Janneke vond haar grote liefde door een onbekend telefoonnummer

12 mei 2021

Vlak voor haar bruiloft werd Janneke (32) gedumpt door haar vriend. Even wilde ze niets meer van mannen weten. Tot ze in gesprek raakte met Misha.

Bruiloft

Janneke: “André en ik waren al zeven jaar heel gelukkig samen. In de zomer had hij me ten huwelijk gevraagd op een rots aan de zee in Spanje, natuurlijk zei ik ja. Na de bruiloft zouden we dan snel aan kinderen beginnen, daar ging ik vanuit. Ik leefde een sprookje en vond dat ik het erg had getroffen met hem. Dat hij niet zo veel deed voor de voorbereidingen op onze bruiloft, was in mijn ogen niet zo raar: van ons twee was ik ook degene die het huis had ingericht. Hij had gewoon niet zo’n sterke mening over kleuren of patronen en vond alles wat ik deed prima. Dus ook bij bruiloftszaken zoals het uitkiezen van bloemstukken en tafellakens hakte ik de knopen door. Ik hield een heel logboek bij over wanneer wat allemaal geregeld moest zijn, maar hij was niet zo van het plannen en zou het allemaal niet vergeten, gaf hij aan. Prima, ik gunde het hem natuurlijk ook om het op zijn manier te doen. Pas toen hij maar geen keuzes kon maken over wie hij als getuigen wilde, ging ik wat lichte irritatie voelen. En toen ik al lang mijn bruidsjurk uitgekozen had, moest André nog steeds gaan uitzoeken bij welke winkels hij een pak zou willen kopen. Ik kreeg er stress van, was bang dat hij het allemaal niet meer zou gaan halen, maar wilde ook niet zeuren. Naast zijn gebrek aan actie begon André ook steeds stiller te worden. Ik dacht dat hij dichtklapte vanwege alle stress. Dus op een dag dat hij weer zwijgend op de bank zat, vroeg ik voorzichtig of ik misschien kon helpen met wat taakjes. ‘Wat voor taakjes?’ vroeg hij warrig. ‘We gaan over vier weken tróúwen, schat! Taakjes voor de bruiloft!’ schreeuwde ik nog net niet. André staarde voor zich uit en werd een beetje bleek. Daar zat het ’m dus in: hij wist eigenlijk niet of hij wel wilde trouwen. De grond zakte onder mijn voeten weg. Ik gaf aan dat we het konden uitstellen, al zou dat wel wat aanbetaald geld gaan kosten. En met moeite kreeg ik eruit dat we ook gewoon konden cancelen en verdergaan met ons leven zoals het nu was.” 

Twijfels 

“Maar het bleek niet alleen de bruiloft te zijn waaraan hij twijfelde, hij twijfelde aan óns. André gaf aan dat hij pas dertig was en misschien gewoon nog meerdere relaties wilde hebben voordat hij zich vastlegde. Ik was in shock. En begreep niet dat hij dit niet eerder had kunnen bedenken. Hij was ook helemaal niet aan het twijfelen, hij had zijn beslissing al genomen. Waar hij al die tijd vooral zo stil van was geworden, was hoe hij het mij moest vertellen. En ondertussen had hij mij gewoon vrolijk door laten regelen voor de bruiloft. Ik was zo boos, voelde me zo afgewezen en voor gek gezet. André vertrok diezelfde dag nog, hij ging naar z’n moeder. En terwijl ik alle zaken rondom de bruiloft ging afzeggen, kwam hij heel laf zijn spullen halen als ik niet thuis was. Toen hij blijkbaar alles had, vond ik zijn sleutel in de brievenbus. Ik was zo teleurgesteld in André en mannen in het algemeen dat ik zwoer nooit meer aan de liefde te beginnen. Ik had lieve vrienden en een warme familie, meer had ik niet nodig. Ook in m’n eentje kon ik me prima vermaken.” 

Tranen

“Een jaar na de afgelaste bruiloft zaten mijn beste vriendin Carolien en ik samen wijn te drinken. ‘Heb jij je nummerbuur al geappt?’, vroeg ze met glunderende ogen. Het was toen een kleine hype, overgewaaid uit Amerika, denk ik. Je neemt daarvoor je eigen telefoonnummer en verandert het laatste cijfer in een getal hoger of lager. Dat is je ‘nummerbuur’: iemand die je hoogstwaarschijnlijk totaal niet kent, maar die je dan een appje kunt sturen. Op Facebook had Carolien verschillende mooie verhalen voorbij zien komen van number neighbours die elkaar gevonden hadden: twee vrouwen, van de oostkust en de westkust in de VS, bleken allebei van gedichten schrijven te houden en waren nu penvriendinnen. Zelf had Carolien het ook geprobeerd, maar na wat heen en weer appen, over lievelingseten, had ze een bericht gekregen van een ouder: dat dit de mobiel was van een twaalfjarige en dat hij geen toestemming meer had om met haar te chatten. Zo’n soort verhaal hield mij wel tegen! Je wilt niet overkomen als een engerd die mensen lastigvalt? Maar de wijn gaf ons die avond moed… Dus sloeg ik mijn eigen nummer op onder de naam Nummerbuur, en maakte van het laatste cijfer, de 1, een 2. Daarna zocht ik Nummerbuur op in WhatsApp. Bij de profielfoto stond een zonsondergang. Ik typte: ‘Hoi, je kent me niet, maar jouw nummer scheelt een getalletje met het mijne en dat maakt ons mobiele buren! Leuk om je zo te leren kennen. En geef het maar aan als je hier niet op zit te wachten.’ Het duurde wel een dag, maar toen kwam er een berichtje van Misha. Mijn profielfoto was van de Eiffeltoren en zij vroeg of ik weleens in Parijs was geweest. We raakten aan de praat en binnen een paar dagen stuurden we elkaar zo ongeveer elk uur een appje, vooral met grappige plaatjes.” 

Lees ook: ‘Door puur toeval liep ik mijn verloren vriendin tegen het lijf’

Misverstand 

“Pas na een week had ik door dat Misha een man was… Ik had vroeger een vriendinnetje dat Misha heette, daarom was ik er zonder nadenken vanuit gegaan dat deze Misha ook een vrouw was. Ik weet niet of ik zo openhartig was geweest, direct vanaf het begin, als ik wist dat ik met een man te maken had! Ik had zelfs een keer iets laten vallen over ‘last van menstruatiepijn’. Toen dat misverstand eenmaal uit de lucht was, werd ons contact gelukkig niet minder. We praatten echt over alles. Uiteindelijk vertelde ik hem ook over mijn stukgelopen relatie. Ik was heel voorzichtig met wat ik deelde, ook al waren Misha en ik totaal niet met elkaar aan het flirten of zo. Ik vond het gewoon zo’n genant verhaal. Maar Misha had een bekentenis: hij was ook redelijk onverwachts verlaten door zijn vriendin Alexandra terwijl ze trouwplannen hadden. Wel pas over een paar jaar, maar goed, ons verhaal had zó veel overeenkomsten! Alexandra had plots aangegeven dat ze zich niet meer aangetrokken voelde tot hem. Waarom, dat zei Misha er niet bij. Dat kon mij ook weinig schelen: het enige wat ik belangrijk vond, was dat ik met deze man over alles kon praten, op elk moment van de dag. Soms lagen we om twee uur ’s nachts nog te appen. En de voiceberichten volgden ook. Misha had een heel warme stem, waar ik uren naar kon luisteren. Als hij me net even niks gestuurd had, luisterde ik zijn oude stemberichten gewoon opnieuw.”

Smoesjes

“Het leek wel of ik verliefd was… Na een paar maanden stelde ik voorzichtig voor om elkaar eens in het echt ontmoeten. We woonden meer dan twee uur met de trein van elkaar vandaan, maar ik gaf aan dat ik tweehonderd meter van het station woonde dus dat het goed te doen was. Misha hield het af en deed daar nogal vaag over. Hij hield niet van het openbaar vervoer. Zelf heb ik geen rijbewijs, dus toen ik hem uitnodigde om dan naar mij toe te komen met de auto, stond zijn auto net voor een langere beurt bij de garage. En zo waren er meer smoesjes, waardoor de moed me in de schoenen zonk. Hij wil me blijkbaar niet ontmoeten, concludeerde ik, misschien was het voor hem allemaal niet zo serieus geweest. Het maakte me heel erg verdrietig. Maar voordat ik me er echt bij neer wilde leggen, schreef ik een lange app waarin ik uitlegde dat ik steeds meer voor hem was gaan voelen, en als dat niet wederzijds was, dat we misschien dan maar moesten stoppen met ons nummerbuurcontact. Misha reageerde niet, terwijl ik kon zien dat hij mijn bericht gelezen had. Een paar uur later dacht ik: dit was het dan. Weer zo’n man die liever in lucht oplost dan dat hij eerlijk over zijn gevoel praat. Maar die avond ging de bel. Voor mijn deur zat Misha, in een rolstoel. Hij was bang geweest dat ik daarop misschien zou afknappen, want Alexandra had hem verteld dat ze geen relatie wilde met ‘een invalide’ en was daarom – na het auto-ongeluk waardoor hij deels verlamd was geraakt – bij hem weggegaan. Dat maakte me meteen aan het huilen, natuurlijk zou ik hem daardoor niet minder leuk vinden! Daarom had hij dus niet met de trein willen gaan, zijn aangepaste auto stond nu voor mijn deur. Misha kan een paar meter lopen, dus we gingen snel naar binnen en ploften samen op de bank. Hij legde zijn handen om mijn gezicht en zei dat hij ook veel voor mij voelde. Ik gaf geen antwoord, maar kuste hem.”

Grote liefde

“Inmiddels woon ik bij Misha. Zijn verlamming zit ons nooit in de weg, vaak ben ik me er niet eens bewust van. Dat iemand zo’n fantastische man heeft laten gaan, vind ik echt onvoorstelbaar. Maar eigenlijk ben ik Alexandra vooral heel dankbaar want nu heb ik hem gevonden. Mijn nummerbuur is mijn grote liefde!”

Lees ook: ‘Twee weken voor onze bruiloft ontdekte ik zijn bedrog’

Foto: Getty Images