Marcia: ‘Ik bijt op een houtje terwijl mijn beste vriendin een luxeleven leidt’

7 september 2023

Marcia (28) is alleenstaande moeder van Pip (9). Ze werkt drie dagen en kan net rondkomen. Haar beste vriendin Marjolijn is stinkend rijk. Dat zorgt vaak voor grote verschillen tussen hen, toch blijft de vriendschap overeind. Al durft Marcia niet te vertellen hoe het verschil haar soms kwetst.

Duur vrijgezellenfeest

“Drie dagen duurde het vrijgezellenfeest van mijn beste vriendin Marjolijn in 2018. Het werd groots gevierd in Parijs. Haar schoonzus, tevens de ceremoniemeester, had een hotel uitgezocht, tours en restaurants geboekt en liters champagne besteld voor Marjolijn en haar zeven bruidsmeisjes. De vooraf geschatte kosten van het festijn, inclusief hotelvlucht, maar zonder extra’s als drankjes en onvoorziene uitgaven, lagen op 700 euro. Per persoon. Of we even vooraf wilden storten?

Ik schrok me misselijk. Marjolijn was al sinds de basisschool mijn beste vriendin en ik hield veel van haar, maar ik kon me op dat moment nog geen treinticket naar Maastricht veroorloven. Zeker niet met haar trouwerij in het verschiet waarvoor ik toch een feestelijke jurk voor mezelf en Pip wilde kopen en ook nog een bruiloftscadeau moest ophoesten.

Sowieso vond ik het schrikbarend veel voor een wéékend. Voor hetzelfde geld kon ik een hele week all-inclusive naar Turkije met mijn dochter. Of van dat bedrag anderhalve maand huur betalen. En dus zegde ik af. Ik verzon een smoes tegenover de ceremoniemeester en schreef een kaartje aan mijn vriendin.

Achteraf hoorde ik dat Marjolijn heel boos was geweest. Op haar schoonzus, niet op mij. Het Parijs-feestje was uiteraard een verrassing voor haar, Marjolijn kwam er pas op Schiphol achter dat haar bestie er niet bij was. Ze appte me meteen: “Lieve Marcia, was nou mee gegaan, je weet toch dat je het geld van mij had teruggekregen?” Dat weet ik. Dat doet ze altijd. Maar hoe lief en genereus ook, het voelt niet altijd fijn om mijn hand op te meten houden en dankbaar te zijn. Ik beloofde Marjolijn dat we bij thuiskomst een mini-bachelorette zouden houden bij mij thuis. Met heerlijke prosecco van de Aldi.”

Kind aan huis in de villa

“Het vrijgezellenfeest van Marjolijn is maar één voorbeeld van de vele situaties en gebeurtenissen van de afgelopen jaren die het verschil in onze bankrekening aantoonden. Eigenlijk bestaat die financiële ongelijkheid er al sinds we als tienjarige meisjes besloten dat we beste vriendinnen zouden worden. Alleen op de basisschool was het nog geen issue.

Zij, kind van twee ondernemende ouders die verschillende horecazaken hadden, en ik dochter van een bijstandsmoeder. Oké, de villa van Marjolijn was groter dan ons tweekamerflatje – Marjo had zelfs een kamer alleen voor haar kleding en schoenen – en ze hadden een huishoudster die kookte en poetste. Maar haar ouders waren wel hele toffe, gezellige hardwerkende mensen, zonder kapsones. Ik was altijd welkom en werd er kind aan huis. En Marjolijn kwam dolgraag bij ons logeren omdat mijn moeder altijd zulke lekkere zelf gesneden patat maakte.

In die tijd al was Marjolijn – samen met haar ouders – al heel gul. Marjo was iets groter, dus al haar te klein geworden kleding kreeg ik. Maar mijn moeder en ik verdachten hen ervan dat ze ook wel eens een gloednieuwe winterjas weggaf, waar net de kaartjes vanaf waren. Zogenaamd omdat die niet lekker zat. Of ik kreeg haar oude fiets waar nog geen spatje verf af was. Met feestdagen mochten we gratis eten in de restaurants van haar ouders en in de zomer mocht ik mee op vakantie naar hun appartement in Spanje. Toen vond ik haar enorme goedheid nog niet zo’n punt. Het voelde niet ongemakkelijk. Bovendien waren onze levens, interesses, hobby’s en idealen verder gelijk. Dat is nu heel anders.”

Andere levens

“Tien jaar geleden raakte ik onverwachts zwanger van Pip, na een onenightstand. De vader van mijn dochter ontkent vanaf dag één dat zij zijn kind is. Hij was getrouwd toen wij seks hadden, maar dat wist ik niet. Hij wil niets met haar te maken hebben en betaalt ook geen cent voor Pip. Officieel had ik bij de rechtbank alimentatie kunnen afdwingen, maar dat heb ik nagelaten.

Ik ben daar te makkelijk in, dat geef ik toe. Ik had destijds geen zin om een strijd aan te gaan over de ongeboren baby. Bovendien wilde ik hem ook geen zeggenschap geven, want ik weet zeker dat hij me dan had gedwongen de zwangerschap af te breken. En ik wilde per se geen abortus. Dan maar een alleenstaande moeder worden. Mijn moeder was dat volkomen met me eens. Zij had het als bijstandsmoeder ook nooit rijk gehad, maar ik was daar niet slechter van geworden.

Ik stopte met school, maar mijn moeder hielp me daarna mijn havodiploma in de avonduren af te ronden door voor de baby te zorgen. Later paste ze op, op de dagen dat ik werkte. Nog steeds ze Pip op woensdagmiddag op.

Marjolijn steunde ook mijn beslissing de baby te houden, maar was minder betrokken dan ik vooraf had gehoopt. Ik snapte het eigenlijk ook wel, ze zat midden in het studentenleven. Ze ging naar de UvA- universiteit en zat op kamers in Amsterdam. Als ze belde of appte, over alles wat ze meemaakte, genoot ik van die verhalen. Zonder kind was dat ook mijn leven geweest. We konden gelukkig nog steeds enorm hard lachen samen en ze informeerde wel altijd heel lief naar Pip.

Ik zag haar in die studentenjaren minder vaak. Ze kwam alleen in het weekend naar ons dorp, waar ik nog woonde. Eerst nog bij mijn moeder, later kregen Pip en ik een eigen poppenhuisje. Als Marjolijn thuis was, kwam ze altijd langs en ook altijd met dure cadeaus. Kleertjes, knuffels en speelgoed. Maar ze was vaak snel weer weg. Haar leven bestond uit stappen en daten en lekker uitgelaten jong zijn. Iets waar ik nu met kind geen tijd meer voor had.”

Lees ook: ‘De vriendin van mijn vader maakt stiekem al zijn geld op’

Eindjes aan elkaar knopen

“Na haar studie kreeg Marjolijn een relatie met JP. Ze kochten samen een huis aan de rand van ons geboortedorp. Hierdoor haalden we de banden weer helemaal aan. Nu ze een vriend had, was het vele stappen toch over. Ze wipte na haar werk even bij ons aan, at mee als JP overwerkte en we sportten op zaterdagochtend in een sportschool,met kinderopvang. Ze was een lieve tante voor Pip. Die twee waren stapel op elkaar.

Wel zag ik steeds meer hoe goed zij en JP het financieel hadden in vergelijking met mij. Ze reden allebei in een sportwagen, bezaten een koopwoning aan het water, hadden een mooie sloep. Het leek daar allemaal niet op te kunnen. Een luxe die ik helaas niet ken.

Ik klaag niet, maar het is wel buffelen. Ik werk drie dagen onder schooltijd op de administratie van een elektriciteitsbedrijf. Ik heb op zich een prima salaris, maar toch is het elke maand weer lastig de spreekwoordelijke eindjes aan elkaar te knopen, er is amper ruimte voor iets extra. Ik zou wel meer uren kunnen werken, maar dan moet mijn moeder Pip elke dag opvangen en dat is ook niet de bedoeling. Pip is mijn verantwoordelijkheid, niet de hare. Het liefst zou ik helemaal niet werken en er dag en nacht voor Pip zijn. Maar dat is onmogelijk. Kinderbijslag en alleenstaande oudertoeslag geeft me nog een klein beetje lucht. Maar geld voor luxe vakanties of uitstapjes heb ik niet.

Gelukkig mogen we in het weekend vaak mee op de boot van JP en Marjolijn. Die tochtjes voelen als mini-vakanties. Nog steeds trakteert Marjolijn graag op etentjes en feestjes en strooit ze met kleding die haar zogenaamd niet past. Ze zou ons ook voor niks willen meenemen op haar reizen, maar dat houd ik af. Ik wil geen liefdadigheid meer van Marjolijn. Daar ben ik inmiddels te trots voor geworden.

Haar schoonfamilie en de vrienden van JP zijn net zo gefortuneerd als zij. Met hen huurt zij zomers altijd een huis op Ibiza. Ze vraagt me elk jaar te komen en biedt dan aan vliegtickets en verblijf voor mij en Pip te betalen, net als bij het vrijgezellenfeest, maar ik wil onze vriendschap niet scheef laten groeien. Dankbaar zijn maakt mij afhankelijk. Misschien gaat ze dan dingen van mij verlangen of keurt ze bepaalde beslissingen af, dingen die ik dan koop van ‘haar geld’. Eigenlijk net als bij de vader van Pip wil ik gewoon niet dat een ander voor mij beslist wat ik wel of niet zou moeten doen. Ik wil mijn vrijheid en onze vriendschap puur houden.”

Vrees voor de Babyshower-uitnodiging

“Toch is er sinds haar huwelijk wel wat veranderd in onze vriendschap. Dat ligt nog niet eens aan Marjolijn, maar aan haar omgeving. Haar schoonfamilie is van een hele andere orde. Haar schoonouders, zwager en schoonzus bezitten ook allemaal eigen zaken en hebben geld als water. Op feestjes gaan alle gesprekken over hun luxe boot, wagen of villa. De een nog groter dan de ander.

Ik voel me op die verjaardagen niet op mijn gemak, ik heb het idee dat ze op mij neerkijken. Zit ik daar in mijn simpele H&M tussen de Chanels en Prada’s. Ik voel aan alles dat ze mij minderwaardig vinden.

Dat kan ik allemaal niet tegen Marjolijn zeggen. Ze zou het niet snappen, ontkennen dat haar familie mij afkeurt of juist enorm haar best gaan doen om het mij naar de zin te maken. Of erger: mij een merkjurkje van haar schenken. Voor haar blijf ik altijd haar beste vriendin, met of zonder gevulde bankrekening. Maar het laatste wat ik wil, is medelijden. Dus verzin ik meestal een smoesje om niet te hoeven komen. Ik ga dan een andere keer, als Marjolijn alleen is. Vind ik sowieso gezelliger.”

Grootste bezit

“Nu Marjolijn zwanger is, vrees ik ook dat alles weer van vooraf aan gaat beginnen. Ik wacht vol spanning op de uitnodiging voor de babyshower. Dat wordt natuurlijk weer geen gezellige middag luiers vouwen en theedrinken, maar zal helemaal over de top uitgepakt worden. Ik hoorde haar schoonzus al over een roze eenhoornthema, met veel ballonnen, cadeaus en speciale taart en cupcakes. Dan kan ik niet aankomen met een lullige Hema-romper. Ik denk dat ik maar weer  beleefd ga afwijzen.

Ik doe wel stoer, alsof het me niet uitmaakt, maar de achteloosheid waarmee Marjolijn en haar omgeving geld uitgeven, steekt me. Ik kijk met jaloezie naar het gemak waarmee ze zonder enige moeite kunnen uitgeven. Ik zou liegen als ik dat ook niet zou willen. Absoluut. Ik houd best van mooie dingen en droom van een cruisevakantie met mijn dochter, maar dan wel graag omdat ik het zelf heb verdiend. Niet omdat een ander, hoe lief bedoeld ook, het me cadeau geeft. Dus tot dat schip met geld voor mij binnenvaart, geniet ik van een middagje strand met mijn meisje of een dagje speeltuin. Gratis en voor niks. Pip is tenslotte mijn grootste bezit. Ik zou haar nog niet voor alle euro’s van mijn vriendin en haar familie samen willen inruilen!”

Vriendin’s favoriet

Hoe krijg je grip op je geld in plaats van dat het geld jou in zijn greep houdt? Dat begint in de eerste plaats met inzicht krijgen in je financiën. Daarin zijn het pensioen, de hypotheek en het vermogen op de bankrekening hot items op dit moment, want waar doe je slim aan? In Grip op je geld en je leven kun je er alles over lezen. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Lees ook: ‘Ik vind de kinderen van mijn beste vriendin vreselijk’

Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.