Stefanie (1)

Stefanie: ‘Eenmalige, spontane contacten kleuren je dag’

‘Heeft u onze actie gezien; tweede spijkerbroek 50%?’ vraagt een verkoopster als ik wil afrekenen. Een andere verkoopmedewerker had mij daar al op gewezen.

Ik was er graag op ingegaan, maar mijn dochter zag met één afkeurende blik op het kledingrek dat er geen tweede broek voor haar bij zat. Ik heb genoeg dochterkennis om te weten dat ik dan niet door moet zeuren. Ze heeft de verwassen spijkerbroek die ze graag wilde, dat is al heel wat. Beleefd bedank ik voor het aanbod. ‘Ik heb ook één spijkerbroek!’ Achter mij staat een vrouw met een jongen van Adriana’s leeftijd. Ze houdt een stoere spijkerbroek omhoog. ‘Mogen we de actie samen doen?’ vraagt ze. Volgens de verkoopster mag dat, maar dan moet de aankoop wel op één bon staan. De jonge vrouw kijkt mij vriendelijk aan. Ik vind het prima, maar we hebben beiden geen contact geld bij ons. ‘Ik betaal het eerst wel,’ zegt de vrouw.

Tikkie

Met broek en kind blijven we buiten voor de winkel staan en grijpen naar onze mobieltjes. O ja: Tikkie. Ik zie zo dat ik de oudste van ons twee ben. Daardoor zou ik mij een oud wijf voelen als het niet lukt. De betaalapp heb ik wel geïnstalleerd, maar nog nooit gebruikt. Nee hé, het betaalverzoek van de vrouw komt niet binnen, maar dat heeft niets met Tikkie te maken. Ik heb met de instellingen gerommeld, zodat mijn mobiel geen updates doet als ik geen Wifi-bereik heb. Nu krijg ik zonder bereik blijkbaar helemaal niets meer binnen.

Vertrouwen

‘Het kan thuis ook hoor,’ zegt de jongere moeder vriendelijk. Thuis wil ik het direct afhandelen. Het appje is binnen en een betaling via Tikkie stelt niets voor. Ik stuur de vrouw een berichtje om te bedanken voor het vertrouwen. ‘Leuk dat het zo kon, scheelt toch weer,’ krijg ik terug. ‘Houd je haar op de app?’ vraagt Adriana. ‘Nee, dit was voor één keer.’ Eenmalige, spontane contacten kleuren je dag. Dat vind ik ook bij een praatje met een onbekende op straat. Dit keer kwam het op vertrouwen aan. In een tijd dat de wereld vol groot onrecht en wantrouwen zit, is het fijn elkaar in het klein te vertrouwen. Vertrouwen maakt de wereld mooier en als het om 25 euro gaat, maakt het de wereld een piepklein beetje mooier.

Lees ook: ‘Hoe groot is de wanhoop van een ouder die dat doet?’

Over Stefanie

Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Tien jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.