Tino Martin verloor zijn zus: ‘Door haar overlijden kijk ik anders naar het leven’
28 januari 2019
Hij is een van de populairste zangers van Nederland: Tino Martin. Maar hoewel alles in de muziek hem toelacht, had hij het privé afgelopen jaar een zware tijd nadat zijn zus Kim overleed: “Door haar overlijden ben ik anders naar het leven gaan kijken.”
Hij is een van de populairste zangers van Nederland: Tino Martin. Maar hoewel alles in de muziek hem toelacht, had hij het privé afgelopen jaar een zware tijd nadat zijn zus Kim overleed: “Door haar overlijden ben ik anders naar het leven gaan kijken.”
Hoe snel het kan gaan in een carrière, bewijst Tino Martin (35). Niet voor niets hebben we met hem afgesproken in het Olympisch Stadion in Amsterdam: dat was op zijn verzoek, omdat hij in juni op deze legendarische plek een concert geeft. Niet gek voor iemand die eind 2014 pas zijn eerste hit scoorde met Jij liet me vallen. Het jaar erna werd hij al de meest geboekte artiest van Nederland, zijn eerste twéé albums werden meteen beloond met een Edison, en hij verkocht al twee keer die enorme Ziggo Dome uit. “Dit was een logische volgende stap, en iets bijzonders”, zegt hij. “Ik wil blijven bouwen en in Nederland het hoogst haalbare bereiken. Dat is een ambitie die ik, anders dan veel andere artiesten, durf uit te spreken. Ik blijf gewoon doorwerken tot ik het heb gehaald!” En dat terwijl hij ooit werd uitgelachen als hij zei dat hij later zanger wilde worden…
Wanneer ontdekte je dat je kon en wilde zingen?
“Toen ik een jaar of zeven was. Maar het optreden kwam pas toen ik als tiener de horeca inrolde. Eerst in het restaurant van mijn oom en tante: daar stond een bandje toen ik daar een keer aan het werk was. Mijn tante vertelde de zanger dat ik zingen leuk vond, en voordat ik het wist stond ik op het podium. Ik stond te trillen van angst en weet er ook bijna niets meer van, maar zo begon het. Ik ging optreden, eerst bij familie en toen ook in andere zaken. Al snel wisten mensen me te vinden: ‘Als wij een feestje geven, wil jij dan komen zingen?’ Daar was ik dan dagen van tevoren mee bezig, zo spannend vond ik het. Toen ik van school ging, kreeg ik al snel een baantje als zanger in een feestcafé.”
Je groeide op in een gebroken gezin. Hoe was dat?
“Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of zeven was. Mijn vader zag ik daarna vooral in het weekend. Dat vond ik jammer, ik was er ook verdrietig om, maar als kind wen je ook snel aan zo’n nieuwe situatie. Als ik terugdenk aan mijn jeugd, zie ik die niet als dramatisch. Ik woonde bij mijn moeder met mijn twee zussen van negen en tien jaar ouder, dus ik kwam geen aandacht te kort! Ze waren altijd met me aan het slepen en ze waren lief voor me. Mijn moeder kwam gelukkig redelijk snel een nieuwe liefde tegen met wie ze trouwde en die bij ons kwam wonen. Hij is voor mij een tweede vader.”
Meer persoonlijke verhalen lees je hier
Wat heeft opgroeien met al die vrouwen je over ‘ons’ geleerd?
“Ik denk ongemerkt veel, ja. Er werd op gehamerd dat je als man respect voor vrouwen moet hebben en ze met geen vinger mag aanraken als ze dat niet willen. Over ongesteldheid hoef je me niets te vertellen, haha. Eén keer in de maand lag het hele huis vol met tampons, want schijnbaar is het zo dat als vrouwen in een huis wonen, ze tegelijk ongesteld worden. Dus dan waren mijn zussen en moeder niet te genieten. Verder kreeg ik gewoon de basisnormen mee: respect voor ouderen, iedereen met u aanspreken, niets oplossen met agressie of geweld. Je zult mij nooit in het openbaar met iemand ruzie zien maken.”
En verder?
“Hard werken werd gestimuleerd; mijn moeder had allerlei baantjes om ons te kunnen onderhouden en mijn vader werkte als stukadoor in de bouw. Ik heb wel gedacht dat ik hem zou opvolgen. Want als je tien, twaalf jaar bent en je zegt dat je zanger wil worden, lachen ze je uit. Het was trouwens niets geworden; ik ben geen type van vieze handen en grote zakken stuuk naar driehoog sjouwen. Dus ik ben blij dat zanger worden toch gelukt is!”
Vorig jaar overleed je middelste zus Kim. Wat deed dat met je?
“Dat geeft ontzettend veel verdriet, maar je moet het accepteren. We hebben altijd geweten dat mijn zus geen honderd zou worden, maar als het dan opeens zover is, komt het toch als donderslag bij heldere hemel. Als tiener kreeg ze kanker en ze is toen zó vaak bestraald dat al die radioactieve troep in haar lijf er ooit voor zou zorgen dat ze eraan overleed. Destijds voorspelden de artsen dat de kanker al na enkele jaren hardnekkig zou terugkomen, maar bij haar bleef het ruim 25 jaar weg. Tot eind 2017, toen ze overal pijn kreeg en volop uitzaaiingen bleek te hebben. Het was meteen einde oefening. In april is ze overleden.”
Meer persoonlijke verhalen lees je hier
Tekst gaat verder onder Instagrampost
Wat mis je het meest aan haar?
“Haar vrolijkheid en optimisme. Ik heb nooit iemand ontmoet die met zo veel pijn en tegenslagen in het leven toch zo veel kracht en positiviteit uitstraalde. Altijd lachen en dingen doen, hoewel ze soms niet meer kon en omviel van de pijn. Een keer in de zoveel tijd stortte ze in, bij mijn moeder, verder mocht niemand dat zien. Als je ziet waar ik in het dagelijks leven allemaal over klaag, is dat schandalig. Maar ja, dat doe je toch. Door haar overlijden ben ik wel anders naar het leven gaan kijken. Je leert in één keer waar dat echt over gaat: de kleine dingen.”
Ben je door het overlijden van Kim nog hechter geworden met je familie?
“Nee, want dat zou betekenen dat we dat niet al waren. Natuurlijk geeft het een extra laag, het delen van zo’n verdriet. Maar het leven gaat ook door. In het begin spraken mijn moeder, oudste zus en ik af dat we vanaf nu elke week samen zouden eten, ‘want dat zou Kim ook zo gewild hebben’. Maar daar komt al snel iets tussen en dan komt de klad erin. We zijn met elkaar heel sterk. Praten niet veel, maar hebben ook niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen. Mijn moeder gaat twee keer per week naar Kims graf, ik ga ook, maar mijn zus Barbara vindt het nog te confronterend. Zij heeft geen foto’s staan, omdat ze daar dan steeds weer verdrietig van wordt. Ik heb ze juist wél, omdat ik Kim zo levend houd. Volgens mij alleen maar goed, dat iedereen het op z’n eigen manier doet.”
Meer persoonlijke verhalen lees je hier
Sinds bijna drie jaar is er nog een vrouw in je leven: je vriendin Kimberly…
“Ja, roepnaam ‘Kim’. Apart hoor, dezelfde naam als mijn zus. Als ik met mijn moeder en familie ben, noem ik haar bewust Kimberly om het minder confronterend te maken. Waarom ze de vrouw voor mij is? Allereerst omdat ze goudeerlijk is. Soms confronterend eerlijk; ze zal altijd de, soms pijnlijke, waarheid zeggen. Ik kan honderd procent op haar bouwen en haar vertrouwen. Zij weet me op het rechte pad te houden. En ze is bloedmooi! Ik zou niet weten waarom ik met haar geen honderd wil worden.”
Dit verhaal komt uit Vriendin 5.
