Lysette beviel zonder haar man: ‘Hij ging even onze oudste in bed leggen’

23 april 2021

Omdat de bevalling van Lysette (35) nog lang lijkt te duren, gaat Pascal (36) naar huis om hun oudste zoon Mason (3) naar bed te brengen. Maar dan gaat het ineens razendsnel.

11 november 2020, 22.35 uur

Lysette: ‘‘In de verloskamer, strompelend naar het toilet, voel ik een overweldigende pijn. Ik herken het van mijn eerste bevalling: dit is een perswee. Shit – ik zit pas op vijf centimeter ontsluiting en wil niet uren persdrang moeten wegpuffen. Van de verloskundige moet ik snel gaan liggen en eenmaal op bed toucheert ze me opnieuw. ‘Tien centimeter!’ roept ze. Geschrokken kijk ik haar aan. Tien? Een kwartier geleden zat ik op vijf! Ik grijp mijn telefoon en bel Pascal: ‘Kom je? Nu!’”

‘Mijn man is er nog niet!’

“Hij is een paar uur geleden naar huis gegaan om onze oudste in bed te leggen, want de bevalling schoot niet op. Tijd om hem nu te vertellen dat het plotseling in een sneltreinvaart gaat, is er niet. Er verschijnen vier verpleegkundigen om me heen en ik hoor: ‘Persen, nu!’ Mijn lichaam wil niets liever, maar mijn verstand zegt iets anders. ‘Mijn man is er nog niet!’ roep ik. Maar de hartslag van de baby zakt en iemand zegt: ‘Pak je benen!’”

Eenzaam en alleen

“Ik weet niet wat me overkomt – het gaat allemaal zó snel. Hoe moet dat persen ook weer? Bij mijn eerste bevalling hield Pascal mijn hand en benen vast. Hij leefde mee, moedigde me aan. Nu lig ik hier eenzaam en alleen. Dan pakt de verloskundige mijn linkerbeen en geef ik al mijn kracht. Twee persweeën later hoor ik een prachtig huiltje en wordt Devon op mijn borst gelegd. Wat een lief hummeltje! Hij weegt bijna vier kilo, maar vergeleken met z’n broer, een peuter, is hij heel klein.”

Navelstreng doorknippen

“Al snel krijg ik een schaar aangereikt om de navelstreng door te knippen. In een roes verbreek ik de band tussen mij en Devon. Een verpleegkundige maakt snel een foto. ‘Gefeliciteerd met je zoon!’ hoor ik de verpleging daarna op de gang zeggen. Pascal komt binnenlopen en ik barst in huilen uit. ‘Sorry, hij is er al’, snik ik. Gek genoeg voel ik me schuldig – alsof ik moeder natuur had kunnen tegenhouden.”

In mijn eentje geflikt

“De dagen daarna blijft dat gevoel knagen, tot Pascal zegt: ‘Gelukkig is alles goed gegaan en is Devon gezond.’ Hij heeft gelijk: dat is het allerbelangrijkste. Een paar weken later voel ik zelfs een bepaalde trots. Ik had liever anders bevallen, maar heb het wél in m’n eentje geflikt.”

Lees ook: Luisa beviel zonder haar vriend