Eveline: ‘Als vrouw kan ik eindelijk mezelf zijn’

10 september 2019

Eveline (37) deed mee aan het programma Hij is een Zij, waarin mannen en vrouwen die van geslacht willen veranderen een jaar lang worden gevolgd. Vriendin zocht haar op en vroeg hoe het nu gaat.

Eveline (37) deed mee aan het programma Hij is een Zij, waarin mannen en vrouwen die van geslacht willen veranderen een jaar lang worden gevolgd. Vriendin zocht haar op en vroeg hoe het nu gaat.

Eveline: “De onrust die ik mijn hele leven over mijn identiteit gevoeld heb, is nu, na mijn transitie, weg. Dit ben ik, dit past mij. De naam die ik als man had, noem ik ook liever niet meer. Áls ik over de tijd voor mijn transitie praat, heb ik het gekscherend weleens over ‘de tijd waarin ik kort haar had’. Terugdenken aan die tijd doet pijn. Zie het als een acteur die persoonlijk wordt aangesproken op een rol die hij of zij gespeeld heeft – dat doe je ook niet. Als ik vergeleken word met mijn oude ik, komen er emoties naar boven. Dan voel ik het verdriet opnieuw. Ik heb ook geen foto’s meer van voor mijn transitie in de kamer hangen.

Zoals zo veel transgenders heb ik een groot deel van mijn leven een rol gespeeld. Om mezelf te bewijzen, deed ik me voor als een ‘echte kerel’. Dat zie je bijvoorbeeld ook bij Caitlyn Jenner, die als man (Bruce Jenner) grote sportieve prestaties leverde en heel stoer was. Ik liet me als man vooral gelden in mijn werk. Mijn werk was mijn leven, ik runde al op mijn achttiende mijn eigen bedrijf in ringtones en verdiende daar bakken met geld mee. Mijn succes toonde in mijn ogen aan dat ik ertoe deed, maar gelukkig was ik niet.”

Lees ook: Hij is een zij: zo mooi is Eveline (37)

Heel eenzaam

“Ik was al over de dertig toen ik eindelijk écht wist: ik ben een vrouw. Dat heeft dus vrij lang geduurd. Als kind speelde ik het liefst met meisjes, vrienden had ik niet. Maar ook bij meisjes miste ik de aansluiting die ik zocht. In mijn kindertijd speelden jongens en meisjes veel meer gescheiden dan nu het geval is. Ik was in mijn jeugd, maar ook later als puber, heel eenzaam en ben veel gepest. Achteraf gezien waren er best ‘tekenen’ die erop duidden dat ik liever als vrouw door het leven ging. Ik droeg bijvoorbeeld graag strakke broeken en kocht weleens een panty die ik dan stiekem aantrok. Als puber schoor ik altijd mijn benen. Voor de buitenwereld deed ik dit ‘omdat ik fietste’. Dat deed ik inderdaad, maar op een gewone fiets, niet als wielrenner. Ik heb ook weleens gezegd dat ik het deed omdat ik smetvrees had. Het waren allemaal smoesjes. Ik vond mijn beharing gewoon afschuwelijk. Ik voelde wel dat wat ik deed niet paste bij een jongen, maar ik praatte het voor mezelf, én voor anderen,  goed.”

Mezelf bewijzen

“Rond mijn achttiende ging ik experimenteren met jongens, maar ik had ook vriendinnetjes. Ik ontdekte mijn biseksuele geaardheid. Ik vond het moeilijk om dat aan mijn ouders te vertellen – ik voelde mezelf een mislukking, iets wat waarschijnlijk te maken heeft met mijn drang naar perfectionisme. Maar zij reageerden er relaxed op. Tijdens het daten met mannen werd ik door een van mijn scharrels een ‘wijf’ genoemd. Dat was de vinger op de zere plek. Ik had toch een enorme drang om mezelf te bewijzen. Ik was in mijn bedrijf echt de leider en nam flinke risico’s, want naar mijn idee verwachtte de wereld dat van mij.”

Lees ook: Tweede Kamerlid Vera Bergkamp over geslachtsregistratie 

Altijd gestrest

“In mijn studententijd deed ik mee aan een travestiewedstrijd, die ik won – uiteraard, haha! Ik voelde me zó fijn in vrouwenkleding. Een studiegenoot die daar destijds bij was, vertelde me vijftien jaar later dat mijn transitie haar niet verbaasde. Ik nam de wedstrijd destijds wel heel serieus, zei ze. Zij is een van de weinigen die er dus niet van opkeek, terwijl mijn directe omgeving en eigen familie heel verbaasd waren toen ik op mijn 33ste als transgender uit de kast kwam. Een feest, waar de dresscode drag queen was, nam ik eveneens bloedserieus. In vrouwenkleding voelde ik me rustig. Normaal gesproken was ik altijd gestrest en gejaagd. Die onrust verdween als ik een jurk droeg. Toch viel het kwartje nog steeds niet. Als ik een dag na zo’n feestje voor mijn eigen kledingkast stond, vond ik niets leuk. Ik miste de jurken en rokjes, maar durfde het niemand te zeggen. Waar dat gevoel vandaan kwam, wist ik niet. Had ik in die periode maar een programma als Hij is een zij gezien, dan had ik het misschien wel geweten.

Net na m’n dertigste kwam ik voor het eerst in contact met andere transgenders op een conferentie voor biseksuelen. Met hen ging ik naar de kroeg en naar de stad – om te shoppen. Ik vond voor het eerst herkenning bij mensen die ik nauwelijks kende. Later sprak ik er voorzichtig over met vage kennissen, toen met vrienden en daarna pas vertelde ik het mijn eigen ouders dat ik verder wilde als vrouw. Zij hadden het niet zien aankomen. Ze steunden mij, maar vonden het ook heel erg voor me.”

Tekst: Hester Zitvast. Foto’s: Yasmijn Tan. Visagie: Wilma Scholte.

Lees meer van het interview met Eveline in Vriendin 37