Anne: ‘Mijn schoonmoeder verpestte mijn zwangerschap en kraamtijd’

10 april 2024

Al na zes weken vertrouwden Max (38) en Anne (27) haar schoonmoeder toe dat ze oma werd. Ze vroegen haar het alleen nog even voor zich te houden. Amper twintig minuten later stond ’t op Facebook. “We vroegen het bericht weg te halen. En toen werd het stil. Doodstil.”

Anne: “Heel veel langer kan ik mijn buikje niet meer verbergen. Een dezer dagen zal ik mijn schoonmoeder dus toch moeten vertellen dat ik weer zwanger ben. En dat is niet iets waar mijn man Max en ik naar uitkijken. Tijdens mijn vorige zwangerschap heeft ze zich namelijk echt misdragen, net als vlak na Leonies geboorte en in de kraamtijd. We zijn doodsbang dat ze weer lelijk gaat doen en stellen het vertellen van het babynieuws daarom steeds uit. Mijn ouders, zussen, schoonvader, zwager en beste vrienden weten het al. Waarschijnlijk is zij straks echt de laatste die hoort dat ze weer oma wordt.”

Steken onder water

“Eigenlijk heeft het nooit echt lekker gelopen tussen mij en mijn schoonmoeder. Bij onze kennismaking, nu zes jaar geleden, stelde ze me twee vragen: hoe ik heette en of ik kinderen wilde. Best ongepast, vond ik. Toen ze me vreemd zag kijken en ik op de tweede vraag antwoordde: ‘Ooit’, begon ze te zuchten. Ze wachtte al zo lang op kleinkinderen. De broer van Max is twee jaar ouder, maar nog steeds vrijgezel en ze wilde niets liever dan snel oma worden. Ik dacht: waar ben ik in terechtgekomen? Ik was pas 21, had net verkering met Max en moest nu al voor nageslacht zorgen? De keren daarop gaf mijn schoonmoeder elke keer als ik haar zag steken onder water. Als Max en ik een nieuwtje hadden  – een eigen huis, vakantie, onze bruiloft – reageerde ze teleurgesteld: ‘O jammer, ik dacht dat jullie kwamen vertellen dat ik een kleinkind krijg.’ Ik bleef dat ongepast vinden en het zorgde voor druk bij mij. Alsof ik alleen maar goed was als schoondochter als ik kinderen baarde. Het was ook zo’n verschil met mijn ouders. Zij zijn zo anders. Die laten mij en Max vrij in onze keuzes. Later snapte ik mijn schoonmoeder iets beter. Ze had graag een groot gezin gehad, maar mijn schoonvader vond twee kinderen genoeg en liet zich steriliseren. Ze had altijd verdriet gehad van zijn keuze. Bovendien was ze al jaren alleen, nadat zij en Max’ vader scheidden. Ondanks verwoede pogingen op datingsites lukte het haar maar niet een serieuze relatie op te bouwen. Ik snapte beter dat ze daarom alle hoop op mij had gericht qua kleinkinderen.”

Het bleef doodstil

“Dus toen Max en ik haar vier jaar geleden eindelijk konden vertellen dat haar grootste droom uitkwam, dachten we dat ze over the moon van geluk zou zijn. Ik verwachtte dat alle strubbelingen in één klap verleden tijd zouden zijn en we eindelijk een hechtere band zouden krijgen. De afgelopen jaren was ze namelijk erg op de achtergrond gebleven. Ze bemoeide zich nauwelijks met ons, sloeg feesten en verjaardagen over en was druk met haar eigen leven. Nu ze oma werd, zou dat vast veranderen. We hoopten zelfs dat ze een dag wilde oppassen. Het tegendeel bleek waar. In eerste instantie reageerde ze enthousiast en blij. Ik was op dat moment pas zes weken zwanger, dus we vroegen haar het geheim nog voor zich te houden. We gunden haar dit nieuws zo, dat we het vroeg vertelden. De rest van de wereld mocht nog wel even wachten. Maar amper twintig minuten nadat we bij haar waren vertrokken, kregen we een bombardement aan felicitatieappjes. Ze had de hele familie gebeld en zelfs op Facebook hints gegeven dat er een kleinkind op komst was! Pas na veel gemopper wilde ze het bericht weghalen. Daarna werd het stil. Doodstil. We hoorden de hele zwangerschap amper iets van haar. Er kwam nog geen rompertje deze kant op. Mijn ouders gaven het eerste kledingsetje en de kinderkamer, van mijn schoonvader kregen we de kinderwagen, van haar niets. Later beweerde ze tegen familie dat ze ons een newborn-fotoshoot en een dinerbon had gegeven, maar beide cadeaus hebben wij nooit ontvangen. Aan het eind van mijn zwangerschap bleek ons kindje niet goed te groeien en het zou waarschijnlijk worden geboren met een hartafwijking. Ik moest om de paar dagen naar het ziekenhuis voor controle. We hielden haar per app op de hoogte. Van andere familieleden hoorden we dat mijn schoonmoeder zich erg druk maakte, maar ons liet ze niets weten. Geen belletje, kaartje of bezoekje. Dat kwetste Max enorm. Hij was bezorgd om zijn kind en dan liet zijn moeder het ook nog eens zo afweten.”

Lees ook: ‘Mijn schoonmoeder nam mijn hele bruiloft over’

Bizarre eisen

“Drie weken voor de bevalling kwam ze ineens langs. Furieus was ze. We betrokken haar helemaal niet bij de zwangerschap, zei ze. Ze was vooral heel fel naar mij, riep dat ik ‘alles met mijn moeder’ deed, maar dat het ook háár kleinkind was. Ze gaf toe dat ze jaloers was op mijn band met mijn moeder en ze was bang dat mijn moeder veel meer een oma zou kunnen zijn dan zij. Ze had ook mee gewild naar echo’s en de verloskundige, zei ze. Max en ik waren allebei stomverbaasd. We hadden ons helemaal niet gerealiseerd dat ze zich buitengesloten voelde, we zeiden dat dat absoluut niet onze bedoeling was geweest. Daarop eiste ze min of meer dat ze bij de bevalling mocht zijn, met haar gloednieuwe vriend. Toen ik zei dat ik geen kermisattractie was en alleen Max erbij wilde, was ze beledigd. Als alternatief stelde ze voor dat zij dan met haar vriend buiten op de gang zou wachten… Vervolgens bleef ze drammen. Ze wilde tijdens de kraamweken bij ons in huis logeren. En als we dat niet wilden, zou ze gewoon met een caravan voor ons huis gaan staan. Alles om maar dicht bij de baby te kunnen zijn. O, en ze stelde de naam van Max’ ex-vriendin voor als naam voor ons kind. Max en ik waren compleet overdonderd door haar bizarre eisen en voorstellen. We wilden vooral samen van ons kind genieten. Familie was hartstikke welkom, maar wel een klein beetje op afstand. Maar mijn schoonmoeder accepteerde geen tegenwerking en het liep uit op een nare ruzie. Afschuwelijk, zo vlak voor mijn bevalling. Max en ik deden er alles aan om het uit te praten en gelukkig vertrok ze aan het eind van de avond weer vrolijk naar huis. We beloofden vanaf nu meer met haar te delen. De ruzie was vervelend, maar ergens vonden we het wel fijn dat ze dus tóch betrokken was.”

Allerlei verwijten

“Vanwege de gezondheidsproblemen van de baby werd de bevalling ingeleid. 32 uur later was Leonie er. We waren superhappy. Leonie werd meteen onderzocht, maar er was geen acuut gevaar, dus we konden heerlijk even van haar genieten. Leonie is ’s morgens om half acht geboren, twee uur later belde Max zijn moeder om haar te feliciteren. Hij zette zijn telefoon op de speaker en riep blij: ‘Mam, je bent oma!’ Maar mijn schoonmoeders eerste reactie was niet: ‘Gefeliciteerd lieverds, hoe heet ze?’ of: ‘Is alles goed gegaan?’, maar: ‘Waarom weet ik dat nu pas?’ En toen ze hoorde dat de bevalling de dag ervoor al was ingeleid, ontplofte ze helemaal. We hadden haar meteen moeten bellen, vond ze. Ze weigerde langs te komen. Pas de volgende middag kwam ze. Leonie had vruchtwater ingeslikt en lag in een speciaal warmtebed. Mijn schoonmoeder trok het dekentje weg, deed het mutsje af en zei koud: ‘Nou, deze heeft ook geen haar.’ Dat was het. Niks geen emotionele, lieve oma of tranen van geluk. En ook nu weer geen cadeautje. Na dat bezoek was het weer dagen stil. Tot ze onverwachts op de stoep stond. Leonie en ik lagen te slapen. Max was boodschappen doen. Ze belde meerdere keren aan en belde daarna woedend naar Max: wij ontnamen haar haar kleinkind. Weer volgde een boos gesprek. Ze maakte allerlei verwijten naar ons. Ging daarbij jaren terug. Zo gooide ze me voor de voeten dat ik expres zonder haar mijn trouwjurk was gaan kopen. Terwijl dat een impulsaankoop was geweest, ik had de jurk alleen gekocht.”

Nare aapjes

“Uiteindelijk schreeuwde ze dat wij haar nooit meer zouden zien en dat Max haar zoon niet meer was. Het drama kon niet erger. Ik lag, nog niet hersteld van mijn zware bevalling, nabloedend in bed. We wisten nog niet of Leonie echt gezond was en hadden daarom veel ziekenhuisonderzoeken en Max was overstuur omdat zijn moeder hem keihard afwees. In plaats van te genieten van onze roze wolk, kregen we allerlei nare appjes van Max’ familie. Zijn moeder was iedereen afgegaan met het verhaal dat zij haar kleindochter niet mocht zien. Uiteraard vond iedereen dat heel zielig voor haar. Weer wat later begon ze te stoken: Max en Leonie waren welkom bij haar, maar ik niet meer. Of ze stuurde hem dat ze speciaal voor de baby een kamertje bij haar thuis had ingericht. Als hij van mij af wilde, mocht hij altijd bij haar komen wonen. Terwijl er helemaal niets tussen mij en Max was! En ze kwam een keer met haar zus aan, wat op een ruzie uitliep. Bij alles wat we zeiden, opende zij de aanval. Volgens haar logen we alles bij elkaar. Wéér liep ze boos weg.”

Lees ook: ‘Ik doe iets niet goed in de ogen van mijn schoonmoeder’

Kaken op elkaar

“Uiteindelijk heb ik haar twee maanden later gebeld voor een goedmaakgesprek. Zo kon het niet langer: Max was doodongelukkig en ik raakte er bijna depressief van. Daarbij gunde ik onze dochter toch haar oma. Na veel praten en veel water bij de wijn doen van onze kant, zijn we tot een soort wapenstilstand gekomen. We maken elkaar geen verwijten meer en bouwen rustig aan een nieuwe band. Ze komt elke maand een half uurtje bij ons op bezoek. Meer wil ze niet. In die tijd maakt ze ongelofelijk veel selfies met Leonie waardoor het lijkt of ze altijd bij haar kleindochter is. Waarom mijn schoonmoeder doet alsof ze stapel is op haar kleinkind, maar tegelijk nauwelijks naar haar omkijkt, is een raadsel. Leonie heeft inderdaad een hartafwijking waaraan ze geopereerd moet worden, weten we inmiddels. Een grote zorg voor ons. Maar mijn schoonmoeder praat daar niet over. Inmiddels is de boosheid op haar omgeslagen in diep medelijden. Want waarom maakt ze zo veel kapot, terwijl ze alles zou kunnen hebben? Max en ik zijn hartstikke gelukkig en we willen haar in ons leven, dat zou ze toch moeten koesteren? Af en toe geeft ze nog steken onder water of maakt ze rotopmerkingen. Dan koopt ze bijvoorbeeld een jurkje voor Leonie dat ze kan dragen als ze bij oma op visite komt, omdat ze onze smaak niet mooi vindt. Maar ik bijt mijn kaken stijf op elkaar en zeg niks omwille van de lieve vrede. Max is dolblij dat hij zijn moeder weer ziet met verjaardagen en feestdagen en dat ze af en toe langskomt. Alles beter dan geen contact. Ondertussen vrees ik voor wat de nieuwe baby gaat veroorzaken bij haar. Ik ben nu tien weken zwanger en zij weet het nog niet. Max en ik willen twee kinderen, dit is dus mijn laatste zwangerschap. Hier wil ik echt van genieten. Omdat ik best snel een buikje heb, moeten we het binnenkort toch vertellen. Ik hoop van harte dat ze heeft geleerd van de vorige keer en het niet weer gaat verknallen.”

Tip van Vriendin

Managementboeken behandelen vaak werkvloerrelaties, maar wat als die dynamiek naar je privéleven doorsijpelt? Ontdek in dit boek hoe je omgaat met lastige types op het werk, maar nu in de context van familie, zoals je schoonmoeder, met Jan Dijkgraaf als gids. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.