Stefanie: ‘Perfectionisme kan ook een valkuil zijn’

4 oktober 2019

Het is mijn vrije dag. Adriana is naar school, Dirk naar zijn werk en ik kruip even achter mijn laptop. Ik lees het kinderverhaal dat ik heb geschreven hardop aan niemand voor.

Het is mijn vrije dag. Adriana is naar school, Dirk naar zijn werk en ik kruip even achter mijn laptop. Ik lees het kinderverhaal dat ik heb geschreven hardop aan niemand voor.

Een topverhaal

Zo kan ik beter beoordelen of het lekker loopt. Het eerste deel is al nagekeken. De docent van de cursus Kinderverhalen schrijven noemde het een topverhaal. Ze beloonde het met een 9,5. Nu heb ik het tweede deel afgemaakt. Het is een verhaal voor 8 tot 10-jarigen. Ik kan mij goed in de doelgroep verplaatsen, want Adriana is acht. Toch ligt het mij ook om verhalen voor iets oudere kinderen te schrijven.

Gewoon doen

Op welke doelgroep zal ik mij richten? Ik moet kiezen, want besluiteloosheid leidt tot niets. En ik droom ervan een kinderboek te schrijven. Maar blijven dromen leidt ook nergens toe. Ik moet het gewoon doen. Ik heb originele ideeën en schrijf vlot. Wel kost nalezen, schrappen en schaven mij veel tijd. Het is een talent apart om zelf aan te voelen wanneer een verhaal perfect is. Gelukkig geven de resultaten van de schrijfcursus mij bevestiging. Elke les krijg ik een hoog cijfer en super goed commentaar. Maar ik moet het verhaal zelf schrijven en het uiteindelijk tot een manuscript voor een kinderboek zien te krijgen. Een eenzaam proces en dat is best lekker, want ik heb het meestal te druk om eenzaam te zijn.

Lees ook: Stefanie: ‘Ik voel dat ik vijf kinderen heb, ook al is er bij twee van hen afstand’

Valkuilen

Het is heerlijk om mijn verhaal aan de stilte te presenteren. Maar ik heb wel een aantal valkuilen:
– het meisje met het lage zelfbeeld, dat in mij huist, toelaten;
– het zondig vinden om tijd voor mezelf te claimen;
– schrijven niet belangrijk durven vinden;
– denken dat tijdgebrek en moeheid het van mijn schrijflust zullen winnen.

Daar gaat-ie

Om tot mijn doel te komen, mag ik mij niet door die valkuilen laten verleiden. Het is nodig om in mezelf te geloven. Daarvoor hoef ik maar naar mijn cijferlijst te kijken. Gemiddeld sta ik een 9 op mijn kinderverhalen. Ik geniet van mijn eigen verhaal, maar het is nog niet perfect. Zijn de dialogen te lang? Staan er overbodige woorden? Schrijf je ‘de display’ of ‘het display? Volgens mij is het nu beter. Zal ik het nog één keer lezen? Stop, Stefanie! Perfectionisme kan ook een valkuil zijn. Ik selecteer mijn verhaal en upload het. Nu hoef ik alleen nog op de knop ‘huiswerk indienen’ te drukken. Eén, twee, drie… daar gaat-ie. Ik geloof erin!

Ook interessant: De beste schrijftips van bestseller-auters

Over Stefanie

Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Acht jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet.