Monique Westenberg is gék op dieren: ‘Als kind lag ik al in de hondenmand’
1 oktober 2019
Vanaf de wieg was ze al omringd door dieren, vooral honden, en Monique Westenberg is dan ook een echte liefhebber. “Als ik ergens binnenkom, lig ik eerst op de grond om met de hond te kroelen.”
Vanaf de wieg was ze al omringd door dieren, vooral honden, en Monique Westenberg is dan ook een echte liefhebber. “Als ik ergens binnenkom, lig ik eerst op de grond om met de hond te kroelen.”
Als er íemand gek is van dieren, is ’t Monique Westenberg (41), de vriendin van André Hazes, wel. Inmiddels gaan er sterke geruchten dat zij en André een relatiecrisis doormaken, maar Monique kiest ervoor om daarover niets te zeggen. Waar ze het wel over wil hebben, is haar grote liefde voor dieren, en in het bijzonder die voor honden.
Monique: “Toen ik werd geboren, hadden mijn ouders er twee, dus ik lag als kind al in de hondenmand”, lacht de Rotterdamse. “We woonden op een woonwagenterrein met mijn familie en iedereen had honden. Ook daarbuiten moest
ik iedere hond die ik zag aanraken en wilde ik ermee kroelen. Daardoor ben ik ook weleens gebeten, als ik het niet vooraf vroeg… Maar ik ben dus echt met honden opgegroeid.”
Alleen met honden?
“Het woonwagenterrein was vroeger een polder. Daar liepen muizen, dus hebben we op een gegeven moment een kat genomen om die te verdrijven. Maar die nam ze juist mee naar binnen om te laten zien, haha. Verder hadden we vissen, een vogel, konijn, en zelfs een toekan. Mijn opa woonde naast ons en had altijd kippen en hanen. Ik weet nog dat er altijd een zwarte kraai bij ons voor de deur zat. Die kwam altijd naar mij toe en bleef zitten als ik buiten kwam. Alsof hij me kwam ophalen, heel grappig.”
Het jaar van Monique Westenberg: ‘We willen graag nog een kindje’
Wat vind jij zo leuk aan dieren?
“Dieren zijn puur, oordelen niet en geven onvoorwaardelijke liefde. De zielen van dieren zijn dicht bij me, merk ik. Ik schiet al vol als je me deze vraag stelt! Ik voel echt een zielenbinding. Mijn vriendin kreeg een nieuwe pup; als ik bij haar kwam, gaf ik haar mijn baby en was zelf bezig met die hond. Toen ik hier aankwam, zat buiten een mooie hond en heb ik meteen gevraagd of ik hem mocht aaien. Als ik ergens binnenkom, lig ik eerst op de grond om met de hond te kroelen en ga daarna pas mensen gedag zeggen. En als vrienden langskomen zonder hun hond, omdat mijn hond Gioia niet zomaar met alle andere honden kan, wil ik eerst van ze weten waar ze die hebben gelaten.”
Wanneer kreeg jij je eerste eigen hond?
“Toen ik op mezelf ging wonen. Dat was Dunya, die helaas vorig jaar is overleden. Een vriend van mij had een nestje van elf pups. Hij nodigde me uit om naar het nestje te komen kijken omdat hij wist dat ik van honden hield. Ze waren een week oud, oogjes nog dicht. Eentje lag met haar pootjes over haar oogjes en haar tongetje uit haar mond. Ik was meteen verliefd. Twee weken later ging mijn bel: daar stond die vriend, met een wasmand met vijf pups erin. Of ik hem wilde helpen; de moeder kon geen melk meer geven en ze hadden iemand nodig die voor een deel van de pups kon zorgen.”
Mooi gebaar: André Hazes en Monique verrassen haar vader
Waarom kwam hij bij jou?
“Ik zat tussen twee banen en had dus tijd. Ik heb een bench neergezet met een grote warmhoudlamp erboven, een kruik erin en ook een wekker; het getik doet hondjes denken aan een moederhart dat klopt. De pup die ik zo lief vond, zat er ook bij; dat was dus Dunya. Met een vriendin heb ik hele dagen flesjes zitten geven en zo die pups grootgebracht. Toen ze acht weken waren, hebben we goede baasjes voor ze gezocht. Ik heb Dunya gehouden en mijn vriendin hield Rico, een mannetje.”
Je had echt een speciale band met Dunya, toch?
Monique schiet even vol: “Dunya was mijn zielsverwant, ik was dag en nacht met haar. Ik heb haar zelfs in bed genomen. Plasmatje eronder en handdoeken erop, want ze was nog niet zindelijk. Vanaf toen lag ze in mijn nek te slapen en dat heeft ze tot het eind gedaan. Ze was een makkelijk dier, ik kon haar overal mee naartoe nemen. Als ik boodschappen ging doen bij de supermarkt, zette ik haar naast het kopieerapparaat, zonder riem. Ik woonde midden in de stad en mensen uit de omgeving kenden haar. Als ik ergens zonder haar kwam, zeiden ze: ‘Waar is Dunya?’ Als ik naar een restaurant ging, kreeg ze haar eigen stoel en als dat niet mocht, legde ik mijn sjaal of jas voor haar op de grond. In het bos waar we vandaag zijn, heb ik haar hele leventje met haar gelopen, we kenden elk paadje.”
De rest van het interview lees je in Vriendin 40 2019.
Tekst: Tanja Spaander. Foto’s: Bart Honingh. Visagie: Raquel Headley. Met dank aan Beach House Het Kralingse Bos, Rotterdam.
