Heske en Aryenne vielen samen meer dan 100 kilo af
8 juni 2020
De vriendinnen Aryenne (40) en Heske (34) maakten er een project van: samen afvallen. En dat lukte. Door elkaar te motiveren, bereikten ze hun streefgewicht. “Ik weet zeker dat ik het niet in mijn eentje had gered.”
Heske: “Mijn zoon Joep was een paar dagen oud toen ik een appje kreeg van Aryenne: ‘Je wilt vast wel meedoen met het clubje dat ik heb opgericht? Geen wijnclub, maar een lijnclub.’ Het was november 2015 en ze wilde na de jaarwisseling starten met een groepje van vier vrouwen om samen gezonder te eten en meer te bewegen. Ze overviel me behoorlijk – ik was net bevallen en het laatste waar mijn hoofd naar stond, was afvallen. Maar diep van binnen wist ik dat ik eigenlijk geen nee kon zeggen. Ik was al jaren te zwaar en woog inmiddels 123 kilo. Hoewel ik niet ongelukkig was, was ik die wijde vesten en zwarte leggings wel zat. Ook wilde ik graag een gezondere moeder zijn voor mijn kinderen. Mijn oudste was op dat moment pas drie, maar ik zag de toekomst al voor me – met zo’n zwaar lijf ren je in de speeltuin niet gezellig met je kinderen mee.”
Aryenne: “Ik woog op dat moment negentig kilo. Op mijn hoogtepunt, rond mijn 28ste, was dat 133. Ik worstel al sinds mijn jeugd met mijn gewicht. Vroeger was er altijd een goedgevulde voorraadkast in huis en net als mijn oudere zus en broer heb ik nou eenmaal aanleg om dik te worden. Door de jaren heen heb ik van alles geprobeerd om af te vallen: Sonja Bakker, shakes, koolhydraatarme diëten… Soms viel ik dertig kilo af, maar ik hield het niet vol om op gewicht te blijven. Dan kwam ik bijvoorbeeld drie kilo zwaarder terug van vakantie en ging ik weer helemaal op in de levensstijl die ik gewend was: grote, ongezonde porties en veel snoepen. In no time zaten de kilo’s er dan weer aan. Mijn ontbijt bestond uit twee witte bollen met chocoladepasta en ik was verslaafd aan winegums. Ik at er niet één, maar meteen een hele zak. En de volgende dag nog één.”
Pot Nutella
Heske: “Ik heb altijd al goed op mijn gewicht moeten letten en was van tijd tot tijd redelijk stevig. Maar tijdens mijn zwangerschappen kreeg ik echt overgewicht. Bij de eerste liet ik me volledig gaan en kwam ik ruim 35 kilo aan. Mijn guilty pleasure was de pot Nutella, daar lepelde ik elke dag uit. Bij mijn tweede zwangerschap lette ik beter op en ging het wat minder hard, maar kwam er toch nog 25 kilo bij. Tussendoor deed ik de zoveelste afvalpoging en kreeg ik er acht kilo af, maar die zaten er snel weer aan.
Als je ruim 120 kilo weegt en écht wilt afvallen, moet je er helemaal voor gaan. Op dat punt kwam ik nooit, tot Aryennes appje. Nu is het moment, dacht ik. Bovendien vond ik het een fijn idee dat ik de strijd niet alleen hoefde aan te gaan, maar dat we met zijn vieren waren. Een paar dagen later appte ik haar terug: ‘Ik doe mee, we gaan ervoor!’”
Met de billen bloot
Aryenne: “De eerste woensdag van januari kwamen Heske en twee andere vriendinnen bij mij thuis. We vertelden elkaar ons streefgewicht en spraken af elkaar iedere week te zien. We zouden dan bespreken hoe het ging en op de weegschaal staan om te kijken wat eraf was gegaan. In ondergoed, dus bijna letterlijk met de billen bloot.”
Heske: “Je begrijpt, dat was voor mij wel een dingetje. Ik was twee maanden eerder bevallen en bleek de zwaarste van ons vieren te zijn. Sta je dan, in je onderbroek en beha. Toch zei niemand: ‘Jeetje, jij bent wel heel zwaar, zeg.’ We veroordeelden elkaar niet en hadden allemaal hetzelfde doel: wat je ook weegt, het moet minder.”
Aryenne: “Als extra motivatie maakten we een deal: kom je aan, dan moet je vijf euro betalen. Val je af, dan hoef je maar 2 euro 50 in de pot te doen. Van dat spaarpotje zouden we ieder kwartaal wat leuks gaan doen, bijvoorbeeld naar de sauna. Ook stelden we persoonlijke doelen. Zo zou ik een leuk cadeautje voor mezelf kopen bij iedere vijf kilo die eraf ging en besloot Heske zichzelf bij iedere tien kilo te trakteren op nieuwe schoenen.”
Hart onder de riem
Heske: “We stelden geen gezamenlijk dieet op, maar gingen allemaal goed op onze voeding letten en meer bewegen. Zo nam ik kwark of een cracker als lunch, in plaats van een paar boterhammen, en wandelde ik veel. Via de app moedigden we elkaar aan en deelden we recepten: deze salade is heerlijk, die moet je een keer maken.”
Aryenne: “We maakten ook weleens soep voor elkaar en aten dat dan drie dagen lang. Voor mijn man en kinderen deed ik er dan een broodje bij of maakte ik iets anders waarvan ik zelf niet hield, zoals witte bonen in tomatensaus. Soms vond ik het moeilijk om de focus te houden. Ik was gewend om in het weekend een afhaalmaaltijd te nemen en toch moest ik dan iets gezonds voor mezelf klaarmaken. Of ik zag op tegen een verjaardagsfeestje. Maar als ik de meiden dan appte, staken ze me een hart onder de riem: ‘Je kunt het, houd vol!’”
Heske: “Ik vond het moeilijker om thuis niet te snoepen dan op een feestje. Iedereen in mijn omgeving wist dat ik aan het afvallen was – dan ga je op een verjaardag niet lopen snaaien. Maar thuis ziet niemand je. Die Nutella-pot kwam niet meer binnen, maar de snoeptrommel bleef. Die haalde ik niet weg, want we hebben ook twee kinderen en het is míjn strijd.
Natuurlijk ging ik soms de fout in en dan voelde ik me schuldig. Maar dan kreeg ik op mijn donder via de app en liep ik de volgende dag een extra rondje. Vooral Aryenne motiveerde me enorm. Als ik voorheen zwichtte voor chocola, dacht ik de volgende dag: ach, ik kan nog wel een reep nemen. Maar nu dacht ik: nee, ik kan dit herstellen. Aryenne verwoordde het heel mooi: ‘Een verloren dag is niet een verloren week.’”
Zonder oordeel
Aryenne: “Er was geen onderlinge strijd wie het meeste afviel. We moedigden elkaar aan zonder oordeel. Als één van ons op de weegschaal stond en niet was afgevallen, praatten we erover: ‘Heb je wel genoeg bewogen? Of houd je misschien vocht vast?’”
Heske: “Bij mij ging het vrij vlot, na vijf maanden was ik dertig kilo kwijt. Het scheelt dat ik niet al járen veel te zwaar was, want dan is de strijd nog moeilijker. Toen ik onder de honderd kilo kwam, begon ik met hardlopen. Later ging Aryenne mee – renden we ‘gewoon’ even dertien kilometer samen!
Voor de viering van mijn dertigste verjaardag kocht ik een nieuwe outfit. Dat dat maat 40 was, in plaats van 46, gaf een geweldige boost. En inmiddels had ik mezelf ook getrakteerd op drie paar nieuwe schoenen. Mezelf belonen werkte extra motiverend.”
Aryenne: “Ik had mezelf aan het begin een taart beloofd als ik mijn streefgewicht van 73 kilo zou bereiken. Dus toen dat aan het einde van het jaar lukte, bestelde ik die taart meteen. Ook had ik me voorgenomen om andere mensen te gaan helpen. Daarom ben ik een opleiding gaan volgen tot voedingscoach. Mensen vragen me vaak of ik een maagverkleining heb ondergaan, maar ik ben het bewijs dat je het écht zelf kunt doen.
In mijn praktijk leer ik mensen wat een goed voedingspatroon is. En ja, daar hoort ook nog gewoon een tussendoortje bij. Van twee bonbons kan ik enorm genieten. Ik heb dan geen schuldgevoel – wel als ik een reep chocolade zou wegwerken. Maar ik heb geleerd om maat te houden. Vroeger at ik als een bouwvakker, nu als een Franse dame. Terug naar dat oude gewicht wil ik namelijk nooit meer. Natuurlijk schommel ik weleens en geeft de weegschaal 76 kilo aan. Maar dan denk ik: code rood, even extra opletten.”
Hechte band
Heske: “Vroeger praatte ik nooit over mijn gewicht. En als ik een afvalpoging deed, hield ik dat voor mezelf. Uit schaamte, denk ik, omdat de kans groot was dat het toch niet zou lukken. Ik weet ook zeker dat ik het nu niet in mijn eentje had gered. Het is een lang traject en je moet je vaak herpakken. De andere twee meiden is het helaas niet gelukt om zoveel af te vallen, maar ik ben uiteindelijk 45 kilo kwijtgeraakt. Aryenne en ik motiveren elkaar nog steeds en we delen recepten met elkaar via de app. Veel recepten staan ook in ons boek Slank(er) met de lijnclub, dat we onlangs hebben uitgebracht en waarin we ons verhaal en tips delen.”
Aryenne: “Ook als we thuis ergens tegenaan lopen of als er iets met onze kinderen is, kunnen we bij elkaar terecht. Door wat we samen hebben meegemaakt, is onze band nog hechter geworden. Daar ben ik heel dankbaar voor.”
Dubbel gevoel
Heske: “Op dit moment ben ik hoogzwanger van mijn derde kind. Dat is natuurlijk fantastisch, maar het voelt ook weleens dubbel. Ik let extra goed op met eten – ik maak gezonde smoothies en drink veel water – en tot 27 weken ging ik drie keer per week naar de sportschool. Toch is mijn buik enorm geworden en ga ik de twintig zwangerschapskilo’s zeker aantikken. De baby is net als zijn broer en zus vrij zwaar en ik heb veel vruchtwater. Waarschijnlijk zit het ook in de genen – mijn zus is nog langer dan ik en zij kwam bij haar kinderen ook 25 kilo aan. En als zwangere ben je natuurlijk ook een wandelende hormonenbom. Ik doe mijn best om niet aan m’n snacklust toe te geven, maar dat lukt niet altijd.”
Aryenne: “Ik vind het heel knap dat Heske tot haar derde trimester fanatiek heeft gesport. Het is moeilijk voor haar dat de zwangerschapskilo’s er weer aankomen, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ze weer terug gaat komen op haar oude – nou ja, nieuwe – gewicht. Ik heb al een leuk cadeau bedacht waarmee ik haar na de bevalling ga verrassen.”
Heske: “Het doet me goed dat Aryenne me zo steunt. ‘Straks ga je er gewoon weer tegenaan!’ roept ze al een tijd. En weet je? Daar heb ik nu al zin in. Want ik weet honderd procent zeker dat het me gaat lukken en dat ik het kan volhouden.”
Lees ook: Margreet: ‘Wat erg: ik heb mijn moeder in een tehuis gestopt’
Nu we zoveel mogelijk binnen moeten blijven, kun je Vriendin ook digitaal lezen. Bestel ‘m hier.
