Judie: ‘Mijn moeder werd gedwongen mij te laten adopteren’

19 maart 2019

Judie (51) werd direct na haar geboorte door haar moeder afgestaan. Maar dat was geen vrije keuze, ontdekte ze jaren later. “Ze werd ontmoedigd door alles en iedereen en voelde zich gedwongen mij te adopteren. Dat vind ik misdadig.”

Judie (51) werd direct na haar geboorte door haar moeder afgestaan. Maar dat was geen vrije keuze, ontdekte ze jaren later. “Ze werd ontmoedigd door alles en iedereen en voelde zich gedwongen mij te adopteren. Dat vind ik misdadig.”

Judie: “Sinds mijn dertiende weet ik dat ik ben geadopteerd. Mijn ouders vertelden het mij en mijn zus tegelijkertijd. Ik herinner me nog dat we naast elkaar op de bank zaten en mijn moeder zei dat ze geen kinderen kon krijgen en dat zij en mijn adoptievader daarom hadden geadopteerd. Het gekke is dat ik totaal niet verbaasd was. Het klinkt misschien vreemd, maar diep van binnen heb ik altijd geweten dat mijn adoptieouders niet mijn biologische ouders zijn. Ik heb me namelijk nooit echt op mijn plek gevoeld. Mijn ouders hebben ontzettend hun best gedaan goede ouders te zijn, maar op de een of andere manier klopte het voor mijn gevoel niet. Ik zag er niet alleen anders uit, ook mijn karakter strookte niet met dat van mijn ouders of zus. Kortom, ik keek niet op van het nieuws.”

Labiele moeder

“Veel vertelden mijn adoptieouders me niet over mijn afkomst. Mijn echte moeder was ongehuwd toen ze mij kreeg en werd als labiel bestempeld. Waarom, wist niemand. Inmiddels weet ik dat alle afstandsmoeders in die tijd dat stempeltje kregen opgedrukt. Na die ene keer werd er niet meer gesproken over onze adopties. Dat ging zo in die tijd. Zelf vroeg ik er ook niet meer naar. Ik denk uit loyaliteit naar mijn adoptieouders, ik wilde geen lastige vragen stellen. Achteraf denk ik: wat jammer. Ik zat immers boordevol vragen over die onbekende moeder. Ik wilde weten wie ze was, waarom ze me had afgestaan, wie mijn vader was en of ik broers of zussen had. Mijn gevoelens gingen alle kanten op: het ene moment was ik kwaad dat mijn moeder me zomaar had afgestaan, het volgende moment idealiseerde ik haar: ze had vast een goede reden voor alles.”

Nurlela: ‘Ik had nooit problemen met mijn adoptie tot ik mijn adoptievader verloor’

Geen idee wie ik was

Judie is een van de vele binnenlandse adoptiekinderen van wie haar verleden allesbehalve duidelijk is. Het is tekenend voor de periode waarin ze werd afgestaan. “Ik heb er echt last van gehad dat ik niets van mijn biologische moeder wist. Want daardoor had ik zelf ook geen idee wie ik was en wat ik wilde. In mijn jeugd, dus ook al voordat ik wist van mijn adoptie, ben ik vaak depressief geweest. Ik tekende volgens mijn vader altijd met zwarte stift en schreef kantjes vol. Dan zat ik urenlang in mijn kamer en liet ik niemand toe. Op mijn achttiende ben ik naar mijn moeder gaan zoeken, aangespoord door mijn zus die de hare inmiddels had gevonden. Ik woonde toen al op mezelf. Vrij snel kreeg ik via de Kinderbescherming te horen dat mijn moeder al was overleden. Dat nieuws hakte erin. Ik was teleurgesteld. Je hoopt eindelijk antwoorden te krijgen en dan dit. Wel vertelden ze me dat mijn moeders familie contact met me wilde. Diezelfde avond heb ik ze nog opgezocht.”

Gedwongen adopteren

“Mijn oma ontving me allerhartelijkst. Zij vertelde me dat mijn moeder door hen Rita werd genoemd. Officieel heette ze Maria. Mijn moeder werkte in een bar op een militaire basis. Daar werd ze verliefd op een Amerikaanse soldaat. Ze raakte zwanger en ze zouden trouwen. De trouwjurk van mijn moeder hing al aan de kast in de slaapkamer toen mijn vader plotseling werd teruggeroepen naar zijn vaderland, omdat zijn vader ernstig ziek was en hij het familiebedrijf moest runnen. Hij beloofde mijn moeder dat hij haar zou laten overkomen, maar dat gebeurde niet. Uiteindelijk liet hij niks meer van zich horen. Mijn moeder heeft nog geprobeerd contact met hem op te nemen via het leger, maar daar was hij uitgestapt. Ze stond er alleen voor. Haar familie drong erop aan het kind af te staan. Mijn moeder was weliswaar al 24 jaar, maar ongehuwd, een schande in die tijd. Zeker in de zwaar katholieke omgeving waarin ze opgroeide. Uiteindelijk ging mijn moeder overstag en gaf ze aan dat ze haar baby niet wilde houden.”

Door iedereen ontmoedigd

Rita beviel in het ziekenhuis. Na de bevalling werd Judie per ongeluk even bij haar gelegd, normaal gesproken gebeurt dit niet bij moeders die hadden aangegeven afstand te doen van hun kind. Het schijnt dat Rita hierdoor enorm is gaan twijfelen over de adoptie. Ondanks haar twijfel werd Judie even later toch weggehaald en naar een tehuis gebracht. “Mijn moeder bleef aangeven dat ze me toch wilde houden en voor mij wilde zorgen. Dat mocht, als ze kon aantonen dat ze dat ook kon. Elke dag moest ze naar het tehuis komen om mij te verzorgen. Dat heeft ze twee weken volgehouden. Daarna kwam ze niet meer. Waarom is onduidelijk. Ik vermoed dat ze toch bezweek onder de druk van buitenaf. Ze werd ontmoedigd door alles en iedereen, voelde zich gedwongen mij af te staan. Ik denk dat ze tegen haar zeiden dat haar kind beter af was bij een gehuwd stel dat mij een stabiele toekomst kon geven.”

Lees ook: Sandra gaf haar baby op voor adoptie

Dit verhaal komt uit Vriendin 12.