Denise

Denise wist niet dat ze zwanger was: ‘Buikkrampen? Mevrouw, u bent aan het bevallen’

Negen maanden geleden kwam de ambulance Denises (28) straat in gescheurd. Denise had last van buikkrampen en zou naar het ziekenhuis worden gebracht. Maar zover kwam het niet.

Denise: “Niets herinner ik me van het moment dat Guus op mijn buik werd gelegd. Ik weet niet hoe hij eruitzag na zijn geboorte, hoe zijn eerste huiltje klonk of hoe mijn vriend Wesley naar onze zoon keek toen hij Guus voor het eerst in zijn armen hield. De eerste uren van zijn leven gingen compleet langs me heen. De schok dat ik plotseling moeder was geworden, was te groot, te overweldigend. Fysiek was ik er wel, maar geestelijk niet. Later heeft de medisch maatschappelijk werker, die me hielp om de plotselinge komst van Guus te verwerken, uitgelegd dat dit vaker voorkomt en dat er een naam voor is: dissociatie. Als mensen iets heel ingrijpends meemaken kan het zijn dat ze gevoelens en gedachten niet meer herinneren uit een soort zelfbescherming.”

Geen enkele aanwijzing

“Vijfendertig weken lang wist ik niet dat ik zwanger was. Ik slikte de pil, menstrueerde en mijn buik werd niet voller. Er was geen enkele aanwijzing dat ik een kind verwachtte. Tot een half uur voor de geboorte van Guus vermoedde ik niets. Ja, ik had last van buikkrampen, maar de week ervoor had ik buikgriep gehad. Ik dacht dat het daaraan lag. Wesley en ik gingen op 26 augustus 2019 gewoon naar het café om te darten, zoals we iedere maandagavond deden. Aan mijn beste vriendin Nicol, met wie ik telefonisch bijna dag en nacht in contact sta, liet ik weten dat ik me niet lekker voelde. Ze appte terug dat ik de volgende dag maar naar de huisarts moest. Die buikgriep was wel heel hardnekkig.

Toen Wesley en ik ’s nachts thuiskwamen, begon ik te bloeden. Ik moest ongesteld worden en vond de bloeding daarom niet verontrustend. De pijn werd steeds heviger. Op een gegeven moment voelde het alsof iets uit mijn lichaam werd gedreven en schreeuwde ik het uit. Dit waren geen menstruatiekrampen of buikgriep. Wesley, die had gedronken en daarom niet mocht rijden, belde mijn ouders om te vragen of zij me naar de spoedeisende hulp konden brengen. Omdat hij het niet vertrouwde belde hij ook de ambulance. Ondertussen zat ik op de wc en kleurde het water steeds roder.”

Grote chaos

“Mijn ouders, die binnen tien minuten bij ons waren, kwamen in een grote chaos terecht. Terwijl ik op de bovenverdieping kermde van de pijn, bleef onze hond Boy in de woonkamer blaffen. Boy was in paniek. Hij wilde naar mij toe, maar kon de trap niet op. Wesley en mijn vader hielden Boy tegen en probeerden hem te kalmeren en mijn moeder ontfermde zich over mij. Daadkrachtig gaf ze me een arm en hielp ze me in bed, dat ze had bedekt met handdoeken. Voor mijn moeder moet de situatie ook verontrustend zijn geweest, maar ze gaf geen krimp. Ze bleef kalm, voor mij en Wesley.

Boy blafte nog steeds toen de ambulance arriveerde. Het plan was dat ik naar het ziekenhuis zou worden gebracht voor onderzoek, maar het liep anders. Toen de verpleegkundige tussen mijn benen keek om te zien waar het bloeden vandaan kwam, zei hij direct: ‘We gaan nergens naartoe. Je bent aan het bevallen. We gaan de baby nú halen.’ Mijn moeder pakte vervolgens mijn hand en zei langzaam en duidelijk: ‘Denise, jij gaat doen wat de verpleegkundige zegt en het gaat allemaal goedkomen.’ Vanaf dat moment weet ik niet meer wat ik dacht of voelde. Mijn laatste herinneringen van de bevalling waren de woorden van mij moeder dat het allemaal goed zou komen. Die gaven kracht.”

Voor iedereen onwerkelijk

“Terwijl de verpleegkundige me aanmoedigde om te persen, ging mijn moeder naar beneden om Wesley te halen. ‘Kom snel naar boven. Je wordt vader’, zei ze tegen hem. Ook Wesley bevatte niet wat er gebeurde. De situatie was voor iedereen onwerkelijk. Een kwartier nadat de ambulance was gearriveerd, kwam onze zoon ter wereld. Hij was klein en woog slechts 2620 gram. Omdat hij onderkoeld raakte, bracht de ambulance ons naar het ziekenhuis, waar onze zoon werd opgenomen. Ook voor mij werd een bed geregeld. Het ziekenhuis in Almelo zorgt ervoor dat ouders te allen tijde bij hun kind kunnen blijven. Achteraf was het heel heilzaam voor mij om op dat moment daar te zijn. Geestelijk, maar ook lichamelijk had ik een klap gekregen door de plotselinge bevalling. Onze zoon was zo snel gekomen dat ik geen herinneringen meer heb aan zijn eerste uren. En toen ik besefte dat hij er was, durfde ik me niet aan hem te hechten. Dit mooie kind, dat in een flits was gekomen, kon net zo rap van ons worden afgenomen, dacht ik. Wesley en ik waren zo van slag dat we geeneens een naam voor hem konden bedenken.

Gelukkig ging met de baby alles goed. Hij was klein maar sterk. Vermoedelijk was ik 35 zwanger toen hij werd geboren. Waarom hij zo vroeg kwam, wist de arts niet. Na onderzoek bleek zijn suikerspiegel niet in balans te zijn. Als die was hersteld, kon hij mee naar huis.

De komst van ons kind was voor iedereen een grote schok. Toen mijn vader mijn broer een bericht stuurde dat ik een kind had gekregen, dacht mijn broer dat mijn vader dronken was en een grap maakte. Mijn vriendin Nicol was perplex toen ik haar ’s ochtends een babyfoto stuurde. Ze kwam gelijk naar het ziekenhuis. Ze moest ons kind eerst zien voordat ze het kon geloven.

Mijn moeder bleef, net als tijdens de bevalling, bewonderenswaardig kalm. In allerijl moest er een babykamer en babyuitzet komen. Mijn moeder regelde alles met liefde. Vanuit de babyspeciaalzaak stuurde ze foto’s van bedjes en commodes. ‘Welke vind je het mooist?’ informeerde ze heel lief. Doorgaans vind ik het leuk om nieuwe meubels uit te zoeken, maar het ging nu allemaal langs me heen.”

Lees ook: Floor: ‘Opeens lag er een baby in de toiletpot’

Gelijk veel liefde

“De maatschappelijk werker van het ziekenhuis zat iedere dag aan mijn bed om met me te praten. Ze had vaker vrouwen bijgestaan die niet wisten dat ze zwanger waren. Die gesprekken hielpen me om te beseffen dat ik écht moeder was geworden. Het was bizar dat ik niets door had, maar het schijnt vaker te gebeuren dat vrouwen dwars door de pil zwanger worden en niet merken dat ze zwanger zijn. Gelukkig voelden Wesley en ik gelijk veel liefde voor ons kind. Hoewel zijn komst ons overviel, hadden we er vertrouwen in dat we ons kind een goed leven konden geven. Wesley en ik waren destijds een jaar samen. Een kindje krijgen was een wens voor de toekomst, niet voor de korte termijn. Toen we plotseling ouders werden, waren we overrompeld, maar óók blij. Omdat Wesley vond dat ons kind geluk had om bij ons geboren te worden, moest hij denken aan Guus Geluk. ‘Wat vind je van de naam Guus?’ vroeg hij toen onze zoon twee dagen oud was. Ik vond het meteen een mooie naam. Nicols neefje heet Guus en Guus Geluk was vroeger de bijnaam van mijn vader omdat hij altijd mazzel had. Toen we op die naam met die voor ons zo speciale betekenis kwamen, had ik het gevoel alsof de cirkel rond was, alsof het zo moest zijn.”

Toen Guus vier dagen oud was, ging het zo goed met hem dat we naar huis mochten. Het was vertederend om te zien hoe onze hond Boy kennismaakte met Guus. Hij leek de enige te zijn die niet verrast was door zijn komst. Toen we binnenkwamen, snuffelde Boy heel voorzichtig aan Guus’ kleine voetjes. Daarna ging hij tevreden voor de maxicosi liggen. Achteraf denk ik dat Boy heeft geweten dat ik zwanger was. Honden hebben een waanzinnig goed reukvermogen. De laatste weken voordat Guus werd geboren, week Boy geen moment van mijn zijde. Hij was heel beschermend. Vreemd vond ik dat.

Ik kon wel huilen van geluk toen ik Boy naast Guus zag liggen en achter hen een prachtige box zag, compleet met boxkleed en speeltjes. Ook Guus’ babykamer was schitterend. Toen ik die binnenstapte, leek het alsof ik droomde. Het ledikantje, de lakentjes, de commode, de gordijnen, alles was met zo veel aandacht door mijn moeder uitgekozen.”

Geen leven zonder hem

“De zorg voor Guus ging me vrij makkelijk af. Ik werk in de kinderopvang en had tijdens mijn opleiding stagegelopen op de babygroep. Ik voelde me heel zeker als ik mijn zoon vasthield, verschoonde of voedde. Borstvoeding gaf ik niet. Daar was ik mentaal niet aan toe. Maar hoe van slag ik ook was, ik kon me niet meer voorstellen hoe mijn leven was zonder hem. Guus hoort bij ons. Hij is een gigantische verrassing én een groot cadeau. Ook voor Wesley’s fantastische zoon: Tygo (2,5 jaar oud). De broers zijn dol op elkaar zijn. Als ze samen zijn, hebben ze dikke pret en als Guus huilt, snelt Tygo naar hem toe om hem te troosten.

Ik ben heel gelukkig met mijn mooie gezin. Tijdens mijn zwangerschap had ik een paar feestjes waarop ik had gedronken. Wat een geluk hebben we dat Guus kerngezond is, denk ik regelmatig. Ook denk ik vaak hoe mooi het zou zijn om een een zwangerschap bewust mee te maken, om het kindje op echo’s te zien, de babykamer in orde te maken en in alle rust te kunnen nadenken over het geboortekaartje. Doordat ik niet wist dat Guus zou komen, heb ik dat allemaal gemist. Soms maakt me dat verdrietig, maar als ik naar Guus kijk, die ons leven zo verrijkt heeft, dan ben ik direct weer vrolijk.”

Lees ook: Susan beviel op vakantie: ‘Ik wist niet dat ik zwanger was’

Tekst: Sonja Brekelmans. Foto’s: Marjolein Volmer. Visagie: Wilma Scholte.