Annette: ‘Mijn man vindt dat ik te dik word’

2 november 2023

Annette (42) is ‘volslank’, zoals ze het zelf noemt. Maar haar man vindt dat ze te dik wordt, en steekt dat niet onder stoelen of banken. ‘Dan denk ik: ik heb ook een leuk karakter, hoor.’

Annette: “Rondingen, ik heb ze altijd gehad. Toen ik jonger was, zeker tussen mijn twintigste en mijn dertigste, heb ik wat af gedieet. Gejojood, dat kan je beter zeggen. Afvallen kostte me nooit veel moeite. Ik at rustig vijf dagen alleen maar sla om gewicht kwijt te raken, maar langer dan een paar weken hield ik een dieet nooit vol. Dan was ik een kilo of vijf kwijt en kwam ik er zes aan, om een paar maanden later een keer tien kilo af te vallen. En er weer negen aan te komen. Grappig genoeg had ik op mijn dertigste verjaardag hetzelfde gewicht als op mijn twintigste en daardoor besloot ik niet meer te diëten. Veel zin had het toch niet en trouwens, hoe erg waren die rondingen nou helemaal? Ik heb volle heupen, flinke borsten en een ‘zachte buik’, zoals mijn kinderen dat noemen. Ze kunnen er heerlijk op liggen. En nee, na de komst van diezelfde kinderen – twee meiden van 8 en 5 – zal die buik sowieso wel nooit meer strak worden. Net als mijn billen. Natuurlijk sta ik soms voor de spiegel en baal ik van hoe ik eruit zie. Dan wil ik alles minder: kleinere borsten, smalle heupen, een strakke buik en een kont van staal. Maar zo zie ik er niet uit en ik heb geen zin in de levensstijl die voor mij bij een dergelijk lichaam zou horen. Om zo strak te worden en te blijven zou ik heel veel moeten sporten, enorm op mijn eten moeten letten en ik vrees dat ik wijn ook grotendeels moet laten staan.”

Personal trainer

“Dat weet ik omdat ik na ongeveer een jaar na de geboorte van de jongste mijn laatste poging om strakker te worden heb gedaan. Niet meer diëten, maar met behulp van een personal trainer weer in vorm komen, aangezien ik tijdens de zwangerschap een kilo of vijfentwintig was aangekomen die niet meer allemaal waren verdwenen. De trainer hielp me van die zwangerschapskilo’s af. En maakte vervolgens een plan voor me om écht strak te worden en toen hij dat uit de doeken deed, haakte ik af. Sorry hoor, maar ik heb een gezin, een baan voor 32 uur en een sociaal leven. Ik ga niet dagelijks sporten, eens per week vind ik genoeg, als het echt moet. En verder houd ik ook van Netflixen, wijn drinken en chips eten. Met mate natuurlijk, maar ik wil niet alles opgeven voor een strak lijf. Ik ben dan liever volslank en blij.”

Zwangerschapskilo’s

“Mijn man Arjen weet precies hoe ik ben. Ik ontmoette hem toen ik vierentwintig was. Op een van onze eerste dates zei hij al dat hij van mijn rondingen hield: goed vast te pakken, lekker zacht – dat waren zijn letterlijke woorden. Hij begreep ook niet waarom ik zoveel op dieet was. Hij vond me prachtig en liet niet na dat te laten merken. Ook toen ik zwanger was, hoorde ik hem nooit over mijn gewicht. Tijdens de eerste zwangerschap kwam ik twintig kilo aan, tijdens de tweede dus vijfentwintig. Toen ik een jaar later met die personal trainer aan de slag ging, ging daar wel wat aan vooraf. Onze dochter was een maand of acht toen Arjen voor het eerst over mijn gewicht begon. Onze kinderwens was vervuld en hij merkte op dat er toch vaak van die zwangerschapskilo’s bleven plakken aan vrouwen. Dat was een grapje en had te maken met zijn zus, die een elfjarige zoon heeft, fiks te zwaar is en nog steeds met droge ogen beweert dat het allemaal door de zwangerschap komt. Maar van een grapje werd hij serieus: ‘Dat gaat bij jou niet gebeuren toch?’ Ik vroeg wat hij bedoelde en hij zei dat ik natuurlijk ook nog niet op mijn oude gewicht was. Laat ik het zo zeggen: gezellig werd het die avond niet meer. Onze baby was pas acht maanden – zo vreemd was het niet dat nog niet alles eraf was. Nee, dat vond Arjen ook niet, zei hij toen ik er later op terugkwam. Het was meer een vraag in het algemeen, voor de toekomst. Oké, zei ik, maar het bleef toch hangen. Toen onze dochter een jaar was, belde ik die trainer. Arjen blij, en ik ook want ik kwam op mijn oude gewicht. Dat volgens de richtlijnen aan de hoge kant is, ik heb een BMI van 25,8, maar zo was ik altijd geweest. Zodra ik mijn oude gewicht had bereikt, stopte ik met de trainer en dwong ik mezelf om in de sportschool door te gaan.”

Druk leven

“Sporten zal alleen nooit mijn tweede natuur worden, snoep eten wel. En dus is het zo dat als ik keuzes moet maken, ik het sporten als eerste laat vallen. Noem het zwak, maar zo is het gewoon. En de laatste tijd moet ik keuzes maken. Het is gewoon druk, ik denk dat iedereen met een gezin dat wel herkent. De kinderen willen tijd en aandacht, ik wil mijn vrienden niet verwaarlozen, mijn werk slokt me op. Mijn moeder is ziek geweest en omdat ik enig kind ben, kwam de mantelzorg op mij neer. Inmiddels gaat het weer beter met mijn moeder en ben ik daar minder tijd aan kwijt, maar ik merk dat ik moe ben. ’s Avonds ben ik blij als ik niet om acht uur op de bank in slaap val. Waar Arjen juist dan gaat sporten – hij doet aan hardlopen, fietsen en padel – omdat hij er energie van krijgt, moet ik daar juist niet aan denken. Ik wil dan gewoon even niets. En op zaterdagochtend eigenlijk ook. Mag ik misschien ook een keer een ochtend relaxen, denk ik dan. Er moet al zo vaak zo veel.
Maar dat ik niet sport, heeft gevolgen. In het afgelopen jaar ben ik vier kilo aangekomen. Ik merk zelf ook wel dat niet al mijn kleding nog past en dat vooral mijn billen, buik en bovenbenen niet meer chubby zijn maar gewoon echt stevig. Ik weet dat ik daar iets aan moet doen, maar ik kan me er nu niet toe zetten. Dat komt wel weer, denk ik. En trouwens, wat maakt het uit? Ik ben heus niet moddervet.”

Hinde

“Maar daar denkt Arjen anders over. Toen ik twee kilo zwaarder was geworden, zei hij al: ‘Kom op, An, pak het sporten nou weer op’. Hij stelde voor om samen te gaan, maar daar is voor mij niets aan. Neem hardlopen. Als ik als een hijgend hert in looppas door het bos hobbel, is Arjen al als een hinde weggesprint. Ik kan natuurlijk gewoon naar de sportschool en dat doe ik soms ook, maar de motivatie is er gewoon echt niet.
Maar twee kilo werd drie en nu dus vier en als ik eerlijk ben, is die vier al van vorige maand. Misschien zit ik inmiddels al op vijf. Die raak ik wel weer kwijt als ik mijn best doe, daarvan ben ik overtuigd. Arjen niet. Bij twee kilo begon hij er dus al over, maar inmiddels is mijn gewicht een bijna dagelijks onderwerp van gesprek. Het begint me behoorlijk de keel uit te hangen en het maakt me naast onzeker ook boos. Waarom zoveel focus op wat ik weeg en hoe ik eruitzie? Ik heb ook een heel leuk karakter hoor, denk ik dan. Maar Arjen heeft zich helemaal in het onderwerp vastgebeten. Als ik mijn favoriete – romige – pastasaus heb gemaakt en me erop verheug om die te gaan eten met tagliatelle, ontneemt hij me het plezier door te zeggen dat zo’n combinatie van vet en koolhydraten natuurlijk ook niet gaat helpen. Daar word ik zó chagrijnig van dat ik de hele maaltijd geen woord zeg. Ook niet leuk voor de kinderen en bovendien wil ik niet dat ze horen hoe hun vader hun moeder op haar gewicht aanspreekt. Ze moeten juist oké zijn met hoe ze eruit zien – ik zie aan mijn oudste dat ze mijn bouw heeft. Moet zij zich dan ook dik voelen omdat papa zulke dingen zegt? ‘Natuurlijk niet’, zegt Arjen als ik dit aan hem vraag. Maar hij vindt dat ook onze dochters moeten leren wat een gezond gewicht is en hoe je dat behoudt. Dat dat onderdeel van de opvoeding is. En ja, de een zal daar harder voor moeten werken dan de ander, maar dat is dan maar zo, zegt hij. Dat zal zeker onze oudste op jonge leeftijd moeten leren. Hij vindt dat onze plicht, ik ben bang dat het iets doet met haar zelfbeeld. Liever vertel ik haar dat ze prachtig is zoals ze is.”

Altijd commentaar

“Het liefst zou ik zulke woorden zelf ook horen. Maar nee, in plaats van me te vertellen dat hij me mooi vindt, maakt Arjen de laatste maanden steeds opmerkingen over mijn gewicht. Wat ik ook eet, hij kijkt naar me met zo’n blik van: zou je dat wel doen? Of hij zegt dat gewoon. Niet alleen die pasta, maar alles met aardappel of iets van vet kan op zijn commentaar rekenen. ’s Avonds lekker een koekje bij de thee, daar vindt hij ook iets van. Chips en snoep eet ik maar niet meer waar hij bij is. Toen we op een verjaardag waren en ik taart at, kregen we daar op de terugweg in de auto woorden over. Brood, ook zoiets. Arjen doet vaak de weekboodschappen en neemt tegenwoordig salades voor me mee. Voor de lunch, zegt hij dan, ook al eet ik veel liever een broodje. Als ik een salade eet, heb ik een uur later weer honger en ga ik snaaien. Dat lijkt me ook niet bevorderlijk voor mijn gewicht.”

Licht uit in bed

“Zijn overduidelijke mening maakt me verdrietig. Eerst praatte ik daar nog wel met hem over, maar ik heb gemerkt dat hij mijn opening voor een gesprek dan aangrijpt om het weer over mijn gewicht te hebben. ‘Ik vind gewoon dat je best kan oppassen’, zegt hij dan. ‘Laten we ons best blijven doen voor elkaar. Het is helemaal niet nodig om zwaarder te worden. Superstrak hoeft echt niet, maar ik vind wel dat je gewoon je gewicht kan behouden. Sporten kost een uurtje, misschien twee, die tijd heb je echt wel.’ Dat klinkt heel redelijk, dat weet ik wel, maar het lukt me nu gewoon even niet, zowel het sporten als het gezonde eten. Waarom dan zo erover doorgaan? Waarom me dan het gevoel geven dat ik moddervet ben en totaal niet aantrekkelijk? Als we vrijen, doet hij nu altijd het licht uit. Dat doet iets met mij. Ik wil me niet lelijk voelen, maar dat gebeurt wel. Het is zelfs zo erg dat als iemand anders iets aardigs zegt, ik met tranen in mijn ogen sta. Onlangs nog, op een feestje. Ik droeg een zwart jurkje en mooie hakken, een wildvreemde man keek naar me. ‘Kijk eens, een mooie vrouw om mijn avond op te fleuren’, zei hij grappend en hoewel het een algemene opmerking is en hij het misschien niet eens meende, merkte ik ineens hoe erg ik het mis om wat bewondering te krijgen. Ik hoop maar dat Arjen tot inkeer komt en me ook weer gaat zien als degene die hij ooit zag: lekker zacht, goed vast te pakken. Daar verlang ik echt naar.”

Tekst: Mariëtte Middelbeek. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.