Vrouw (1)

Miranda: ‘Ik verliet mijn man voor een ander en iedereen was boos’

Het huwelijk van Miranda (39) en haar man Edwin lijkt gelukkig, maar Miranda mist de spanning. Als ze de knappe Luuk ontmoet, slaat de vlam in de pan. Ze verbreekt haar huwelijk en trekt bij Luuk in, wat leidt tot onbegrip in haar omgeving. “Mijn broer belde me woedend op: waar was ik in vredesnaam mee bezig?”

Miranda: “Edwin en ik waren net twee zwanen. Ja, ik weet het, het klinkt vreselijk, maar zo was het gewoon. Samen sinds ons twintigste, de geijkte stappen van het leven doorlopen: samenwonen, huis kopen, trouwen – helemaal volgens het boekje. Kinderen hadden we niet, wilden we ook allebei niet. We prezen onszelf gelukkig met ons leven, elkaar, onze banen, ons huis en de drie katten. Meer hadden wij niet nodig.
Of eigenlijk: meer had híj niet nodig. We hadden een goede band met onze familie, maar we hadden weinig vrienden. Niet dat we niet sociaal zijn, maar Edwin hield vriendschappen erg af. Prima om naar een verjaardag te gaan of een borrel op zijn werk, maar mensen uitnodigen of met een ander stel uit eten gaan, daar had hij nooit zin in. Waarom zouden we – hij at liever alleen met mij. En thuis. Zijn argumenten daarvoor klopten allemaal: hij kon goed koken, het was goedkoper, we hadden een mooi huis. Ik kon daar niets tegen inbrengen. Vakanties, ook zoiets. Een paar dagen naar Duitsland vond hij wel leuk, maar de drie weken die ik naar Azië wilde, daarvoor was hij niet te porren. Gedoe, vond hij, en wat móést je daar in vredesnaam?
Ja, ons leven was prima. We waren close met elkaar, we hadden nooit ruzie, er waren geen zorgen. En ook met ons seksleven was niks mis. We wisten precies van elkaar wat we fijn vonden en het was dan ook altijd goed. Maar het was zoals de rest van ons leven: voorspelbaar. Ons hele leven was prima, maar het kabbelde, terwijl ik golven wilde.”

Net een film

“En toen zag ik Luuk tijdens een wedstrijd op de manege waar ik paardreed. Eens per week had ik les en voor de lol deed ik met mijn groep mee aan carrouselwedstrijden. Min of meer per ongeluk waren we best hoog gekomen en de wedstrijden werden steeds serieuzer. Luuk was de begeleider van een ander team uit onze regio. Hij stapte uit de pick-uptruck waarachter een trailer hing en ik kon letterlijk niet verder lopen. Heel vreemd, zoiets was me nog nooit gebeurd. Ik stond daar en keek naar hem en wist gewoon niet wat me overkwam. Echt zo’n scène uit een film waarvan je denkt dat die niet in het echt bestaat.
Wat me nou precies zo trok wist ik eigenlijk niet. Hij stónd er gewoon, snap je? Luuk was echt zo’n man aan wie je niet voorbijloopt. Veel meer dan Edwin, die altijd de neiging heeft zich kleiner te maken dan hij is. Luuk niet. Luuk ís er, hij neemt ruimte in, iedereen kijkt naar hem. Hij heeft staalblauwe ogen. Met die ogen keek hij naar mij toen hij uitstapte en ik staarde terug tot het bijna gênant werd. Toen glimlachte hij en ging aan de slag om de paarden uit te laden. Ik liep door met het gevoel alsof iemand me met een hamer had geslagen, ik trilde helemaal.
Onze kür ging die dag geweldig. Ik had niet door dat Luuk had staan kijken, maar toen we terugkwamen in de stal, dook hij naast mij op. Eerder hadden we geen woord gewisseld en we kenden elkaar natuurlijk ook helemaal niet, maar hij begon een gesprek alsof we bekenden waren. ‘Goed gereden’, zei hij. ‘Echt een prachtige kür.’ Ik stond te schutteren als een puber toen ik hem bedankte voor het compliment. Er was iets in zijn blik, ik kan het niet goed uitleggen. Luuk hoefde maar een paar woorden te zeggen of de vlammen sloegen eruit bij mij. Hij vroeg iets over het zadel van mijn paard, een vraag die er totaal niet toe deed. Maar het eindigde ermee dat ik beloofde hem het nummer van de zadelmaker te sturen en met dat doel gaf hij mij zijn telefoonnummer. Daar hebben we later nog best lol om gehad, die onbeholpenheid. Hij wilde mijn nummer, ik zou het hem zo hebben gegeven, maar hij bedacht een slechte smoes om het te krijgen.
De volgende dag stuurde ik hem de zadelmaker door en vanaf dat moment appten we erop los. Er was geen houden meer aan. Eerst ging het over paarden, maar al snel voerden we persoonlijke gesprekken. Luuk trok mijn hele leven overhoop. En ik wist al snel dat mijn relatie met Edwin niet langer houdbaar was. Ik kon gewoon niet in die bubbel van gezapigheid blijven hangen. Ik wilde alleen nog maar Luuk. Met hem zag ik de toekomst voor me. Ineens bruiste ik van de energie, ik had zo’n zin in het leven. Dat gevoel had ik al heel lang niet gehad. En Luuk wilde mij, dat liet hij aan alles merken. Ik voelde me gewild en begeerd. Twee keer spraken we af – hij kwam naar de manege – en toen zoenden we zoals ik nog nooit had gezoend. En ik wist: ik kan niet meer zonder hem.”

Boeman

“Edwin verdiende op z’n minst het respect van een normaal einde van onze relatie, vond ik. Geen toestanden met affaires – het geheime appen was eigenlijk al te ver gegaan. Dus dropte ik drie weken nadat ik Luuk had ontmoet de bom: ik wilde scheiden. ‘Is er een ander?’ vroeg Edwin meteen en ik zei ja. Het brak zijn hart, dat deed zo’n pijn om te zien. Hij was niet boos, op geen enkele manier. Was hij maar boos geweest, daar had ik beter mee om kunnen gaan dan met dat verdriet dat ik hem aandeed. Maar mijn verliefdheid hield me op de been. Nog dezelfde dag verliet ik ons huis en reed naar Luuk. Ik had niet gezegd dat ik bij Edwin weg zou gaan, maar hij zag het aan me zodra ik uit de auto stapte. ‘Daar ben je dan’, zei hij bij de voordeur. Ik trok meteen bij hem in.
Natuurlijk had ik vooraf geweten dat ik de boeman zou worden. Ik verbrak ons prima leven, onze toekomst en vooral brak ik Edwins hart. En waarvoor? Een stomme bevlieging, oordeelden zowel mijn ouders als de zijne. Was ik gek geworden?! Ik had altijd een goede band met mijn ouders gehad en ik had altijd gevoeld dat ze me steunden. Maar ineens was dat over. Dat Edwins ouders zijn kant kozen, had ik verwacht. Maar ook mijn eigen ouders en mijn broer en schoonzus schaarden zich onmiddellijk aan de zijde van mijn ex. Mijn broer belde me woedend op: waar was ik in vredesnaam mee bezig? ‘Ik heb gewoon de ware ontmoet’, zei ik. Ik vroeg hem om begrip, maar in plaats daarvan hing hij op en sprak ik hem wekenlang niet. Mijn schoonzus stuurde tientallen appjes om te proberen me op andere gedachten te brengen. Ik probeerde elke keer weer uit te leggen dat ik al langer niet gelukkig was met Edwin. Dat zij dat nooit hadden gemerkt, betekende niet dat het niet zo was. Maar ze ging er niet op in, was alleen maar boos om mijn keuze en ze was eropuit om mij te laten terugkeren naar Edwin.
Bij mijn ouders ging het niet veel anders, behalve dat hun boosheid nog vele malen groter was dan die van mijn broer en schoonzus. Na twee weken zag ik ze voor het eerst, een bezoek dat nog geen uur duurde. Toen ben ik weggegaan, ze hadden alleen maar woest op me ingepraat. Het leek wel alsof Edwin hun zoon was en ik de feeks die hem pijn had gedaan. Natuurlijk voelde ik me schuldig en natuurlijk begreep ik dat mijn ouders meevoelden met de man die ze vijftien jaar lang als schoonzoon hadden gehad en die ze als zoon beschouwden, maar ik was wél hun dochter. Nog geen drie tellen probeerden ze om mij te begrijpen. Niemand trouwens, ook buren, collega’s, vrienden en mensen die ik amper kende, hadden hun oordeel klaar: ik was echt fout in hun ogen.”

Barstjes

“Het was een dubbele tijd, want aan de ene kant had ik verdriet van die boze reacties, terwijl ik tegelijkertijd smoorverliefd was en elke dag op wolken liep. Althans, die eerste weken. Luuk was een droom: aantrekkelijk, onvermoeibaar in bed, voorkomend, gul. Hij sleepte me door de nare gesprekken en appjes heen en ik wist: door hem is het allemaal de moeite waard. Maar toen die eerste hysterische verliefdheid over was en we een normaal leven met elkaar probeerden op te bouwen, ontstonden er barstjes. Luuk had die kant waarop ik verliefd was geworden, maar gaandeweg bleek er ook een andere kant te zijn. De pieken waren hoog, maar de keerzijde was dat de dalen laag waren. Luuk was ook ongeduldig, explosief en soms gewoonweg gemeen. We kregen lelijke ruzies, waarna hij het altijd weer goedmaakte, maar de barsten werden wel groter. Ik wilde niet terug naar Edwin, ik had wel gemerkt dat zijn gezapigheid niet meer bij me paste. Maar of ik met Luuk wilde blijven, betwijfelde ik steeds vaker. In stilte, want ik wilde zó graag bewijzen dat ik de juiste keuze had gemaakt. Ik zou ‘ze’ geen gelijk geven. Ik zou laten zien dat ik op en top gelukkig was. Daardoor ben ik langer in deze relatie gebleven dan goed voor me was.
Ik modderde door, een jaar, twee jaar. De leuke Luuk was er steeds minder, de ongedurige steeds meer. Het ging niet goed met zijn bedrijf en Luuk – iemand voor wie geld en status belangrijk zijn – raakte hoe langer hoe meer ontregeld. Hij dronk te veel en was dan agressief. Ik zou liever doodgaan dan dat ik daarover zou praten met iemand, ik kon het collectieve ‘zie je wel’ al horen. Edwin sprak ik soms en hij was degene die op een keer vroeg of het wel goed met me ging. Ik zag er volgens hem moe en afgetobd uit. Aan hem liet ik niets merken, maar na dat gesprek huilde ik een dag. En toen besloot ik, met dezelfde stelligheid waarmee ik Edwin destijds had verlaten, dat het genoeg was geweest. Nog die dag ging ik weg bij Luuk, en nam mijn intrek in een hotel. Een week later had ik een huis. Luuk was woedend, maar deed geen moeite me terug te halen.
Dat is nu bijna een jaar geleden. Luuk spreek ik niet meer, Edwin soms. Ik date zo nu en dan, maar niets vasts. Ik ben alleen en dat is prima. Het moet ook, ik moet leren op eigen benen te staan voor ik me weer ergens in stort. Langzaamaan is de band met mijn familie zich aan het herstellen. Er moet veel worden rechtgezet, dat wel. Want zij vinden nog altijd dat ik roekeloos en onbezonnen ben geweest, ik voel me nog altijd onbegrepen. Maar we vinden elkaar wel weer, ook al gaat het langzaam. De afgelopen jaren heb ik mezelf behoorlijk in de nesten gewerkt, maar ik heb er geen spijt van. Ik heb in elk geval veel geleerd.”
Tekst: Mariëtte. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.