Jeanette: ‘Mijn man overleed, niemand wist dat we in scheiding lagen’

17 mei 2023

Het huwelijk van Jeanette (38) liep al langer niet lekker. Haar man Mark kreeg een hartoperatie, daarna zouden ze uit elkaar gaan. Maar toen ging het mis… ‘Amper zeven uur nadat hij was bijgekomen overleed hij.’

‘Ik mis hem niet’

Jeannette: “Bijna elke week bezoek ik met mijn kinderen de begraafplaats waar Mark ligt. Ik verzorg zijn graf, zet nieuwe plantjes neer en haal onkruid weg. Onze dochter Marijn, van vijf, loopt met haar gietertje rond, ze vindt het leuk om plantjes water te geven. Meestal blijf ik een half uur. Vaste bezoekers groeten me. Ze kijken me vol medelijden aan, ik hoor ze denken: ach, die arme, jonge weduwe met haar kindjes, wat een verdriet. Ik weet dat er van me verwacht wordt dat ik triest kijk en dus gedraag ik me ingetogen. Ik vínd het ook heel erg dat Mark er niet meer is. Voor mijn kinderen die nu opgroeien zonder hun vader, voor mijn schoonouders die hun geliefde zoon kwijt zijn, voor mijn zwager die zijn broertje mist en voor Mark zelf, die erg aan het leven hing. Maar zelf – het is erg om het zo hardop te zeggen – mis ik hem niet.”

Snauwen en ruziën

“Mark en ik zijn veertien jaar samen geweest, waarvan twaalf getrouwd. Ons huwelijk was goed, totdat ik zwanger werd. Marijn werd geboren. De zorg voor ons kind slokte me op, de liefde die ik voor haar voelde was overweldigend. Mark voelde zich thuis overbodig en ging steeds meer zijn eigen gang. Hij werkte veel, sportte veel, ging vaak weg met zijn vrienden. Hij had zelf niet veel met hulpeloze baby’s. Ik baalde dat hij zo veel weg was en mopperde continu op hem. Marijn huilde de eerste maanden veel. De gebroken nachten en het gebrek aan slaap zorgden ervoor dat Mark en ik steeds vaker snauwend en ruziënd tegenover elkaar stonden. Op het laatst leefden we ons eigen leven, naast elkaar in plaats van samen. We probeerden nog wel het beste van ons huwelijk te maken en niet zomaar op te geven. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en wilde mijn dochter behoeden voor hetzelfde lot. We zijn een half jaar in therapie geweest. De psycholoog legde de vinger op de zere plek: we communiceerden niet. Dat hadden we nooit echt gedaan, maar in het begin van ons huwelijk was dat ook nog niet zo nodig geweest. Het liep vanzelf.”

Risico’s

“Jip was zes maanden toen Mark na een controle bij de cardioloog te horen kreeg dat hij een operatie moest ondergaan. Mark had een aangeboren hartafwijking. Een afwijking waarmee hij in principe makkelijk tachtig had kunnen worden. Eens in de paar jaar werd hij geopereerd aan zijn hart. In de jaren dat ik met Mark samen ben geweest, heeft hij vijf keer zo’n operatie ondergaan. Apk’s noemde Mark het. Hij deed er luchtig over, maar er waren wel de nodige risico’s aan verbonden, zoals aan elke operatie. Qua timing kon het niet slechter.

We waren bezig met onze scheiding. Ik had me ingeschreven bij een woningbouwvereniging en stond op de wachtlijst voor een driekamer flat. Ik had inmiddels een leuke baan gevonden bij een lingeriewinkel. Ik zou er vooral ’s avonds en in het weekend gaan werken. Ideaal, want zo zou ik werk en de zorg voor de kinderen goed kunnen combineren. Als ik aan het werk zou zijn, zou Mark de zorg voor de kinderen op zich nemen, zo hadden we samen bedacht. Nog een maand, en ik zou gaan beginnen. Maar de operatie van Mark en de daaropvolgende herstelperiode, dwong ons om die plannen nog even uit te stellen. Ik kon hem nu niet in de steek laten, Mark had mij tijdens de zwangerschap ook niet laten vallen. En toen ging het mis. Goed mis. De operatie was op zich prima verlopen. ’s Middags was ik nog bij hem in het zieken- huis, hij was inmiddels bij kennis. Wel heel moe, maar we hebben nog even gesproken. ’s Avonds kwamen zijn ouders bij hem, zodat ik bij de kinderen kon blijven. Ook zij troffen Mark aan in goede doen, alhoewel ze hem er wel erg witjes vonden uitzien. Ze adviseerden hem lekker te gaan slapen en zijn op tijd weggegaan.”

Lees ook: Lobke: ‘Na mijn scheiding ontdekte ik dat ik zwanger was’

Verdoofd

“Een uur later zakte Mark weg in een coma. Hij bleek inwendige bloedingen te hebben. Zijn artsen, die al naar huis waren, zijn met spoed teruggekomen. Ze hebben hem onmiddellijk weer op de operatietafel gelegd. Ik werd door het ziekenhuis gebeld, ze vroegen me meteen te komen. Mijn moeder kwam in allerijl naar mij toe om op de kinderen te passen. In het ziekenhuis trof ik mijn schoonouders en zwager aan, helemaal in paniek. Ik wist niet wat ik doen moest en heb alleen maar op mijn telefoon naar ‘inwendige bloedingen’ zitten googlen. Een arts kwam de wachtruimte binnen en vertelde ons dat Mark was overleden. Een van de bloedingen is hem fataal geworden, amper zeven uur nadat hij bijgekomen was uit een geslaagde operatie. Een grote stoere vent van 36 jaar oud. Mijn schoonmoeder begon hysterisch te gillen. Mijn schoonvader viel bijna fl auw, maar ik zat als verdoofd. Ik voelde me een toeschouwer en dacht alleen maar: dat wordt dus geen scheiding.

De daarop volgende dagen beleefde ik als in een roes. Veel mensen die langskwamen op de condoleance hadden onze zoon Jip nog helemaal niet gezien. Mark lag thuis opgebaard en tegelijkertijd was het dus ook een soort kraamtijd. Het was onwerkelijk om mijn baby te voeden in dezelfde ruimte als waar zijn overleden vader lag, maar ook om steunbetuigingen te krijgen van onze familie en vrienden. Iedereen had diep medelijden met me en veel mensen boden hun hulp aan. Heel fijn. Ik weet zeker dat als Mark en ik uit elkaar waren geweest, ik lang niet zo veel begrip en liefde zou hebben ontvangen. Dan zouden mensen zich toch geroepen voelen partij te kiezen. Nu had iedereen vooral medelijden met me.”

Schuldig

“Mijn baan bij de lingeriewinkel zegde ik af. Nu Mark er niet meer was, wist ik niet hoe ik werk en gezin moest gaan combineren. Bovendien had ik het geld nu niet meer nodig. Als weduwe krijg ik een bepaalde uitkering, waardoor ik niet hoef te werken. Op onze hypotheek zat gelukkig een levensverzekering. Dat was bij de aanvraag wel een heel gedoe geweest vanwege Marks hartkwaal, maar via via vonden we een verzekeringsmaatschappij die ons tegen een drie keer zo hoge premie wilde verzekeren. Ook al was niet het volledige leenbedrag verzekerd, ik hoefde me niet meer druk te maken om de hypotheek. Daarbij was Marks werkgever heel coulant. Zij keren mij een toelage uit van tweehonderd euro per maand. Daardoor heb ik het eigenlijk financieel beter dan ooit. Ik denk dat Mark blij zou zijn dat ik het nu zo kan oplossen; dat ik geen financiële zorgen heb en gewoon in ons huis kan blijven wonen.

Uiteindelijk zijn het ook zijn kinderen die ik nu in alle rust groot kan brengen. Dat onze kinderen opgroeien zonder hun vader, vind ik afschuwelijk. Ik heb voor Marijn en Jip een fotoboek gemaakt met daarin allerlei leuke foto’s van Mark toen hij kind was, van onze verliefde beginjaren samen, van hun geboortes en van hun vader met hen samen.

Gelukkig bestaan er ook voor Jip veel foto’s van Mark en hem samen. Mark vroeg mij er bijna elke dag wel één van hem en zijn zoon te maken. Alsof hij het heeft aangevoeld. Marks portret hangt groot in de woonkamer. Dat was een cadeau van mijn schoonouders. Soms voel ik me schuldig naar hen toe. Net als naar Marks beste vrienden. Ik twijfel vaak: moet ik niet eerlijk vertellen dat Mark en ik op het punt stonden uit elkaar te gaan? Maar dan denk ik weer: nee.

Want het doet er niet meer toe. Mijn schoonfamilie, zijn vrienden… Ze hebben zo veel oprecht verdriet. Mijn schoonmoeder belt me dagelijks en huilt dan bij me uit. Ze zegt dat ik de enige ben die haar begrijpt. Ik zou haar enorm kwetsen als ik zou opbiechten dat het overlijden van haar zoon mij lang niet zo veel verdriet doet als dat zij denkt.”

Lees ook: Ellen: ‘Mijn man en ik hebben al tien jaar geen seks meer, en dat is oké’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.