Jennifer kreeg een dochter uit een geheime relatie

19 juni 2023

Twee jaar lang had Jennifer (33) het meer dan gezellig met de getrouwde Sander (36). Totdat ze zwanger van hem bleek te zijn. “Hij reageerde kil: ik moest voor een abortus gaan, anders zou ik hem nooit meer zien.”

Jennifer: “Vorige week bladerde mijn dochter Emma van zes wel een uur door de nieuwe speelgoedgids van Intertoys. Bladzijde voor bladzijde bekeek ze, steeds opnieuw. Toen was haar verlanglijstje klaar. Maar toen ik las wat ze had opgeschreven, werd de lijst niet aangevoerd door een Baby Born-pop of verkleedjurk, maar door ‘een eigun papa’. Ik schoot meteen vol. Het is niet de eerste keer dat mijn dochter om een papa vraagt, maar het zorgde wel weer voor een hoop schuldgevoel. Ik gun Emma alles, maar helaas, aan deze wens kan ik niet voldoen.”

Waanzinnige seks

“Twee jaar lang heb ik een geheime relatie gehad met de vader van Emma. Daar ben ik niet trots op. Een verhouding hebben met een getrouwde man, zelfs een die kinderen heeft, is zo ongeveer het laagste wat er is. Maar ik was smoorverliefd en hield van hem. Helaas was ik voor Sander niet zijn grote liefde. Hij zag mij als een leuk speeltje, een gewillige minnares bij wie hij kon komen als hij zin had in een verzetje. Maar hij is nooit echt van plan geweest van zijn vrouw af te gaan. Dat realiseerde ik me pas toen het te laat was.

Ik leerde Sander kennen tijdens een zogenaamde ‘vrijmibo’ in de kroeg. De eerste keren kletsten we wat, plaagden elkaar, flirtten over en weer. Al snel werd het serieuzer en belandden we in mijn bed. Daarna was het hek van de dam en begonnen we een affaire. Soms zag ik hem drie keer per week, soms eens per maand. We hadden altijd de grootste lol en de seks was waanzinnig lekker. In eerdere relaties heb ik nooit zulke goede seks gehad en ook daarna nooit meer.

Maar al die tijd heb ik me wel schuldig gevoeld, vanwege zijn gezin. Sander had me meteen verteld dat hij getrouwd was en kinderen had. Maar – hoe cliché – het was geen gelukkige relatie: hij had geen seks meer met zijn vrouw en voelde zich erg eenzaam. Als hij geen kinderen had gehad, was hij allang gescheiden geweest, zei hij. Hij wachtte op het juiste moment om bij zijn gezin weg te gaan. Tot die tijd onderhield hij een ‘half open’ relatie met zijn vrouw. Half, omdat hij vreemd mocht gaan als hij wilde. Volgens Sander maakte het zijn vrouw niet uit wat hij deed en met wie, zolang hij maar het geld binnenbracht en de grote klussen in huis opknapte.

‘Ik vertelde niemand dat ik datete met een getrouwde man’

Ik hoopte Sander een warm thuis te kunnen geven en hem zo te laten zien wat echte liefde was. Stiekem fantaseerde ik over een toekomst samen. Intussen vertelde ik niemand dat ik datete met een getrouwde man. Het verhaal van het open huwelijk zouden mijn vrienden en ouders niet begrijpen. Ik ben opgevoed met christelijke normen en waarden, kom uit een gelovig dorp waar nog veel vriendinnen wonen. Zij zouden mij zwaar veroordelen. Sander vond dat maar onzin. Waarom zouden mensen mij erop aankijken? Ik was ongebonden, mocht doen en laten wat ik wilde. Maar toch, toestemming of niet, ik was wel onderdeel van zijn dubbelleven.”

Pil vergeten

“Na onze eerste keer hebben Sander en ik nooit met condoom gevreeën. Hij redeneerde: ik was geen losbol en hij had zich na onze ontmoeting laten testen op geslachtsziektes en had nu alleen seks met mij. Achteraf was dat een domme en gevaarlijke constatering, want wie zegt mij dat hij me daadwerkelijk trouw is gebleven? Maar ik was in die tijd vol van hem en dacht niet logisch na. Zelf was ik aan de pil, maar ik ben een sloddervos en sla geregeld een pil over. Omdat ik er altijd goed mee weg was gekomen, maakte ik me er niet druk over.

Sander en ik hadden bijna twee jaar een relatie, toen ik me ineens doodmoe voelde en pijnlijke, opgezwollen borsten had. Terugrekenend in mijn agenda kwam ik op een menstruatie die al langer dan zeven weken geleden was geweest. Een test wees uit dat ik zwanger was. Ik schrok me wild. Hoe graag ik Sander ook voor mezelf wilde, dit was niet de bedoeling. Ik weet dat ik alle schijn tegen heb, maar ik heb hem absoluut nooit in de val willen lokken. Als hij zijn vrouw verliet en voor mij koos, moest dat een oprechte keuze zijn, geen gedwongen beslissing.

Toen Sander bij me langskwam en ik hem in paniek confronteerde met mijn zwangerschap, reageerde hij kil: ik moest voor een abortus gaan, anders zou ik hem nooit meer zien. Vervolgens zag en hoorde ik hem weken niet. Toen ik hem na een paar weken appte dat ik nog geen keuze had gemaakt, omdat ik de baby houden én laten weghalen ingrijpend vond, appte hij me woedend dat ik hem erin had geluisd. Als ik het kind hield, was het mijn probleem, moest ik het zelf oplossen. Hij zou nooit instemmen met een dna-test, niks betalen en altijd ontkennen iets met mijn kind te maken te hebben gehad: ‘Want wie zegt mij dat je niet met veel meer mannen rondneukt?

Lees ook: Getrouwde Vicky (36) had een stiekeme affaire en raakte zwanger

Ik was flabbergasted, vond zijn reactie idioot. De afgelopen twee jaar draaide alles om hem en dat wist hij. Ik kéék niet eens naar andere mannen. Als hij me appte dat hij kon langskomen, liet ik alles uit mijn handen vallen. Nee, ik had niet opzettelijk de pil vergeten, ik wist niet eens of ik wel ooit kinderen wilde, maar nu ik zwanger was, kon ik er geen afstand meer van doen. Ik vond zijn reactie zo harteloos, en gek genoeg zorgde dat voor een soort beschermdrang naar het ongeboren kind: iemand moest voor hem of haar opkomen! Toch heb ik het wel echt geprobeerd. Op een dinsdag maakte ik een afspraak met een abortuskliniek, maar eenmaal op weg ernaartoe moest ik zo hard huilen, dat ik de afspraak heb gecanceld. In plaats daarvan reed ik naar mijn ouders en stuurde ik Sander een kort bericht: ‘Ik kan het niet.’ De enige reactie die ik van hem terugkreeg, was een boze rode smiley. Ik was er kapot van. Waarom zo bot reageren na twee jaar een relatie te hebben gehad? Ik probeerde hem te bellen en appen, maar hij bleek me te hebben geblokkeerd. Toen ik hem belde met een anoniem nummer, verbrak hij de verbinding. Ook zijn Facebookaccount had hij afgeschermd. Het was alsof hij zich uit mijn leven wilde wissen. Er zat voor mij niets anders op dan Sander proberen te vergeten en voor mijn omgeving een verhaal te verzinnen. Ik gaf de schuld aan een gescheurd condoom tijdens een onenightstand met een jongen uit de kroeg, wiens achternaam ik niet kende en van wie ik geen telefoonnummer had. Eerst wilde mijn vader nog flyers ophangen in de stad, om de verwekker op te sporen, maar dat heb ik hem uit zijn hoofd weten te praten. Mijn ouders waren meteen bereid te helpen met de baby. Het zijn echte aanpakkers. Schouders eronder en gáán. In no time had mijn vader een commode en ledikant getimmerd en mijn moeder speurde op Marktplaats naar babyspullen. Ook kreeg ik van alle kanten hulp en spullen aangeboden. Iedereen had met me te doen.”

‘Welke papa is van mij?’

“De eerste jaren met Emma waren pittig, maar ook fijn. Nog steeds kreeg ik veel hulp van mijn omgeving. Dat maakte dat ik kon blijven werken en daardoor redde ik het financieel allemaal net. Ik liet Emma bij mij op de kamer slapen en we werden heel close. Ik genoot van haar onvoorwaardelijke liefde en overlaadde haar met knuffels. Inmiddels had ik wel wat vriendinnen in vertrouwen genomen over de vader van Emma. Ze vinden Sander een enorme klootzak. En ook al heeft hij me overal geblokkeerd, sms’en kan ik hem wel. Elk jaar stuur ik hem rond Emma’s verjaardag een foto met daarbij de opmerking: ‘Dit is je dochter, ze is nu .. jaar. Als je haar wilt zien, ben je welkom.’ Elke keer krijg ik als antwoord: ‘Nee bedankt. Geen behoefte aan, jouw probleem.’ Die woorden snijden door mijn ziel, omdat ik weet dat Emma ooit de waarheid zal horen over haar vader. Toen ze baby en peuter was, was er geen enkele noodzaak haar iets te vertellen over het ontbreken van een papa. Ze had opa en twee ooms als mannelijke rolmodellen en sprak nooit over een eigen vader. Maar dat veranderde toen ze naar de kleuterschool ging. Al in de eerste week begon haar iets op te vallen: alle kindjes in de klas hadden een papa, waar was die van haar? Die vraag stelde ze me ook: ‘Mama, is een van die papa’s op school misschien ook van mij?’  Ik vond het moeilijk haar te zeggen dat die niet van haar waren. Zij had wel een papa, maar die woonde in het buitenland, jokte ik. ‘O in Spanje, bij Sinterklaas’, vulde Emma meteen in. Dat bleek afdoende. Voor dat moment tenminste.”

All I want for Sinterklaas…

“Maar toen kwam Sint in het land en mocht Emma, toen vier, haar schoen zetten. Na het ‘Zie ginds komt de stoomboot’, zong ze: ‘Hij brengt ons mijn papa, ik zie hem al staan.’ Ze was teleurgesteld toen er de volgende morgen een chocolade-ei in haar laarsje zat in plaats van een vader. Omdat ik niet wist wat ik met de situatie aan moest, heb ik op school een gesprek aangevraagd met de vertrouwenspersoon. Deze vrouw raadde me aan niet te liegen tegen mijn kind over de verblijfplaats van haar vader, of haar rare verhalen op te spelden. Maar ik mocht ook niet de volledige waarheid vertellen, ik moest haar vader hoog houden. Volgens haar kon ik volstaan met: ‘Mama weet niet waar hij woont, maar als je groot bent, kun je zelf naar hem op zoek gaan.’ Maar dat bleek ook geen goed advies, want vanaf dat moment ging Emma zoeken. Op straat liep ze op wildvreemde mannen af: ‘Ben jij soms mijn papa?’ Genant en zielig tegelijk. Uiteindelijk heb ik toch maar in jip-en-janneketaal uitgelegd dat haar papa haar vast lief zou vinden, maar dat hij nu graag alleen wilde zijn, zonder kindjes. Wel beloofde ik haar dat als ze zestien was, ze hem een brief mocht schrijven. Dat klonk nog ver weg, daarmee schoof ik het vader-vraagstuk voor me uit en verdween het onderwerp van tafel. Tótdat het vorig jaar ineens weer heftig opdook. Mijn ouders hadden een Sinterklaas ingehuurd voor Emma en mijn nichtjes. Toen Emma bij Sint moest komen en hij haar vroeg wat ze het allerliefste wilde hebben, daarmee doelend op de ingepakte step die uit de zak stak, zei Emma: ‘Ik wil mijn papa uit Spanje.’ Je zag de goedheiligman schrikken, hij had moeite in zijn rol te blijven. Ik loste het op door te zeggen: ‘Ja, dat weet Sinterklaas, maar daar moeten we toch nog even geduld voor hebben? En tot die tijd kun je vast fi jn met dit cadeau spelen.’ En vorige week dook hij dus ook weer op, na het bestuderen van de speelgoedgids. Wat dat betreft is de wens van Emma om haar vader nog steeds niet minder geworden.”

Groot verlangen

“Het verlangen van mijn kind is verdrietig. Het maakt dat ik me nog schuldiger voel dan ik al deed. Ik zie nu hoe mijn kind benadeeld wordt door mijn beslissing. Emma wil weten wie haar vader is en ik kan haar het antwoord niet geven. Dat wil zeggen: niet zonder eerlijk te zijn en haar vader af te schilderen als een slechte man die zijn verantwoordelijkheid niet wil nemen. Hoe het in de toekomst gaat lopen, vind ik heel spannend. Emma zal Sander ooit gaan opzoeken. Ik houd mijn hart vast voor wat ze dan gaat meemaken. Gaat hij haar dan net zo keihard afwijzen? Geen idee. Tot die tijd ben ik vader en moeder tegelijk en hoop ik haar zo’n liefdevolle basis te hebben gegeven, dat ze later tegen een stootje kan.”

Nu we zoveel mogelijk binnen moeten blijven, kun je Vriendin ook digitaal lezen. Bestel ‘m hier.