Michelle: ‘Mijn grote, sterke broer heeft nu voor altijd mijn hulp nodig’

16 december 2019

Door een val van het dak liep Jordi-Mike (23) blijvend hersenletsel op. Zijn zus Michelle (21) zorgt nu voor hem. Michelle: “Het blijft lastig dat ik mijn grote broer nu moet helpen. Vroeger was het andersom.”

Door een val van het dak liep Jordi-Mike (23) blijvend hersenletsel op. Zijn zus Michelle (21) zorgt nu voor hem. Michelle: “Het blijft lastig dat ik mijn grote broer nu moet helpen. Vroeger was het andersom.”

Ernstig ongeluk

Michelle: “In de zomer van 2013 bad ik elke dag om een wonder. Mijn oudste broer Jordi-Mike was tien meter naar beneden gestort toen hij de dakgoot schoonmaakte van een grote schuur en door het dak zakte. Jordi-Mike had daar een vakantiebaan bij een bloembollenteler, zoals bijna alle jongeren in onze omgeving.

Mijn moeder stond in de keuken en maakte kippensoep en pannekoeken klaar voor het avondeten toen ze bericht kreeg dat Jordi-Mike een ernstig ongeluk had gehad en onder politiebegeleiding per ambulance met spoed naar de intensive care werd gebracht. Het heeft lang geduurd voordat ze weer kippensoep en pannekoeken durfde klaar te maken. De schrik die haar overviel toen ze hoorde dat Jordi-Mike het waarschijnlijk niet zou overleven, was traumatisch.

In het ziekenhuis beleefde ons gezin vele bange uren. Op de intensive care werd Jordi-Mike kunstmatig in coma gehouden, zodat zijn lichaam zo min mogelijk energie verbruikte. In de eerste dagen schommelde zijn temperatuur tussen de 34 en 42 graden. Zijn lijf kon de temperatuur zelf niet reguleren. Veel van zijn lichaamsfuncties waren verwoest. Mijn broer werd in leven gehouden door apparaten. Maar elke ochtend was hij er nog en elke dag werd hij een beetje sterker. Het wonder waarop we zo hoopten, werd uiteindelijk werkelijkheid: na een paar weken durfden de artsen uit te spreken dat hij de val had overleefd. Hoe Jordi-Mike zou herstellen, was alleen niet te voorspellen. Het was heel dubbel: hij had verschrikkelijk veel ongeluk gehad, maar had ook ontzettend veel geluk dat hij de val overleefde. Volgens de artsen was het te danken aan zijn goede conditie dat hij nog bij ons was.”

Hulpeloos

“Jordi-Mike was zeventien jaar ten tijde van het ongeluk. Hij was sportief, sterk en in de bloei van zijn leven. Mijn broer had net zijn havo-examens achter de rug en was naar het gala geweest. Dat feest op school was echt een happening. Het is een traditie dat alle eindexamenkandidaten in een snelle sportwagen of mooie limousinen aankomen. Maar Jordi-Mike en z’n vrienden arriveerden lopend bij de rode loper. Typisch Jordi-Mike, altijd origineel en grappig.

Wat vond ik het moeilijk om mijn grote, sterke broer hulpeloos in dat ziekenhuisbed te zien liggen. In zijn linkerhand hield hij een geel pluchen eendje, de knuffel waarmee hij als baby sliep. Mijn ouders hadden het eendje in zijn hand gelegd, zodat hij iets kon vasthouden. Hoewel hij stil in bed lag, bleven zijn vingers maar bewegen. We hoopten allemaal dat het knuffeltje hem een beetje houvast zou geven.

Als ik Jordi-Mike bezocht, zat ik altijd links van zijn bed. Ik vond het te pijnlijk om de rechterkant van zijn lichaam te zien, de kant  waarop hij na de val was terechtgekomen. Zijn hoofd, arm en been; alles was kapot. Mijn ouders waren elke dag bij Jordi-Mike in het ziekenhuis. Mijn broertje Timo, toen tien jaar, en ik werden opgevangen door onze opa en oma. In het huishouden probeerde ik te helpen waar ik kon. Ik deed boodschappen, hielp met de was en bracht de post naar mijn ouders, zodat zij toch de administratie konden bijhouden.”

Lees ook: Nicole is in haar eentje mantelzorger voor haar ouders

Enorm knokken

“Op een dag nam ik ook Jordi-Mikes iPod mee. De vingers van zijn linkerhand bleven onrustig. Het lijkt of hij een code probeert in te toetsen, dacht ik toen ik eens naast hem zat en z’n goede arm streelde. Zijn vingers maakten steeds een repeterende beweging. Jordi houdt ontzettend van muziek. Altijd stond zijn iPod aan. Ik stond perplex toen ik het apparaatje in zijn hand legde. Moeiteloos toetste hij de code in. De iPod sprong aan! Mijn ouders wisten ook niet wat ze meemaakten. Toen we op de display zagen welk liedje Jordi-Mike had geluisterd net voor de fatale val, stond het kippevel op onze armen. Het was Don’t give up the fight van Racoon, een nummer dat gaat over vechten voor het leven en ouders die trots zijn op hun kind dat zo moet knokken. Mijn moeder moest huilen toen ze het hoorde. Ze zag het als een teken: Jordi-Mike vocht om bij ons te kunnen blijven.

Vanaf dat moment ging het beter met mijn broer. Soms speelde ik muziek waarvan hij hield voor hem. Toen het bericht kwam dat hij zijn havo-diploma had behaald, versierden we de intensive care met slingers en ballonnen. Wat waren we trots op hem! Na een paar weken kwam hij bij en na zeven weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, werd hij overgebracht naar revalidatiekliniek Heliomare. Daar moest hij alles opnieuw leren. Van ademen zonder beademingsmachine tot staan en zelfstandig lopen. Jordi-Mike werkte keihard aan zijn herstel en stelde zijn toekomst-dromen bij. Zijn wens om forensisch rechercheur te worden, moest hij opgeven, maar hij vond lol in nieuwe uitdagingen, zoals het programmeren van computers. Don’t give op the fight was écht zijn motto.

Maar hoe hard hij ook trainde en oefende, het ernstige hersenletsel dat hij had opgelopen, was blijvend. Cognitief kan Jordi-Mike gelukkig nog heel veel, maar fysiek heeft hij hulp nodig omdat hij zijn lichaam niet goed kan aansturen. Voor iedereen in ons gezin was het een intensieve periode toen hij in Heliomare woonde. Elke dag ging ik naar school, maar ook naar mijn broer. Mijn ouders, Timo en ik aten extra vroeg, zodat we op tijd waren voor zijn bezoekuur. Wat voelde het goed om als gezin even samen te zijn, om samen verdriet te hebben, maar ook samen te lachen. Dat we hiervoor een flink stuk moesten rijden, maakte ons niet uit. Na zeven maanden mocht Jordi-Mike eindelijk naar huis. Hij ging nog wel naar Heliomare om te revalideren, maar hoefde daar niet meer te slapen. Wat was ik blij dat hij weer thuis was. Vanaf nu kon het alleen maar nóg beter gaan, dacht ik.”

Nog niet verwerkt

“Ons hele gezin onderschatte de impact die het drama op ons bleek te hebben. Precies een jaar na de val, op 31 mei 2014, gingen we op vakantie naar Turkije. Jordi-Mike ging mee in een rolstoel. Mijn ouders dachten dat iedereen toe was aan een leuke, ontspannen tijd. En dat was ook zo. Maar hoezeer iedereen ook naar deze familievakantie had uitgekeken, het lukte ons niet te genieten. In Turkije kwamen alle herinneringen aan het ongeluk en de tijd daarna in alle hevigheid omhoog. Het lukte ons niet om lol te maken en te ontspannen. We realiseerden ons dat we het ongeluk niet echt hadden verwerkt, en het afgelopen jaar alleen maar bezig waren te overleven. Nog steeds vraag ik me weleens af hoe het me gelukt is om dat jaar over te gaan. Waarschijnlijk door niet te veel na te denken en vooral hard te werken.

Door onze in het water gevallen familie-vakantie dachten we na over de impact die het ongeluk op ons had. Voor onze verwerking was het goed dat we hierbij stilstonden. We praatten met elkaar over wat er was gebeurd en spraken af elke dag te plukken. Zes weken later boekte mijn moeder precies dezelfde vakantie, zodat we hem over konden doen. Deze keer lukte het ons wél te genieten.”

Ster in positief denken

“Het blijft pijnlijk dat Jordi-Mikes leven anders loopt dan we hadden verwacht en gehoopt, maar ik probeer hier niet over na te denken. Jordi-Mike zal de rest van zijn leven zorg nodig hebben en ik zal de rest van mijn leven voor hem klaarstaan. Ik help hem vooral bij dagelijkse dingen, zoals zorgen dat zijn kleding netjes is, zijn haar goed zit en de verzorging van zijn gezicht. Ook help ik hem bij het aanbrengen van structuur in zijn dag. Als Jordi-Mike een druk programma heeft, kan hij soms het overzicht verliezen. Door bepaalde vragen te stellen, weet hij weer waar hij op moet focussen. Soms vind ik het lastig dat mijn grote, stoere broer die mij vroeger bij alles hielp, nu afhankelijk is van mij. Niet dat ik het zelf vervelend vind, ik ben er graag voor hem. Ik vind het lastig voor hém. Jordi-Mike heeft een sterk en onafhankelijk karakter. Hij was altijd degene die voor anderen klaarstond.

Het is een troost dat er nog heel veel is wat Jordi-Mike wél kan. Hij is zo ontzettend goed met computers, dat ’ie inmiddels een hbo-opleiding Informatica volgt. Ik ben waanzinnig trots op hem. Jordi-Mike is ook een ster in positief denken en een voorbeeld van hoe je krachtig in het leven staat. Nooit is hij boos en verbitterd om wat hem is overkomen, terwijl hij daar toch alle reden
toe heeft.

Ik heb veel van mijn broer geleerd. Door hem heb ik ook ontdekt dat ik het fijn vind anderen te helpen. Toen ik hem opzocht in Heliomare en zag hoe goed hij daar werd begeleid, wist ik dat ik ook ooit wilde werken met mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Inmiddels loop ik stage bij Heliomare. Op mijn werk vertel ik niet vaak over mijn broer. Ik probeer werk en privé gescheiden te houden, maar ik neem natuurlijk wel mijn ervaring mee. Jordi-Mike en ik wonen allebei nog bij onze ouders. In de toekomst wil ik graag samenwonen met mijn vriend. Maar waar mijn huis ook zal staan, ik zal er altijd zijn voor mijn broer. Ik hoop dat hij ook een leuk huis vindt, waar hij met wat extra hulp kan wonen. En ja, ik hoop dat hij gelukkig wordt in de liefde en een lieve vriendin krijgt. Dat gaat vast lukken, want mijn broer is vooral heel erg leuk.”

Dit verhaal komt uit Vriendin 49 2019.

Tekst: Sonja Brekelmans.

Lees ook: Inge zorgde voor haar zieke moeder: ‘Ik moest snel volwassen worden’