Johanna bleek ná de sterilisatie zwanger: ‘Deze baby was voor ons bestemd’
13 juli 2020
Twee jaar geleden besluit Johanna (34) zich te laten steriliseren. Met een dochter en twee zoons is hun gezin compleet. Maar dan raakt ze na de ingreep tóch zwanger: “Ik was compleet in shock. Hoe kon dit?”
Johanna: “Ik voelde me al een tijdje niet zo lekker, maar toen ook mijn menstruatie uitbleef, wist ik meteen dat ik zwanger was. Geen idee waarom, maar ik voelde het. Tegen beter weten in drukte ik dat gevoel weg. Het kon niet. Ik was gesteriliseerd. Een zwangerschap was onmogelijk. Toch besloten mijn man Ricardo en ik na een paar dagen een zwangerschapstest te doen. Gewoon voor de zekerheid. Ik was bloednerveus en stond te trillen op mijn benen. Mijn gedachten schoten alle kanten op. Na een paar minuten verscheen er een dikke streep in beeld. Ik was zwanger. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik was compleet in shock en ook Ricardo wist niet wat hij moest zeggen. Hoe kon dit gebeuren?”
Ineens was ’t echt
“Het is nu zo’n twee jaar geleden dat ik mij liet steriliseren. Een beslissing waar ik voor de volle honderd procent achter stond. Ricardo en ik hadden samen dochter Gilani (10) en twee zoons Vito (8) en Memphis (2). Ons gezin was compleet. Bovendien wilden we geen risico lopen dat ik opnieuw zwanger zou raken, aangezien mijn zwangerschappen vrij heftig waren verlopen. Door een maagverkleining, die jaren geleden niet helemaal goed is gegaan, had ik elke keer veel complicaties. Dit was niet alleen gevaarlijk voor mij, maar ook voor de baby. Onze derde zoon zijn we met twintig weken zwangerschap verloren door een bacteriële infectie die vanuit mijn darm bij ons kindje terecht was gekomen en onze vierde zoon moest na de geboorte meteen gereanimeerd worden vanwege een streptokokkeninfectie. Het had niet veel gescheeld of ook hij had het niet gered. We wilden dit niet nog een keer meemaken en voelden ons gezegend met drie gezonde kinderen.
Er ging van alles door me heen toen we ontdekten dat ik opnieuw zwanger was. Wat zou deze zwangerschap betekenen voor mij en ons ongeboren kind? Zouden we het allebei wel overleven? Tegelijkertijd drong het totaal niet door dat ik zwanger was. Dat hoofdstuk had ik twee jaar geleden met mijn sterilisatie afgesloten. Geen moment heb ik eraan gedacht dat er nog een mogelijkheid zou zijn dat ik opnieuw zwanger zou raken. Pas toen ik het hartje van de baby voor het eerst hoorde kloppen, drong het echt tot me door. Ineens was het allemaal echt. We zouden samen nog een kind krijgen, ons vijfde kind…”
Grote twijfels
“Op het moment dat het nieuws een beetje was ingedaald, sloeg bij mij de twijfel toe. Voor Ricardo voelde deze zwangerschap als een cadeau. Hij had het gevoel dat dit kind was gestuurd om de pijn van ons overleden zoontje te verzachten. Ik had dat gevoel minder. Misschien wilde ik het ook niet toelaten omdat ik twijfelde of ik de zwangerschap wel moest doorzetten. Wat als ik weer complicaties zou krijgen? Het kon ook zomaar verkeerd aflopen. Wat dan? Ik had nog drie kinderen die mij keihard nodig hadden.
Continu werd ik heen en weer geslingerd tussen mijn gevoel en verstand. Soms dacht ik ’s ochtends dat het beter was om de zwangerschap af te laten breken en had ik ’s avonds het gevoel dat ik ervoor moest gaan. Na veel gesprekken, tranen en twijfels besloot ik een afspraak te maken in een abortuskliniek. Ricardo had hier moeite mee, maar stond wel achter mijn beslissing. Het risico was te groot. Voor mij, voor de baby, voor ons gezin.
Een dag voordat ik naar de kliniek zou gaan, zat ik thuis op de bank. Ik weet het nog heel goed. Mijn gedachten dwaalden af naar de baby. Het was net alsof er op dat moment ineens een knop omging in mijn hoofd. Alsof iemand tegen mij zei dat het allemaal goed zou komen. Er kwam een soort rust over mij heen. Heel gek, ik kan het ook niet goed uitleggen. Ik voelde aan mijn hele lijf dat ik ervoor moest gaan. Direct daarna heb ik de afspraak in de abortuskliniek afgebeld en vanaf dat moment heb ik geen seconde meer getwijfeld. Deze baby was voor ons bestemd. Samen zouden we het redden.”
Bijzonder babynieuws
“Niet snel daarna hebben we het nieuws aan mensen in onze omgeving verteld. Onze familie was verbaasd, maar tegelijkertijd vonden ze het helemaal bij ons passen. Bij ons gebeuren altijd van die gekke dingen die niemand anders overkomt. Mijn vrienden vertellen over de zwangerschap vond ik lastiger. Een aantal stellen is al heel lang bezig om zwanger te raken. Hoe schrijnend dat zij allemaal medische trajecten doorlopen en nog steeds niet zwanger zijn, terwijl ik na een sterilisatie nog zwanger raak.Toch was dit vooral iets wat ik mezelf had aangepraat, want uiteindelijk werden we overspoeld met lieve reacties.
Er moest van alles geregeld worden voor de komst van onze vijfde. We moesten de slaapkamers opnieuw indelen, we hadden een grotere auto nodig en ook nieuwe babyspullen. Een maand voordat ik ontdekte dat ik zwanger was, had ik namelijk net alle babyspullen weggedaan. Stond ik ineens weer in een babywinkel met minirompertjes in mijn hand! Dat was zo vreemd. Mentaal moest ik echt een switch maken. Het heeft wel een paar weken geduurd voordat ik aan het idee gewend was dat ik opnieuw een kind zou krijgen.
Onbezorgd genieten kon ik niet, daarvoor was mijn angst voor complicaties te groot. Niet geheel onterecht. Met 32 weken zwangerschap werd ik opgenomen in het ziekenhuis en met spoed geopereerd wegens een darmhernia. Doodeng vond ik dat, met zo’n kleintje in mijn buik, maar ik had geen keus. Mijn darm lag helemaal dubbel. Zonder die operatie zou ik het waarschijnlijk niet overleven. Gelukkig ging het allemaal goed. Wat was ik opgelucht toen ik vier weken later onze gezonde dochter, Yavéa Vegas, in de armen kon sluiten. Ik was zo trots. Ze had het allemaal doorstaan, mijn kleine meisje. Het was liefde op het eerste gezicht.”
Waarom tóch zwanger?
“Op advies van mensen in mijn omgeving heb ik na de geboorte van onze dochter rechtsbijstand ingeschakeld. Ik heb mezelf natuurlijk niet zomaar laten steriliseren. Feitelijk gezien had dit niet mogen gebeuren. Een advocaat heeft het voor mij tot op de bodem uitgezocht. Uit foto’s die tijdens de operatie zijn gemaakt, blijkt dat één clip goed vastzit op de eileider maar bij de tweede kunnen ze dat niet zien. Het is heel waarschijnlijk dat deze niet goed vast heeft gezeten waardoor ik toch opnieuw zwanger ben geraakt. Maar zie dat maar eens zwart op wit te krijgen. Maandenlang werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Heel frustrerend. Na lang touwtrekken heb ik uiteindelijk een kleine schadevergoeding gekregen, maar dat weegt niet op tegen de manier waarop ik ben behandeld. Een fout maken is menselijk, maar heb dan wel het fatsoen om het op een nette manier op te lossen. Ik hoop dat ik, door het delen van mijn verhaal, andere vrouwen kan waarschuwen om na afloop van de ingreep te checken of het allemaal goed is gegaan. Op dit moment sta ik op de wachtlijst voor een hersteloperatie. Wegens corona duurt dit iets langer dan verwacht. Ik kan niet wachten tot deze ingreep achter de rug is. Dan heb ik pas echt rust.”
Allermooiste cadeau
“Yavéa Vegas is inmiddels bijna een jaar en ik zou me mijn leven niet meer zonder haar voor kunnen stellen. Het is alsof ze er altijd is geweest. Soms, als ik ze met z’n vieren op de bank zie zitten, knap ik bijna uit elkaar van geluk. Yavéa Vegas heeft ons als gezin nog dichter bij elkaar gebracht. De kinderen zijn niet bij haar weg te slaan. De oudste van tien deelt zelfs een kamer met haar jongste zusje. Die twee zijn zo dol op elkaar.
Een verschil tussen drie en vier kinderen is er bijna niet. Een klein baby’tje vraagt iets meer zorg, maar verder draait ze gewoon mee in het gezinsleven. Yavéa Vegas is zo’n lief, tevreden meisje. Ze is altijd vrolijk, slaapt lekker door en huilt bijna nooit. Wel heb ik soms last van schuldgevoelens. Dan vind ik het zo erg dat ik heb getwijfeld om de zwangerschap af te breken. ‘Neem het jezelf niet kwalijk. Het was zo’n emotionele rollercoaster én je hebt het niet gedaan’, is wat Ricardo blijft herhalen. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar toch knaagt het nog iedere dag aan mij. Ik hoop dat het langzaam minder wordt en dat Yavéa Vegas nooit het idee zal hebben dat ze niet gewenst was, want ze is het allermooiste cadeau dat we hebben gekregen.”
Lees ook: Yvette: ‘Mijn collega is ontslagen vanwege mijn leugen’
Wist je dat je Vriendin ook digitaal kunt lezen? Bestel ‘m hier.
