Van ruzie bij de kist tot in de file met de rouwauto: bizarre begrafenissen

Tekst: Hester Zitvast

21 mei 2025

Je plant alles tot in de puntjes voor een mooi afscheid van een naaste, maar soms lopen de dingen nét even anders…

‘Zijn voet zakte weg en hij raakte uit balans’

Nicole (47): “Mijn oma plukte tijdens haar leven altijd iedere bloem die ze onderweg tegenkwam. Daarom kwam na haar overlijden als vanzelfsprekend op haar rouwkaart het verzoek aan alle genodigden een bosje zelfgeplukte bloemen mee te brengen. Het was juli, volop bloementijd en al die bloemen vormden een prachtig kleurrijk geheel zo op haar kist. Haar schoonzoons en kleinzoons droegen de kist naar het gat in de grond. En daar ging het mis. Rondom het gat waren planken gelegd. Mijn man dacht dat hij daar juist níet op mocht staan, dus hij zette zijn voet er net naast – daar waar de aarde zacht en deels weggehaald was. Zijn voet zakte weg en hij raakte uit balans. Ik zag de paniek in zijn ogen. De kist wiebelde gevaarlijk en in een split second was ik bang dat ie overdwars in het gat zou vallen. Of nog erger: de kist eerst en dan mijn man erbovenop. Er klonken ontzette geluiden van de omstanders en nét op tijd greep de uitvaartondernemer de arm van mijn man en kon hij zich corrigeren. Ik moest echt even bijkomen van de schrik. En aan mijn man te zien, was ook hij behoorlijk ontdaan. Het had zó mis kunnen gaan. Van die laatste minuten van de uitvaart heb ik niet veel meer meegekregen. In gedachten zag ik hoe ook oma in haar kist was verschoven. En ik kon nog alleen maar kijken naar de zelfgeplukte bloemen die van de kist gevallen waren. Toen mijn andere oma niet veel later ook overleed, was mijn man heel duidelijk: hij wilde alleen maar toeschouwer van de uitvaart zijn. Ik kon hem geen ongelijk geven.”

‘We waren mijn vader met dementie kwijt’

Yvonne (58): “Vlak voor de uitvaart van mijn moeder begon, waren we mijn vader met dementie plotseling kwijt. Paniek alom natuurlijk. We zochten overal: buiten, bij de toiletten, we keken zelfs in de keuken. Hij bleek uiteindelijk in de zaal bij een andere familie en andere uitvaart te zitten. Hij vond het heel normaal en was hoogst verbaasd dat wij hem zochten. We wisten hem nog net op tijd op de juiste plek te krijgen. Toen we een paar weken later de as van mijn moeder ophaalden, hebben we er een al net zo onvergetelijk moment van gemaakt. We gingen eten in haar favoriete restaurant en zetten de urn met haar foto aan het hoofd van de tafel. We wisten zeker dat ze dat geweldig had gevonden en dubbel had gelegen – net als wij. Het personeel vond het wel wat ongemakkelijk…”

‘Ze reed met gierende banden weg’

Linda (49): “Ik vond het tamelijk bizar dat de uitvaartondernemer die de uitvaart van mijn vader had geregeld nog geen minuut nadat we mijn vader kist op haar aanwijzingen in een aula op de begraafplaats hadden neergezet, naar de parkeerplaats liep, in haar auto stapte en vervolgens met gierende banden wegreed. Het was duidelijk: haar weekend was begonnen. Ze liet ons compleet verbouwereerd achter.”

‘Ze gingen als viswijven tekeer’

Fieke (37): “Ik kom uit een familie waar iedereen met enige regelmaat ruzie met elkaar heeft. Ze zijn aan mijn moeders kant allemaal nogal explosief. Het wisselt elkaar een beetje af. Het contact kan het ene moment in een diep dal zitten en het volgende moment worden er weer vakanties samen gepland. Ik lijk erg op mijn vader. Wij mijden ruzies juist en zijn meer van de lieve vrede. We hebben al heel wat keren onze schouders opgehaald samen, als er weer eens om niets geschreeuwd werd. Maar dat het ook een keer op een uitvaart zou misgaan, had ik niet verwacht. Het gebeurde toen mijn oom vier jaar geleden werd begraven. Gedurende de dienst werden er foto’s op een groot scherm achter de sprekers getoond. Het gaf een fijne afleiding. Zo nu en dan zag ik ook een foto van mijzelf als kind voorbijkomen. Wat ik niet doorhad, was dat mijn nicht achter me zich behoorlijk zat op te vreten. Dat kwam eruit bij de borrel, na afloop. Terwijl ik met mijn vriend en mijn ouders wat stond na te praten, merkte ik dat het aan de andere kant van de aula onrustig werd. De stem van mijn nicht werd luider en luider en ook haar moeder – mijn moeders zus – begon zich ermee te bemoeien. Wat bleek? Mijn nicht was geen een keer op de foto’s te zien geweest. Ze gingen als viswijven tekeer tegen mijn twee andere nichten, de dochters van mijn overleden oom. En toen gebeurde het: mijn tante gooide zo haar glas witte wijn over mijn ene nicht heen. Vervolgens verliet ze tierend met haar dochter de aula. Ik heb ademloos toe staan kijken. Dit ging echt alle perken te buiten. Toch verbaast het me met terugwerkende kracht niets. Ik heb me sinds dat incident bij familieaangelegenheden niet meer laten zien. Als ik familieleden wil spreken, doe ik dat wel face-to-face. Zo’n aanvaring als op die dag wil ik nooit meer meemaken.”

‘Hij pakte schaamteloos zijn krant tevoorschijn’

Wendy (57): “Tijdens de kerkdienst op mijn moeders afscheid, zong er een koor – begeleid door een organist. Die organist pakte tijdens de gesproken delen van de dienst gewoon schaamteloos zijn krant tevoorschijn, om daar vervolgens lekker in te gaan lezen. Ik wist niet wat ik zag! En maar bladeren, wat in die stille kerk een hoop geluid maakte. Hoe respectloos kun je zijn?”

‘Ze reden met eenwielfietsen óver de kist’

Merel (54): “Ik ben ooit op een uitvaart geweest van een man die bij een circus had gewerkt. De kist stond midden in het bos, op zich een prachtige locatie. Maar toen verschenen er acrobaten ten tonele en zij maakten een menselijke piramide… óp de kist. Ik wist niet wat ik zag. Het werd een ware circusact, compleet met salto’s en eenwielfietsen, die vrolijk over de kist reden. Ik snapte het idee en de symboliek achter het optreden, maar vond het ook wel vrij apart. Ik was daar duidelijk niet de enige in. Er waren zelfs mensen die het zo ongepast vonden, dat ze wegliepen. Maar wie weet had de overledene het wel prachtig gevonden.”

‘Stonden we dan, in de file’

Daniëlle (29): “Vorig jaar maakte ik mijn eerste uitvaart ooit mee. Mijn oma was op 85-jarige leeftijd overleden en we reden met z’n allen in een rouwstoet vanaf haar woning naar de begraafplaats. Het is maar een kort stukje, misschien een kilometer of tien. En het is ook een heel rustige weg, ik kan me in elk geval niet herinneren dat we er ooit in de file hebben gestaan. Maar die dag dus wel. Wat een stress… Er was een ongeluk gebeurd, waardoor we uiteindelijk twintig minuten later aankwamen dan de bedoeling was. In de file met de rouwstoet, volgens mijn vader had zijn moeder dit bedacht. Mijn oma kwam namelijk áltijd te laat.”

‘We konden niet meer stoppen met lachen’

Anna (35): “Ik was op de uitvaart van een tante waar het ontzettend druk was. Alle naaste familie en oudere mensen hadden een zitplaats, de overige mensen stonden langs de kant. Ik was er samen met mijn broer. Pal voor ons stond een rolstoel met daarin een vrouw van minstens 90 jaar oud. Op haar schoot had ze een gehaakt tasje liggen. Tijdens de dienst maakte ze met trillende vingers moeizaam dat tasje open. Wij keken geïnteresseerd toe. ‘En dat ze daar nu een spiksplinternieuwe iPhone uitpakt en Wordfeud gaat spelen’, fluisterde mijn broer in mijn oor. Ik moest zó vreselijk lachen. En hij ook. We konden niet meer stoppen met lachen, zo gênant. En het werd er niet veel beter op toen de vrouw in kwestie een stoffen zakdoek tevoorschijn haalde en daarmee een druppel die prominent aan haar neus hing afveegde. Ik heb aan de meest afschuwelijke dingen gedacht in een poging de slappe lach te verdrijven. Wat was ik blij toen de dienst afgelopen was.”

‘De bevalling was begonnen’

Christine (61): “Tijdens de afscheidsdienst van mijn vader, zes jaar geleden, zaten mijn broer en ik allebei naast onze moeder. Terwijl we luisterden naar de mooie verhalen die er over mijn vader werden verteld, tikte mijn zoon mij ineens op mijn schouder. ‘Wij gaan mam’, fluisterde hij in mijn oor. Ik begreep het niet direct, en keek wat geïrriteerd om. Toen zag ik dat mijn schoondochter met haar handen op haar buik zat en moeilijk keek. Want: weeën! Ik kon er niet bij dat uitgerekend op dit moment de bevalling begon, de uitgerekende datum was pas over vier weken. De uitvaart ging verder en ik probeerde me op het afscheid te concentreren. Maar natuurlijk dacht ik vooral aan de komst van mijn derde kleinkind. Zeven uur na de begrafenis kwam-ie kerngezond ter wereld: onze eerste kleinzoon. Vernoemd naar mijn vader. Trotser had je mijn vader niet kunnen maken. Het zou mij niets verbazen als hij iets met deze bijzondere timing te maken had.”

‘Links en rechts braken er hondengevechten uit’

Anouk (59): “Mijn buurvrouw Akkie was een alleenstaande vrouw die leefde voor haar dieren. Ze had volgens mij wel zes honden en vijf katten, die na haar overlijden naar haar zus gingen. Haar zus had op de rouwkaart laten zetten dat je, als je dat wilde, je hond mee mocht nemen naar de uitvaart. ‘Dat zou Akkie zo gewild hebben.’ De uitvaart vond plaats op een buitenlocatie en ik vergaapte me aan alle kleurrijke types die afscheid kwamen nemen. En inderdaad, meerdere mensen hadden hun hond meegenomen. Alles verliep redelijk oké, tot halverwege de dienst twee honden naar elkaar begonnen te blaffen. De vlam sloeg echt in de pan en in no time braken er links en rechts wat hondengevechten uit. Het was net een scène uit een komische film. Zo snel als de boel ontplofte, kalmeerde de situatie ook weer. Zo krankzinnig als de uitvaart van Akkie heb ik het niet meer meegemaakt. En ik vraag me af of het nu nog is toegestaan, zo’n begrafenis met honden.”

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.