De kans is groot dat Debbies verloofde niet ouder wordt dan 40

12 februari 2021

Mark (36) heeft uitgezaaide longkanker en wordt niet meer beter. Na de eerste paniek voelt Debbie (35) nu vooral liefde. “Door onze kinderen zal ik altijd met Mark verbonden blijven, zelfs als hij er niet meer is.”

Debbie: “Onze eerste date was op de allereerste lentedag, vijf jaar geleden. Het was een tijd koud en druilerig geweest, maar die dag scheen de zon en werd het twintig graden. We spraken af in het park dat precies tussen onze huizen lag. Mark kwam aanlopen met een picknickmand vol hapjes en ik wist dat ik de ware had gevonden.Terwijl we op het kleed zaten te genieten van al het lekkers, praatten we over alles wat ons bezighield. We kenden elkaar oppervlakkig, via gemeenschappelijke vrienden. Nu de vonk was overgeslagen, hadden we zo veel te bespreken. Het was best vreemd om ineens stapelverliefd te zijn, maar het voelde zo goed. Mark is vrolijk, spontaan, nuchter en haalt het beste in me naar boven. Als we samen zijn, ben ik blijer en lach ik meer.”

Zo liefdevol

“Als je de ware tegenkomt, ziet de wereld er heel anders uit, weet ik nu. Door Mark veranderde ik en kreeg ik meer vertrouwen in de toekomst en in mezelf. Ik geloofde nooit zo in het huwelijk en wilde geen kinderen, maar stiekem was ik hartstikke bang om verlaten te worden. Mark wist heel zeker dat hij vader wilde worden, zei hij. Mij leek het moederschap eigenlijk ook heel mooi. Doordat Mark zo liefdevol was, durfde ik ervoor te gaan.Ruim anderhalf jaar na onze eerste date hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Onze families en vrienden waren ontzettend blij. Ze steunden ons geweldig toen onze dochter Rayven zes weken te vroeg werd geboren. Wekenlang lag ze in het ziekenhuis om aan te sterken. Er waren zorgen, maar ook vreugde omdat het steeds beter met Rayven ging. Mark en ik voelden in die periode dat we een team waren dat alles aankon. Na een paar weken mocht onze dochter mee naar huis. Wat waren we blij.Maar hoe gelukkig we ook waren, soms waren er ook spanningen. Veel van de zorg voor Rayven kwam op mij neer omdat Mark vaak last had van hoofdpijn. Omdat er maar geen oorzaak werd gevonden, vroeg ik me af of het niet kwam door onze nieuwe gezinssituatie. Een kind krijgen verandert je leven ingrijpend. Tegelijkertijd wist ik dat dit absoluut de reden niet kon zijn: als iemand een zorgzame, lieve vader is, is Mark het. Hij is stapelgek op Rayven en doet alles voor haar.”

Steeds een nieuwe klap

“Rayven was acht maanden oud toen er een scan van Marks hoofd werd gemaakt. De hoofdpijn werd steeds heviger, er moest gewoon iets aan worden gedaan. Mark trok het niet meer. Toen de arts vertelde dat er op de scan een hersentumor te zien was, leek het alsof we in een achtbaan stapten. We waren verschrikkelijk bang en verdrietig. Alles ging zo snel. Telkens als we dachten dat het niet erger kon, kregen we weer een nieuwe klap te verwerken. Er werd een biopt van de tumor genomen en uit onderzoek bleek het weefsel een uitzaaiing van longkanker te zijn. De arts vertelde dat Mark niet meer beter kan worden, omdat de kanker te ver is uitgezaaid. Volgens de prognose sterven de meeste mensen met deze vorm van kanker binnen een jaar na. Slechts vijf procent is na vijf jaar nog in leven. Ik kon het allemaal niet bevatten. Mark is een grote, sterke man, die nooit heeft gerookt en nauwelijks dronk. Hij is in de kracht van zijn leven en zielsgelukkig met ons kind. Het kon toch niet zo zijn dat hij dood zou gaan? Ik was kapot van verdriet. Mark bleef bewonderenswaardig nuchter en positief. Hij sleepte mij er doorheen toen hij werd geopereerd. Om zijn leven te verlengen, werd de tumor in zijn hoofd verwijderd.”

De harde realiteit

“Mark vindt het verschrikkelijk dat hij Rayven niet zal zien opgroeien. Voor dit verdriet zijn geen woorden. Maar hij is eerlijk en realistisch, ook wat zijn ziekte betreft. Hij weet dat er een dag zal komen dat hij er niet meer is en durft hier ook over te praten. Sterker, hij vindt het juist belangrijk om alles te bespreken, zodat we plannen kunnen maken die goed zijn voor mij en onze dochter. ‘Het leven gaat door, ook als ik er niet meer ben’ zegt hij soms. Hoewel ik het loodzwaar vind, weet ik dat hij gelijk heeft. Het is niet voor te stellen, maar het leven zal inderdaad doorgaan, zelfs zonder Mark. Er zal een dag komen dat ik het alleen moet doen. Dat klinkt hard, maar dat is wel de realiteit. Toen Mark in het ziekenhuis lag, werd me bijvoorbeeld meteen duidelijk dat ik mijn rijbewijs moest halen. Dat had ik niet en ik miste het ook niet omdat die lieve Mark me overal naartoe bracht. Wat voelde ik me afhankelijk toen onze familieleden me naar het ziekenhuis reden om Mark te bezoeken. Natuurlijk vond ik het hartstikke lief van ze, maar ik wilde liever op elk moment van de dag naar hem toe kunnen als ik dat wilde. Nadat Mark uit het ziekenhuis was ontslagen, startte ik met rijlessen en haalde ik mijn rijbewijs.”

Onze liefde vieren

“Mark onderging veel behandelingen en altijd bleef hij moedig, rustig en positief. Ondanks alles is hij nog steeds die sterke rots waar ik op kan terugvallen. Hij is ook heel creatief. Samen met zijn vader maakte hij een aanbouw aan ons huis en een prachtig tuinhuisje voor onze dochter. Als ik Rayven zie spelen in dat mooie huis, maakt me dat verdrietig, maar ook trots. Mark zal zo veel prachtige dingen achterlaten als hij er niet meer is. Zijn allermooiste en grootste nalatenschap is Rayven. Ik zal hem altijd dankbaar blijven voor onze prachtige dochter. Ze is inmiddels tweeënhalf en is de zon van ons gezin. Ze is altijd vrolijk en laat Mark en mij genieten van de kleine momenten. Zij is er niet mee bezig dat papa ziek is, zij wil gewoon een mooie dag beleven. Ze is altijd in het nu. Rayven lijkt op haar vader: vooral als ze fronst, hebben ze dezelfde blik. Door haar zal er altijd een deel van Mark bij me zijn. Daar houd ik me aan vast.Mark en ik blijven met elkaar verbonden, zelfs als hij er niet meer is. Om die reden wil ik ook zo graag met hem trouwen. Ik wil niets liever dan zijn achternaam dragen. Drie maanden geleden vroeg hij me ten huwelijk in de Efteling. Natuurlijk zei ik ja. Een prachtig gevolg is dat we nu ineens plannen maken voor een feest. We willen heel graag onze liefde vieren met onze familie en vrienden. Hopelijk gaat dat lukken. Ik vind het heel naar voor Mark dat hij zo in zijn vrijheid wordt beperkt door de coronacrisis. Als hij zich goed voelt, willen we zo veel mogelijk doen en beleven met de mensen van wie we houden. Het is een diepe wens van me dat hij tenminste nog een coronavrij jaar mee kan maken.”

Zo lang mogelijk genieten

“Ik blijf hoop houden. Ook omdat ik weet dat het leven zomaar een positieve wending kan krijgen. Afgelopen najaar kregen we een enorme klap te verwerken: er waren geen behandelingen meer die Marks leven konden verlengen. Hij was uitbehandeld. We waren er kapot van. Maar vorige maand bleek hij te kunnen meedoen aan een experimentele behandeling in Amerika. Hij is al gestart en voelt zich goed. Wat de vooruitzichten zijn, weten we niet, maar we zijn opgelucht dat er nog een behandeling mogelijk is. Met heel mijn hart hoop ik dat Mark nog zo lang mogelijk bij ons blijft en kennis kan maken met onze zoon. Ja, we krijgen nog een kind. In april ben ik uitgerekend. Deze zwangerschap was zeker niet gepland. Toen ik erachter kwam, schrok ik ontzettend. Konden we wel een tweede kind krijgen met de wetenschap dat hij zijn vader op jonge leeftijd zou verliezen? Kon ik alleen voor twee kinderen zorgen? Maar wat ik ook dacht en voelde, het veranderde niets aan het feit dat ik zwanger was. In mijn buik groeide nieuw leven. Na de grootste schok voelde ik vooral verwondering. Die ene keer dat ik geen anticonceptie gebruikte, raakte ik direct zwanger. Ik besloot ook dit te accepteren en nu ben ik vooral blij dat Rayven een broertje krijgt en Mark straks in onze twee kinderen zal voortleven. Hij is er ook zielsblij mee. Hoe de toekomst eruitziet, weten niemand. We proberen niet vooruit te kijken. We nemen een voorbeeld aan onze mooie dochter en leven zo veel mogelijk in het moment.”

Lees ook: Annemay: ‘Mijn baby was pas drie maanden toen ik kanker kreeg’