Home
Persoonlijke verhalen
Kiki had een bijna-doodervaring: ‘Ik zag diepgoud licht’

Kiki had een bijna-doodervaring: ‘Ik zag diepgoud licht’

5 juni 2025

Jarenlang heeft Kiki (44) last van heftige gezondheidsklachten, maar nooit wordt er iets medisch gevonden. ‘Het zit tussen je oren’ krijgt ze te telkens horen. Tot ze na een bijna doodervaring in het ziekenhuis belandt. Uiteindelijk blijkt ze coeliakie te hebben.

Kiki: “Mijn bijna-doodervaring (BDE) was levensveranderend. Ik heb het ook vaak over een leven voor en na die wonderlijke ervaring. Voordat het gebeurde, was ik een ander mens. Minder zelfverzekerd. Bovendien al een half jaar flink ziek. Ik lag veel op bed, kon niet werken en vanwege een aanhoudende duizeligheid lukte het nauwelijks om te lopen. Als ik alleen thuis was, kroop ik naar het toilet.
Artsen in het ziekenhuis konden niet achterhalen waar mijn klachten vandaan kwamen. Dus werd ik elke keer naar huis gestuurd met dezelfde boodschap: ‘Er is niks aan de hand. Je bent kerngezond. Het zit tussen je oren.’ Geruststellend zou je zeggen. Maar de realiteit was dat ik steeds zieker werd. In de nacht dat ik mijn BDE had, lag ik te rillen in bed. Ik had koorts, zweette en voelde hoe ik langzaam wegzakte. Maar ook hoe ik me er heftig tegen verzette. Ik wilde erbij blijven, niet opgeven, léven. Ergens voelde ik: ik ben langzaam aan het doodgaan. Het komt er nu op aan, ik moet wakker blijven.
In foetushouding lag ik zo een tijdje samen met mijn kat op bed. Ik hoorde alleen hem nog zachte geluidjes maken en voelde zijn warmte. Op een gegeven moment zakte ik weg. In een splitsecond ging ik van donker naar heel fel, helder, diepgoud licht. Ik kwam los van alles. Van mijn angst, mijn twijfels, pijn en nare gedachten. Ik zag een prachtige oranjegouden gloed en daar zweefde ik dwars doorheen. Je hoort mensen met een BDE weleens praten over een tunnel. Die heb ik niet gezien. Wel een oneindig licht. Ik voelde me volkomen vrij. Zoals gezegd: los van alles en tegelijkertijd verbonden met alles. Anders kan ik het niet omschrijven.

Hoe lang ik daar ben geweest, geen idee. Ik heb ook geen actieve herinneringen aan het moment dat ik weer ‘terugkwam’. Wat ik me herinner, is dat mijn vader in de slaapkamer stond en me meer dood dan levend in bed vond. Hij vroeg allerlei dingen, maar ik was niet in staat te antwoorden. Hij heeft me opgetild, in zijn auto gezet en is plankgas naar het ziekenhuis gereden. De artsen op de spoedeisende hulp begrepen niet goed waarom ik er nu pas was. Ze reageerde zelfs een beetje boos. Ik was namelijk volledig uitgedroogd en ondervoed. Ik weet nog dat ik wilde zeggen: ‘Ik was hier anderhalve dag geleden nog, maar toen ben ik weer naar huis gestuurd.’ Maar er kwam geen geluid uit mijn mond.”

Coeliakie

“In de weken erna haalden de artsen alles uit de kast om erachter te komen wat er met mij aan de hand is. Dat was een compleet nieuwe ervaring voor mij. Mijn leven lang vermoedde ik al dat er iets niet klopte, maar geen arts die ooit echt meeging in dat gevoel. Al snel kwamen deze nieuwe artsen erachter dat vrijwel overal al eens naar was gekeken, behalve naar mijn dunne darm. Die bleek flink te zijn beschadigd. Normaal gesproken is de oppervlakte van je dunne darm even groot als een tennisveld, bij mij was het nog maar een post-it papiertje. Bovendien nam hij geen voedingsstoffen meer op, waardoor mijn lichaam al tientallen jaren ondervoed was. Na bloedonderzoek kwamen ze erachter dat dat in mijn geval werd veroorzaakt door coeliakie, een auto-immuunziekte. 1% van de hele wereldbevolking heeft het. Alleen is zo’n 85% van alle patiënten niet gediagnosticeerd en weet het dus ook niet.
Als je coeliakie hebt, ziet je lichaam gluten als indringer. Zodra je dat binnenkrijgt, gaat het immuunsysteem vechten. Maar omdat er eigenlijk niks aan de hand is, maakt het daarmee het eigen stelsel kapot. Gluten is in principe een onschuldig mengsel van eiwitten dat van nature in granen voorkomt en dus ook in producten zit die van die granen gemaakt worden. Er is geen medicatie voor coeliakie. Een glutenvrij dieet is het enige wat je kunt doen. Dat klinkt eenvoudig, maar dat is het absoluut niet. Vooral niet omdat je al snel te maken hebt met kruisbesmetting. Drinkt mijn partner Kees bijvoorbeeld een biertje en kust hij me daarna, dan krijg ik alsnog gluten binnen en slaat mijn lijf op hol. Het luistert heel nauw. Sowieso mocht ik de eerste tijd nog geen vaste voeding. Alles was kapot vanbinnen. Mijn spieren, gewrichten… ik mocht niks belasten. En moest eerst beter worden. Dat heeft veel tijd en energie gekost. Twee jaar lang dronk ik medische voeding. En ging ik met muizenstapjes vooruit.”

Zelftwijfel

“Dikwijls verlangde ik in die eerste periode terug naar mijn BDE, naar dat gouden universum. Vooral omdat ik me daar zo goed voelde. Ik was toen ook nog heel zwak en zat ongemerkt gevangen in het dubbelleven van mijn ex. Hij hield er nog een relatie op na. Pas toen ik met hem had gebroken en lichamelijk wat opknapte, veranderde mijn mindset en was ik juist dankbaar dat ik nog leefde.
Die BDE zie ik echt als een bevestiging dat ik het al die tijd juist had. Want ik heb al sinds mijn kindertijd gezondheidsproblemen. En ook toen al werd vaak door medici tegen mij gezegd dat wat ik voelde, niet klopte. Tja, als dit je keer op keer hoort, ga je automatisch aan jezelf twijfelen. Niet alleen qua gezondheid, maar ook op andere vlakken denk je dat je niet meer kunt vertrouwen op jezelf, op je gevoel, je intuïtie. Door die BDE heb ik die eeuwige zelftwijfel van me af kunnen schudden. Ik denk nu nooit meer: voel ik het wel goed? Kan ik dit wel doen? Sowieso benader ik het leven niet meer met mijn hoofd. Mijn gevoel is mijn kompas. Ik hoef niet alles meer eindeloos te analyseren of te verklaren. Omdat ik sinds die BDE weet dat er meer is, ook al kunnen we het niet zien of er de juiste woorden aan geven. Ik voel me sindsdien heel zeker over mezelf en de keuzes die ik maak. Als dingen tegenzitten, laat ik me ook niet meer zo snel van de wijs brengen. Ik denk nu eerder: het leven is niet alleen maar leuk of mooi. Obstakels horen erbij en ik kan ze aan.”

Rustiger vaarwater

“Ik heb mijn vak als fotograaf weer opgepakt en ontmoette Kees. We wonen samen in een oud bakkershuisje dat we bewust glutenvrij houden. Voor mij is dat erg fijn, want het vermindert de kans op kruisbesmetting aanzienlijk. Kees heeft vijf kinderen. Als ze hier thuis zijn, wassen ze eerst hun handen, omdat ze weten dat ze pas daarna iets mogen pakken uit de keuken.
Mijn leven is in rustiger vaarwater terechtgekomen. Door de BDE, maar ook door de coeliakie maak ik compleet andere keuzes dan voorheen. Vroeger ging ik graag uiteten. Het liefst in luxe sterrenrestaurants. Dat zit er nu niet meer in. Te riskant. Dus maak ik tegenwoordig alles zelf, met groenten uit mijn eigen moestuin.
Ook voed ik me met gezonde dingen. Niet alleen qua eten. Ik ben ook selectief geworden in wat ik doe en met welke mensen ik omga. Zodra ik voel dat iets me energie kost, kap ik ermee. Om die reden heb ik ervoor gekozen om niet meer actief met mijn vriendengroep om te gaan. Vroeger zou ik dat niet durven. Was ik te bang wat anderen ervan zouden zeggen. Ik kijk tegenwoordig ook geen televisie meer. Ik hoef niets te weten over nieuws waar ik toch geen invloed op heb. Dat ik die vrijheid qua keuzes heb, maakt me blij. Ik zit niet meer vast in structuren waarvan ik altijd dacht dat het zo hoorde of dat het de norm was. Tegenwoordig bepaal ik zelf de norm. Op die manier in het leven staan, gun ik iedereen.
Ik ben vanwege de BDE ook niet meer bang voor de dood. Wel heb ik mezelf nog vaak afgevraagd waarom ik geen herinnering heb aan het moment dat ik weer van het licht naar het donker ging en in mijn bed enigszins bij positieven kwam. Ik denk dat ik nu weet waardoor dat komt. Het licht dat ik tijdens mijn BDE zag, heeft mij nooit echt verlaten. Het zit ín mij, zo voel ik dat. Als een soort van reminder om vooral mijn eigen pad te volgen.”
Kiki schreef het boek Verloren Sporen, maakt de podcast Volg je eigen Padcast en houdt een website bij: www.laatzienwiejijbent.nl