Stefanie: ‘Nog een paar weken dan zal de baby er zijn’
10 september 2021
Het is maar goed dat ik rijangst heb; ogen op de weg is nu het enige wat telt. Toch schiet er een andere gedachte door mijn hoofd: geef het een kans. Maar het is hún kans. Ze zijn volwassen. Ik moet met rijangst dealen. Zo heeft ieder zijn eigen stukje.
‘De volgende challenge’
Ik heb mijn volwassen adoptiekind al een tijdje niet gezien. Het stadje waar hij sinds kort woont, ligt een kleine 60 kilometer bij ons vandaan. Het is rustig op de weg. Met behulp van het navigatiesysteem vind ik het wel. Toch knipper ik nauwelijks met mijn ogen en staat mijn nek stijf van spanning. Voldaan parkeer ik de auto voor het appartement. Een korte slaak van verlichting, dan begin ik aan de volgende challenge. Op mijn manier. Er is geen goed of fout, maar ik moet er zelf doorheen. ‘Jij moet doen wat goed voelt voor jou. Ik zal je nooit in de weg staan bij jouw keuzes.’ Met die liefdevolle zin van mijn partner in mijn achterhoofd was ik op weg gegaan.Hobbelweg van aantrekken en afstoten
Ik geef de kindje-op-moeders-schoot-plant aan de jonge vrouw met de dikke buik. Nog een paar weken dan zal de baby er zijn. Er ligt een hobbelweg van aantrekken en afstoten achter mijn jongste adoptiekind en mij. Telkens als ik een nieuwe situatie accepteer en ermee om leer gaan, is het plotseling compleet anders. Ik heb voor mijn adoptiekinderen gekozen, maar ondertussen zijn zij volwassen en maken eigen beslissingen. Verantwoordelijkheden moet ik loslaten. Anders ga ik er zelf aan onderdoor. Ik wil er ook zijn voor mijn partner en andere kinderen, van wie er nog één minderjarig is.De start lijkt goed
Het is een knus appartement en ik merk aan alles dat de baby welkom is. We kletsen wat. Voorzichtig vraag ik naar hulpverlening. Ook dat is in het nieuwe stadje geregeld. Ik zeg blij te zijn dat er een vangnet voor hen is. Ik probeer mij niet te laten raken. Toch voel ik mij een beetje ontredderd. Wat zou ik mijn eigen moeder graag om raad willen vragen, maar zij is er niet meer. Ik moet het zelf doen. Net als mijn adoptiekind. Wellicht lukt het hem in deze nieuwe setting en kan hij zijn emoties bij vriendin en hulpverlening wel goed reguleren. De start lijkt goed. ‘Succes met de laatste loodjes,’ zeg ik als ik weer ga. Ik stel het navigatiesysteem in. Ogen op de weg, dat is het enige wat telt.Lees ook: ‘Eenmalige, spontane contacten kleuren je dag’
