo veel verdriet gehad door hem, en nu nam ik hem weer terug in huis? Maar ik was verliefd en koos voor ons gezin. We hadden inmiddels al heel wat maanden samen doorgebracht en dat voelde vreselijk goed. Ik wist het dan ook zeker: vanaf nu zou het allemaal fantastisch gaan. Dat dit gebeurde, moest voorbestemd zijn. Want wij waren toch voor elkaar gemaakt? Nick bracht regelmatig bloemen voor me mee en verwende me extreem. Ik liep op wolken.”

Jaloezie en wantrouwen

“Na dik een half jaar samenwonen ging het mis. Nick was gaan stappen met zijn voetbalmaatjes en was een hele nacht weggebleven. Die nacht sloegen bij mij alle stoppen door. Ik wist zeker dat hij een ander had en heb hem die nacht wel dertig keer ge-sms’t. Maar Nick hield vol dat hij dronken bij een vriend op de bank in slaap was gevallen. Zijn vriend bevestigde dat. Maar bij mij was het zaadje van jaloezie en wantrouwen weer geplant. Ik keek vaak in zijn mobiel en controleerde hem. Als hij voor zijn werk een afspraak had, noteerde ik stiekem de kilometerstand van zijn auto en rekende uit hoeveel kilometers er die avond bijgeschreven mochten zijn. Wanneer hij gebeld werd door een vrouwelijke klant, zeurde ik dagenlang of zij knapper was dan ik. Nick reageerde steeds korzeliger en weer zag ik hem in zichzelf terugtrekken. Hij ging gesprekken uit de weg. Ook ging hij steeds vaker sporten, iets wat mij alleen maar jaloerser maakte. Onze relatie werd steeds minder fijn. Maar op de momenten dat ik twijfelde en me afvroeg of ik er wel goed aan had gedaan Nick terug te nemen, bracht hij ineens ontbijt op bed of lag er een lief kaartje op mijn kussen. Dan smolt ik weer en kwamen we in een fase terecht waarin we de sterren van de hemel vreeën of een weekendje weg boekten. Tot er weer iets gebeurde wat ik niet vertrouwde en de twijfel opnieuw toesloeg.”

Blije gezichten

“Ik tobde wat af. En dat deed ik nog toen het Kerst werd. We zouden Eerste Kerstdag met mijn familie naar een kerstshow gaan en het viel me op dat Nick zich die dag anders gedroeg, nerveuzer. En ja hoor, tijdens het diner ging hij op zijn knieën en vroeg me ten overstaan van mijn hele familie ten huwelijk. Onze dochters klapten stralend in hun handen. Ik zie hun blije gezichten nóg voor me. Ook mijn ouders, die zich inmiddels hadden neergelegd bij onze verzoening, glommen helemaal. Toen ik al die blikken zag, zo hoopvol en zo feestelijk, kon ik niet meer relativeren of nadenken. Want hield ik niet ontzettend veel van Nick en verdient niet iedereen een tweede kans? Dus zei ik ja en viel ik in Nicks armen. Eenmaal thuis vertelde ik Nick dat ik me verward voelde. Ik had nooit gemerkt dat hij bezig was geweest met trouwen. Hij gaf toe dat hij het gevraagd had omdat hij wilde aantonen dat ik voor hem de enige was. Die nacht slikte ik mijn twijfel weg. Maar die kwam de volgende dag en de dagen erna natuurlijk in alle hevigheid terug! Wat had ik gedaan? Hoe kon ik nu trouwen met een man in wie ik, als ik diep in mezelf keek, niet meer honderd procent geloofde? Want nog steeds had ik het gevoel dat we niet meer alles met elkaar deelden. Nick vluchtte regelmatig naar de sportschool en dan zat ik thuis avondenlang te kniezen. Mijn jaloezie stak nog vaak de kop op. Echt vertrouwen deed ik Nick niet meer. En daarbij: hoe lief hij soms ook was, hield ik nu eigenlijk van hém of van het idee samen weer een gezin te zijn?”

Enorme afgang

“De datum van de bruiloft komt intussen dichterbij. En ik lig sinds het gewraakte aanzoek steeds vaker te woelen in bed. Erover praten durf ik niet. Mijn ouders zullen teleurgesteld zijn en vriendinnen hebben het alleen maar over de trouwerij. Ik ben degene die altijd zei dat Nick en ik weer zo’n goed stel waren. Het voelt als een enorme afgang om mijn twijfel nu toe te geven. Ook benadrukt iedereen hoe leuk het is voor de meiden. Die zijn dolenthousiast, ook omdat zij bruidsmeisjes worden in een prinsessenjurk. Ik wil hen niet teleurstellen. We hebben ze al een keer gekwetst door te gaan scheiden. Natuurlijk probeer ik met Nick te praten over mijn twijfels, maar hij wuift ze weg. Voor hem is het goed zo en ben ik de vrouw van zijn leven. ‘Overal is weleens wat’, zegt hij. Soms ligt het op het puntje van mijn tong om te schreeuwen dat we dat hele huwelijk maar beter kunnen vergeten, dat ik niet weet of ik genoeg van hem hou voor zo’n grote stap.”

Verteerd door twijfel

“Het liefst zou ik willen dat Nick en ik weer apart gaan wonen, en uitzoeken wat er nog precies tussen ons is. Want eerlijk gezegd heb ik het idee dat onze liefde is doodgebloed en dat we teren op de resten van oude gevoelens. Misschien zijn we allebei wel bang om alleen over te blijven, of om onze dochters teleur te stellen. Mijn twijfel verteert me in ieder geval zo dat ik al zes kilo ben afgevallen. Iedereen denkt dat ik aan het lijnen ben voor de grote dag, zodat ik mooier in mijn jurk pas, maar het is pure stress. Nee, als ik lef had, zou ik Nick zo snel mogelijk vertellen wat ik voel en meteen de bruidsboetiek bellen om de gemaakte afspraak af te zeggen. En ik weet dat ik dat uiteindelijk moet gaan doen, want de huwelijksdag komt steeds dichterbij. Ik moet nu alleen nog al mijn moed verzamelen.”

Tip van de redactie

Wil je graag een relatie maar trekt de ander zich steeds terug? Heb je alles op orde maar gaat het steeds mis in de liefde? Of heb je de neiging de ander op afstand te houden als die voor jou wil gaan? Mis je in je relatie de intimiteit? In Liefdesbang legt Hannah Cuppen uit dat dit allemaal met verlatings- en bindingsangst te maken heeft. Voor meer info klik op onderstaande button.

Lees ook: Kirsten: ‘Mijn droomman gaat trouwen, maar niet met mij’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.