Marga viel 96 kilo af: ‘Mijn leven heeft lang on hold gestaan’

Tekst: Hester Zitvast

3 maart 2025

Jarenlang isoleerde Marga (32) zichzelf van de buitenwereld en leefde ze in eenzaamheid, waarbij ze steeds zwaarder werd. Het keerpunt kwam toen ze ruim 170 kilo woog. “Als ik niets zou doen, zou ik niet oud worden.”

Marga: “Ik heb mijn leven lang gejojood. Ik weet wel hoe ik moet afvallen, maar het gewicht eraf houden, dat was voor mij altijd het probleem. Van Sonja Bakker tot vasten en sapkuren – alles heb ik gedaan. Maar wat eraf ging, kwam er vaak dubbel weer bij. Eén keer was ik 25 kilo afgevallen. ‘Wat zie je er goed uit’, kreeg ik van alle kanten te horen. En als het gewicht er dan beetje bij beetje weer bij kwam, voelde ik me nog slechter dan ik al deed. Het was wéér voor niets geweest.
Ik trok mezelf steeds meer terug, totdat ik in totale isolatie leefde. Ik schaamde me ongelooflijk voor mezelf. Legde de schuld van mijn overgewicht bij mezelf. Ieder pondje ging in mijn geval door het mondje. Maar aanleg speelde ook een rol.
Mijn leven speelde zich voornamelijk binnenshuis af. Ik was ontzettend eenzaam. Soms bleef ik weken achtereen thuis en zat ik maar voor de tv. Mijn moeder ging voor me naar de winkel. Wat ik bij haar bestelde, was veelal ongezond. Na het avondeten gooide ik er moeiteloos een reep chocola in.”

Depressieve gevoelens

“Ik ben vooral veel zwaarder geworden in de periode dat ik vanuit Friesland naar Ommen, naar mijn moeder, ben verhuisd. Ik liet de paar vrienden die ik had achter. Mijn sociale kring werd nog kleiner. Ik werkte online voor een klantenservice en kwam dus ook voor mijn werk niet buiten.
Mijn eenzaamheid zorgde voor depressieve gevoelens. Ik was altijd somber. Het was alsof ik niet meer meetelde in de maatschappij. Het was echt een donkere periode in mijn leven en ik wist dat ik iets moest gaan doen om het tij te keren. Ik was moe, als ik bewoog gutste het zweet van mijn lijf en bewegen deed pijn. Kleding kopen deed ik amper. Wat ik kocht was zwart en groot; ik liep voornamelijk in T-shirts en zwarte leggings. Ik hield van make-up en kon daar ook heel erg mee bezig zijn. Maar als ik mezelf dan in de spiegel zag, kon ik er niets mee. Ik walgde van mezelf. Alles wat ik zag, vond ik lelijk.”

Niet oud

“Mijn moeder, die net als ik fors overgewicht had, overwoog een gastric bypass. Dat leek mij ook wel wat. ‘Ga jij eerst maar eens sporten’, zei mijn huisarts. Toen mijn moeder dat tegen haar chirurg vertelde, wist zij niet wat hij hoorde. ‘Laat haar maar meekomen! Dit kan niet, ze is zwaarder dan u bent’, zei ze. Ik ging met mijn moeder mee naar haar chirurg en kreeg zo de hulplijn aangereikt die ik nodig had. ‘Wij gaan jou helpen’, zei de chirurg. Dat was zo fijn om te horen.
Op m’n zwaarst woog ik ruim 170 kilo. Dat was meer dan voldoende om voor een operatie en een vergoeding door de zorgverzekeraar in aanmerking te komen. Aan het begin van de coronatijd werd ik geopereerd. Ik wist dat opereren risico met zich mee zou brengen, maar als ik niets zou doen, zou ik sowieso niet oud worden.
Mijn moeder was mij voorgegaan. Ze was over de ingreep positief, het was minder heftig dan ze had verwacht. Het is ook mij alles meegevallen. Ik had gelukkig geen complicaties en ik viel al in de eerste weken ontzettend veel af. Dat stimuleerde enorm. Ik ging sporten en gezond eten. Ik wilde het hoogst mogelijke resultaat behalen. Van iedere kilo die eraf ging, genoot ik. Waar ik wel last van had, en nog steeds, zijn dumpings. Dan krijg ik hartkloppingen, word ik misselijk, ga ik zweten en soms moet ik spugen. Dat gebeurt als ik bijvoorbeeld kip of een gekookt ei eet. Als ik een ei bak, heb ik geen last, gek is dat. De ene keer ben ik er zieker van dan de andere keer. Er zit op zo’n moment niets anders op dan afwachten tot het voorbij is.”

Fysiek ongemak

“Met dat de kilo’s eraf vlogen, kwam er een ander probleem om de hoek kijken. Ik had veel loshangend vel. Dat ik zo veel gewicht verloor, vond ik geweldig, maar ik walgde nog steeds van mezelf als ik in de spiegel keek. Ik wist het goed te verbergen met kleding. Ik droeg bijvoorbeeld klokrokjes waardoor ik wel een taille had, maar je het overtollige vel niet zag. Broeken vermeed ik. Het vele vel gaf mij ook fysiek ongemak. Als ik rende, klotste mijn vel alle kanten op. En ik had last van smetplekken, hoe goed ik mezelf ook verzorgde. Die smetplekken zijn uiteindelijk mijn ‘geluk’ geweest; daardoor kreeg ik mijn tweede operatie – een lower body lift vergoed. Die vond deze zomer plaats en leek in niets op de vorige operatie. Ik heb het erg onderschat. Toen ik bijkwam, voelde het alsof ik door een truck overreden was. Ik kon niets, ben weken aan bed gebonden geweest. Sporten ging niet meer, het enige dat ik kon doen was liggen en geduld hebben. Ik kreeg er ook nog eens een bacterie bij; mijn wonden wilden niet dicht. Pas na drie weken kreeg ik het idee dat ik ietsje begon op te knappen.
Mijn afvaltraject heb ik op TikTok en Instagram met mijn volgers gedeeld, ik laat zelfs mijn overtollige vel zien. Ik heb heel wat gemene reacties ontvangen. Waar mensen mij voorheen te dik vonden, vinden ze nu weer dat ik te veel make-up gebruik. Het is ook nooit goed. Ik snap niet waarom je een ander zo moet afkraken…
Inmiddels ben ik helemaal hersteld van die tweede operatie, al voelt mijn lijf nog steeds niet als mijn lijf. Op de plekken waar mijn vel is weggesneden – vijf kilo in totaal – heb ik een doof gevoel. Het gevoel kan daar terugkomen, maar ook dat is een kwestie van afwachten. Ik ben wel heel blij als ik in de spiegel kijk. Het is zo veel strakker dan het ooit was. Ik heb nog wel last van het vel op mijn benen en armen en ik zou mijn borsten voor het mooiere plaatje ook nog moeten doen, maar voor nu is het even goed zo. Het hoeft niet perfect.”

Veel inhalen

“Mijn overgewicht heeft mijn leven echt on hold gezet. Ik heb bijvoorbeeld wel relaties gehad, maar daarvan hield er niet één stand. Dat mannen mij nu aantrekkelijk vinden, wil er in mijn hoofd niet in. Ik ben er nog niet aan toe. Ik moet eerst van mezelf gaan houden voordat ik een ander in mijn leven toelaat. Zou je mij ook hebben zien staan toen ik nog 170 kilo woog, denk ik steeds. Hoe oprecht is zo iemand dan? Ik ben van binnen namelijk niks veranderd. Ik ben nog steeds dezelfde Marga. Ik krijg best veel reacties van mannen en heb nu twee keer gedate. Beide keren heb ik de deksel op mijn neus gekregen. Ik laat het even zo. Eerst maar eens aan mezelf werken, aan mijn geest dit keer.
Doordat mijn leven zo lang on hold heeft gestaan, heb ik het gevoel dat ik van alles moet inhalen. Het is toch alsof ik jaren en jaren heb weggegooid. Ik reis veel. Zo ben ik recent nog drie weken in mijn eentje naar Bali geweest. Als ik in het buitenland ben, voel ik me vrijer. Daar weet niemand wie ik ben, daar voelt het alsof je met een schone lei je dag begint. Ik heb op mijn reizen al van alles gedaan wat ik voorheen niet kon en dan nog in het extreme ook. Zo heb ik gedoken en een vulkaan beklommen. Ik geniet er enorm van dat dit nu allemaal mogelijk is. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik het zover heb laten komen. Ik ben nu 32 en mijn leven is eigenlijk net pas begonnen. Hoe anders was het gelopen als ik nooit zo zwaar was geworden?”

Eerst zelfliefde

“Onder de streep gaat het goed met me. Ik ben weer gelukkig, hoewel er dus ook echt nog wel wat werk aan de winkel is als het gaat om mijn zelfbeeld. Want hoewel ik bijna honderd kilo kwijt ben, ben ik nog steeds onzeker. Dat ben ik zo lang geweest, dat verdwijnt niet zomaar. Ik hoop over een tijdje een leuke man tegen te komen met wie ik een gezin kan stichten. Maar eerst zelfliefde dus. Pas dan kun je je echt openstellen voor een ander.
Met mijn moeder gaat het ook goed. Ook zij voelt zich veel beter sinds haar operatie. We hebben in een donkere periode van ons leven veel steun aan elkaar gehad. Mijn moeder is echt mijn beste vriendin. Ze is trots op me, ook op de manier waarop ik online anderen met mijn verhaal probeer te inspireren. En ik weet inmiddels dat ik dat doe. En het masker van make-up en soms zelfs een filter van een face-app, durf ik steeds meer te laten vallen. Steeds vaker post ik foto’s of filmpjes van Marga, van de vrouw die ik écht ben.”

Tekst: Hester Zitvast
Foto: Marloes Bosch
Visagie: Wilma Scholte