Canva1 2022 01 20t120102.084

Olga (45) had borstkanker: ‘Uiteindelijk dacht ik: oké, ik ben kaal’

Anderhalf jaar terug ontdekte Olga (45) een knobbeltje in haar borst. Ze had zich al meerdere keren laten checken en steeds was er niets aan de hand. Toch was het ineens mis: ze had borstkanker.

Naar de dokter, diezelfde middags nog naar het ziekenhuis, onderzoeken doen en een week later al de uitslag. Het ging om een dubbele tumor: naast de eerste, grotere tumor was ook al een kleinere ontstaan. Dat zagen de artsen meteen. Later bleek de tumor ook nog eens een stuk groter te zijn dan van tevoren werd gedacht. Deze boodschap was een klap in Olga’s gezicht. “Heftig nieuws is nog een understatement. Ik moest meteen van alles gaan uitzoeken. Heb zelfs mijn begrafenisverzekering uitgezocht en gekeken hoe het zat met mijn hypotheek als ik zou komen te overlijden. Ineens moest ik overal over nadenken.”

Behandeling

Er kwam snel een behandelplan en in augustus 2020 startte Olga met haar chemokuren en immunotherapie. Negen chemokuren in totaal, en één kuur duurt drie weken. Daarna is Olga ook nog geopereerd en bestraald. “Eén van die immunotherapiekuren heb ik een jaar lang gekregen. Afgelopen augustus was mijn laatste keer en was ik eindelijk klaar.” Althans: klaar met de behandelingen. Ze kreeg namelijk, als gevolg daarvan, eind augustus een longontsteking en longembolie. Daar is ze goed ziek van geweest. “Tot een half jaar na de bestraling heb je de kans om dat te krijgen. Ik zat min of meer in de laatste week toen dat gebeurde, dus dat was echt even pech hebben. Gelukkig heb ik er nu weinig last meer van.”

Geen grip

Wat chemotherapie met je doet, is volgens Olga slecht uit te leggen. Wat ze wel weet, is dat ze zich nog nooit zo ziek heeft gevoeld. “Chemo is alsof iemand probeert het waakvlammetje van je geiser te doven. Zo voelt dat. Ik moet eerlijk zeggen: ik ben er lange tijd best wel goed doorheen gekomen. Tot aan mijn zevende kuur heb ik doorgewerkt. Daarna ben ik een tijd gestopt met werken. Dat ging gewoon echt niet.” Het gekke is ook dat je, ondanks alles wat je verteld wordt, toch niet goed weet waar je aan begint, vertelt Olga. “Misschien drong het niet tot me door, ik weet het niet. Ik dacht in eerste instantie: ik ga overgeven en word kaal. Dat is eigenlijk waar iedereen aan denkt. Terwijl er ondertussen zoveel andere dingen in je lichaam gebeuren waar je geen grip op hebt. Alles wordt kapotgemaakt.”

Kaal

Al voordat Olga met de behandelingen startte, knipte ze haar lange haar kort. Dat zou al iets schelen zodra ze kaal zou worden. Kaal worden ging bij haar uiteindelijk heel snel. De ochtend waarop ze met de tweede kuur zou beginnen, lag er al een bos haar op haar kussen. “Die ochtend heb ik de tondeuse gepakt en het eraf geschoren. Ik had me echt voorgenomen dat ik dat zou doen als ik ook maar een beetje haar zou verliezen. Daar heb ik echt even een traantje bij gelaten. Maar uiteindelijk dacht ik: oké, ik ben kaal. Het is zo. Ik heb dan ook heel vaak zonder muts gelopen. Dat heb ik gelukkig wel redelijk makkelijk kunnen accepteren, ondanks dat het heel gek is.”

Bijwerkingen

Wat voor haar moeilijker te accepteren viel, was het feit dat haar grenzen telkens werden verlegd. Dat ze dacht: dit is het, maar dat er vervolgens elke keer iets bij kwam. “Het breidt zich langzaam uit. Op een gegeven moment krijg je de meeste bijwerkingen van de medicijnen tegen bepaalde bijwerkingen. Dan krijg je bijvoorbeeld een pilletje tegen de misselijkheid, maar zorgt dat voor obstipatie. Neem je daar dan weer iets voor, krijg je er hoofdpijn bij.” Ook een balans vinden was lastig. “Ik wilde zo graag alles blijven doen, maar was de hele tijd aan het afwegen waar ik mijn energie aan kon besteden. Het spontane in je leven is er min of meer af. Het leven van mijn man en mij bestaat enorm uit leuke dingen doen, maar ineens is dat weg en verlies je dat zorgeloze gevoel.”
In het begin dacht Olga dat ze dit varkentje wel even zou gaan wassen. Was ze gedreven om er bovenop te komen. Een jaar lang behandelingen was tenslotte te overzien. En ja, ze heeft dat varkentje gewassen. Toch merkt ze dat je na die tijd nog niet klaar bent. “Er zijn klachten die echt nog wel heel lang blijven. Veel moe zijn en weinig energie hebben bijvoorbeeld. Bij een normaal griepje voel je op een gegeven moment wel dat je aan het opknappen bent en ben je het ziek zijn dan alweer bijna vergeten. Nu gaat dat opknappen langzaam. Ik kan me de ene dag goed voelen en de volgende dag slecht.”

Steun

Tijdens het ziek zijn kwamen Olga en haar partner er wel achter dat zij een betere patiënt is en hij een betere verzorger. “Mijn man heeft echt nooit gemopperd en is zó verzorgend geweest. Hij deed alles. Ik heb me heel schuldig gevoeld op het moment dat ik niks kon. Ik kon niet eens helpen in het huishouden of een keer koken. Ook veranderde mijn smaak door de chemo, dus kon ik de ene dag wel iets eten en de volgende dag al misselijk worden van een bord met eten voor mijn neus. Dan voelde ik me echt lullig. Ook voor hem is het heel zwaar geweest. Terwijl ik middenin mijn behandeling zat, hoorden we namelijk ook dat zijn zus Maaike uitzaaiingen had. Eerder had mijn man nog veel steun aan haar en nu zat zij ineens in dezelfde situatie.”

Lees hier het verhaal van Maaike.

Voor Maaike vond Olga het eigenlijk vele malen erger dan voor haarzelf, vertelt ze. “Bij een ander kun je alleen maar lijdzaam toekijken. Je voelt je machteloos. Als ik erop terugkijk, denk ik dat je het echt beter zelf kunt hebben dan iemand die je liefhebt. Als je het zelf hebt, creëer je een eigen mindset: dat je het wel gaat redden. Maaike en ik konden elkaar gelukkig heel erg vinden in onze visie. Zij bekijkt alles altijd van de positieve kant, net als ik. Natuurlijk hadden we allebei ons verdriet, maar er op dezelfde manier tegenaan kijken en elkaar kunnen steunen is heel fijn.”

Schoon

Nu alle behandelingen achter de rug zijn, is Olga in principe schoon verklaard. Daar is ze heel blij mee. Wel heeft dit alles voor een iets andere kijk op de wereld gezorgd. “Ik ben me bewuster van dingen uitstellen. Ik dacht vaak: dat doe ik nog wel een keer. Nu denk ik: ik ga alleen maar spijt hebben van de dingen die ik uiteindelijk niet heb gedaan. Bij twijfel zeg ik nu doen. Vrij voel ik me nog niet, maar misschien komt dat pas over een tijdje. Ik ben hoe dan ook blij en opgelucht dat ik niet meer naar het ziekenhuis hoef en mijn leven weer kan oppakken.”

Tekst: Laura van Horik

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.