Inge: ‘Terwijl ik oppaste, ging mijn schoondochter vreemd’

Inge (56) is moeder van Marcel (34) en oma van Roos (6). Sinds acht maanden is haar zoon weg bij zijn vrouw Annette (36). “Na een jaar van rare acties ben ik Annette gaan bespioneren. Zou ze vreemdgaan?”

Inge: “Eerst zag de toekomst er fantastisch uit. Op een prachtige dag in augustus trouwde mijn zoon Marcel met Annette, en ik stond als moeder apetrots naast het bruidspaar. Ik had me stiekem best een beetje zorgen gemaakt om mijn kind, want Marcel had nooit vriendinnetjes. Hij had lang alleen interesse in brommers en motoren en het wilde niet zo vlotten met vrouwen. Hij vond meiden leuk, maar zij zagen hem niet staan of hadden al een relatie. Ik voelde me daar schuldig over.
Toen Marcel veertien maanden oud was, verliet zijn vader mij voor een andere vrouw en bekommerde hij zich niet meer om zijn zoon. Ik probeerde Marcel zo goed mogelijk op te voeden, maar ben nooit meer hertrouwd en er was dus geen vaderfiguur in Marcels leven. Ik was bang dat ik mijn zoon daarmee het verkeerde voorbeeld had gegeven. Ook al kon ik er zelf niks aan doen, Marcel heeft nooit een echt gezinsleven gekend.”

De perfecte vrouw
“Marcel was 27 toen hij Annette leerde kennen via een relatiebureau. Stappen of op een dansschool iemand ontmoeten was niks voor hem, daar is hij te verlegen voor. Dus riep hij de hulp in van een professional die hem begeleidde bij het daten. De eerste afspraak mislukte, maar de tweede georganiseerde ontmoeting was een enorm succes. De ‘koppelaarster’ had hem vooraf al gezegd dat ze de perfecte vrouw voor hem had gevonden: net als Marcel nog onervaren op liefdesgebied, maar heel lief. En dat klopte. Er sloeg meteen een vonk over. Na drie dates ging Marcel op zijn knieën en vroeg Annette ten huwelijk. Misschien te snel, maar ze wilden hun toekomst samen delen. Hij had alles keurig voor elkaar: een eigen koopwoning, een motor en een auto. Het was logisch dat zij bij hem introk, want zij woonde in een tweekamerflatje. Ik heb Annette geholpen met verhuizen, omdat haar eigen ouders ver weg wonen en ze niet veel steun aan hen had. Ook daarna hielp ik waar ik kon. Ik woon zelf twee straten verderop en werk nog drie ochtenden, maar ben verder heel flexibel in mijn tijd.

Er klopt iets niet
“De eerste jaren was er niks aan de hand. Annette maakte af en toe afspraken op mijn vrije dagen en ook op zaterdagavond kwam Roos vaak slapen. Marcel wilde niet echt buiten de deur eten of ’s avonds weg, maar ze kookten dan lekker samen en keken een serie. Ik vond het prima en genoot volop van mijn kleinkind. De eerste tekenen dat er iets niet klopte, kwamen voor mij zo’n twee jaar geleden. Ik zat vrij dicht op hun huwelijk en er vielen me dingen op. Annette wilde steeds vaker weg. Niet alleen om even te lunchen of een middag te winkelen, ook ’s avonds. En dan toevallig op de avond dat Marcel een computercursus volgde voor zijn werk, of moest voetballen. Ze had sinds kort een nieuwe beste vriendin, Denise, die wij niet kenden, maar met wie ze close was. Zij had het nogal moeilijk en Annette steunde haar. Op zich lief, maar waarom moest Roos daarvoor wijken? Annette ging wel drie keer in de week naar deze geheimzinnige Denise en sprak daarnaast steeds vaker met anderen af. Ik ving mijn kleindochter met liefde op, maar ik moest er zelf ook afspraken voor afzeggen. Eén keer bracht ze Roos tien minuten voordat ik de deur uit moest voor een controle bij de dermatoloog. Volgens Annette had ze me gevraagd op te passen, maar ik wist zeker dat ze dat niet had gedaan. Toen heb ik de kleine meid toch maar meegenomen naar het ziekenhuis en de assistentes gevraagd of ze een oogje in het zeil wilden houden, terwijl Roos in de wachtkamer op me wachtte.

Niet eens de lastminute afspraken of het vele weg zijn vond ik verontrustend. Wel Annettes gedrag. Ze ontweek me, keek me niet meer recht in mijn ogen aan. Ik vond dat ze Marcel en Roos afkatte. Van dat timide meisje van vroeger was niks over. Bovendien leek ze verkleefd met haar telefoon. Als ik bij haar was, hoorde ik het ding maar piepen en brommen. Soms vroeg ik of het soms Marcel was die haar appte. Maar nee, het was Denise, haar moeder of gewoon een vriendin. Ik vertrouwde het niet, maar als ik Marcel vroeg of hij het niet raar vond dat Annette ineens zo veel weg was, wilde hij daar niets van weten. Ik moest me geen zorgen maken, zei hij. Maar dat deed ik wel. Ik had er buikpijn van. Ik kon het niet hard maken, maar dit klopte niet. Vooral toen Roos voor het eerst naar de kleuterschool ging en ik van de juf hoorde dat Annette mij als contactpersoon had opgegeven, voor het geval er iets was op school. Roos was zo moe, dat ze het continurooster nog niet volhield. Ik werd gebeld om haar om twaalf uur te komen ophalen, want mama was er niet. Waar mama dan was, wist juf niet en ook ik had geen flauw idee.”

Weggemoffeld

“Uiteindelijk ben ik na een jaar vol met dit soort vreemde acties mijn schoondochter gaan controleren. Ik snuffelde in haar handtas en in de rommella als ik bij hen thuis oppaste, en één keer heb ik een vriendin gevraagd Annette te achtervolgen toen ze de deur uit ging, zogenaamd om te gaan sporten. Die vriendin heeft Annette op de parkeerplaats bij een supermarkt in een auto zien stappen bij een vreemde man.

Zelf vond ik onder in haar lingeriela een doosje met daarin gouden oorbellen – ik wist zeker dat die niet van Marcel afkomstig waren – en een weggemoffelde Valentijnskaart met wel veel lieve woorden, maar geen afzender. Met mijn bevindingen ben ik naar Marcel gegaan. Ik vroeg hem of hij alsjeblieft serieus wilde nagaan of zijn vrouw niet vreemdging. En dat, hoe erg ik het ook vond dat ik haar bespioneerde, ik wilde voorkomen dat hij hetzelfde moest meemaken als ik destijds met zijn vader. Marcel was woedend op mij, vond dat ik niet het recht had me met zijn huwelijk te bemoeien. Gelukkig is hij toch met Annette gaan praten. En toen is ze gebroken. Ze heeft toegegeven dat ze al anderhalf jaar een ander had. Een ex-collega van haar, van het autobedrijf. Ze waren elkaar tegengekomen in de sportschool en waren een geheime relatie begonnen. Ze was smoorverliefd en wilde stoppen met Marcel. Kennelijk liep ze al langer met de gedachte om haar dubbelleven op te biechten. Marcel, of eigenlijk ik, was haar net voor.”

Nóg ellendiger

“Sinds die biecht is mijn zoon in een achtbaan terechtgekomen. In no time verhuisde Annette naar haar geboorteplaats 120 kilometer verderop en lagen de scheidingspapieren op de deurmat. Annette is veranderd in een gemene, haatdragende vrouw die Marcel het liefst financieel wil kaalplukken. Ze aast op een behoorlijk bedrag aan kinder- en partneralimentatie, dat is de reden dat ze nog niet samenwoont met haar nieuwe vriend. En ze strooit met leugens om Marcel te beletten zijn kind te zien. Want dat is het ergste van alles: Marcel ziet sinds de scheiding zijn dochter nauwelijks meer en ook ik zie Roos niet meer. Terwijl ik de afgelopen zes jaar dag en nacht klaarstond om op te passen en Annette kind aan huis was bij me. We zijn nu acht maanden verder en Marcel is er nog steeds kapot van. Hij zegt het niet met zo veel woorden, maar ik weet dat hij mij verantwoordelijk houdt voor de scheiding. Hij denkt dat Annettes verliefdheid vanzelf was overgegaan. Hij had liever een oogje dichtgeknepen als hij daardoor nog wel zijn vrouw en dochter had gehad. Het maakt dat ik me nóg ellendiger voel. Ik wilde mijn kind alleen maar beschermen, zodat hij niet hetzelfde hoefde door te maken als ik. Als hij ’s avonds bij me komt eten en ik hem zo triest zie zitten, slaat de twijfel toe. Heb ik er wel goed aan gedaan de waarheid boven tafel te krijgen? Had ik niet beter mijn mond kunnen houden toen ik ontdekte dat mijn schoondochter vreemdging? Tegelijkertijd weet ik dat ik er goed aan heb gedaan. Ooit was het toch wel uitgekomen en dan was de pijn nog erger geweest. Niemand wil besodemieterd worden, toch?”

Lees ook: Esther (52): ‘Ik blijf erin geloven dat hij bij mij terugkomt’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.