Voor Thijs en Linde ging zwanger worden niet vanzelf

Tekst: Marianne ter Mors

5 november 2025

Het verlangen naar een kind wordt niet zomaar voor iedereen vervuld, weet psycholoog en schrijver Thijs Launspach (37). In het boek ‘Het is jullie zo gegund’ vertelt hij openhartig over de impact van een vruchtbaarheidstraject op zijn leven en relatie. En over het taboe wat erop rust bij mannen om ervoor uit te komen dat het voor hen soms verdraaid eenzaam kan voelen.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

“Mijn vrouw Linde had al veel langer een kinderwens. Ik wist het niet zo goed. En ja, misschien had ik nog wat wilde haren die ik eerst kwijt wilde raken. Maar het was nog meer dat ik kinderen een heel grote verantwoordelijkheid vond. Ik voelde me daar emotioneel nog niet klaar voor. Zeker vanuit mijn vak als psycholoog weet ik hoezeer je een kind kunt beschadigen tijdens de opvoeding, dat wilde ik niet op mijn geweten hebben. Daarom is het onderwerp een tijdlang van tafel geweest. Linde wist dat ik er nog niet aan toe was en zelf twijfelde ze af en toe ook. We vertelden onszelf: we hebben tijd. Later heb ik mezelf voor die nonchalance voor mijn kop geslagen. Waren we maar eerder begonnen. Toen ik 34 was en Linde 35 gebeurde er iets ingrijpends: we kregen een auto-ongeluk op vakantie. Ik werd gearresteerd en heb zelfs een paar uur op het politiebureau vastgezeten. Uiteindelijk liep het met een sisser af, maar het zette me wel hardhandig stil: wat ben je eigenlijk aan het doen, joh? Ik besefte dat dit leven geen generale repetitie is en wilde verder bouwen aan ons gezamenlijke bestaan. Een kind zou dat plaatje compleet maken. We waren realistisch. Omdat we wat ouder waren, zou het best even kunnen duren. Je hoopt natuurlijk dat het wél snel lukt, maar na vier maanden was het nog steeds niet raak. Er werden allerlei apps van stal gehaald om onze vrijpartijen zo goed mogelijk te timen. Elke keer als Linde weer ongesteld werd, groeide het verdriet dat het niet lukte. En telkens als het verdriet groeide, werd de behoefte aan controle ook steeds groter.”

Schaamte en schuld

“Na ongeveer zeven maanden kwam het moment dat we beseften: op een natuurlijke manier zwanger worden lukt niet. Linde heeft een onregelmatige cyclus. Op haar achttiende had een arts een keer gezegd dat er iets was met haar hormoonhuishouding. Zijn boodschap: als je kinderen wilt, moet je dat misschien eens laten uitzoeken. Dit was het moment dat we besloten dat te gaan doen.

We bezochten de huisarts en werden meteen doorverwezen naar de afdeling Fertiliteit. Eigenlijk kom je daar pas voor in aanmerking na twaalf maanden proberen, maar wij werden meteen het proces ingeloodst. Dat betekende dat ze direct álles gingen onderzoeken. We vulden ellenlange vragenlijsten in over onze gezondheid en ons seksleven. Bij mijn vrouw werd bloed getest en een echo gemaakt. Ook mijn zaad werd getest. Op de dag dat we de uitslag zouden krijgen, stormde het verschrikkelijk. Onze afspraak werd omgezet naar een telefonisch consult in plaats van een bezoek aan het ziekenhuis. Gespannen zaten we met z’n tweeën op de bank naar de telefoon te staren. Na de eerste keer overgaan namen we meteen op. De arts vertelde eerst over de resultaten van Linde. Er waren geen bijzonderheden te melden. ‘Maar we zijn nog niet klaar, nu de uitslagen van meneer,’ sprak de arts enigszins onheilspellend. Tot op dat moment had ik nog nóóit nagedacht over de kwaliteit van mijn sperma. Dat zwemt gewoon. Nou, dat bleek dus tegen te vallen. Ik bleek minder zaadcellen te hebben dan gemiddeld. Het voelde alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Het ligt ook aan mij! Ik heb dit stukgemaakt. Had ik maar wat gezonder geleefd, had ik maar wat minder gefeest, had ik maar geen buikje gehad, had ik maar… had ik maar… Plotseling ben je ineens een mens waarmee iets aan de hand is. Ik schaamde me en had tegelijkertijd een schuldgevoel. Aan mij de schone taak om de kwaliteit van mijn sperma op te krikken. Vanaf dat moment was het alleen nog maar supergezond eten, sporten en geen alcohol meer. Dat ik vroeger weleens een pilletje nam op een feestje, was nu out of the question.”

Dun streepje

“Ik was een man met een missie. Natuurlijk ging ik totaal in de overdrive. Ik at niet een beetje gezond, ik at linksdraaiend, groen en Zeer Verantwoord Gezond. Van de ene op de andere dag ging ik van gezellige drinker naar geheelonthouder. Nee, leuker werd het er niet op. Toch was dat allemaal nog wel te doen. Het meest vervelend vond ik telkens die potjes sperma afleveren in het ziekenhuis. Dat was nodig voor het IUI-traject dat we waren gestart. Elke keer moest ik op een onmogelijk tijdstip in het ziekenhuis zijn, midden in de ochtendspits. En vergis je niet, het is geen kwestie van even je kwakkie afleveren. Daar ging chirurgische precisie aan vooraf. Je moet van tevoren plassen, dan moet je alles keurig reinigen en dan moet je je ding doen in een steriel potje. ’s Morgens vroeg dus, als je eigenlijk nog niet wakker wil worden. Vervolgens moet je zorgen dat je het potje binnen een bepaald tijdswindow in het ziekenhuis aflevert. Tijdens het vervoer mag het potje niet te warm of te koud worden, de praktijk was dat ik het in mijn broekzak moest vervoeren. In het boek heb ik geprobeerd om dit proces met een zekere humor te beschrijven. Maar heel eerlijk? Ik vond het frustrerend en vooral heel vernederend. Alleen uiting aan die gevoelens geven, kon ik niet maken vond ik. Daar waar ik zat te pielen in een potje, moest mijn vrouw zichzelf toetakelen met enorm veel hormooninjecties en medicijnen. Haar buik leek wel een speldenkussen. Wie ben ik dan om te gaan klagen? Dat doe je niet. Dus slikte ik al mijn gevoelens in. Ik heb me in die tijd vaak eenzaam gevoeld. Want naast alle teleurstellingen, zie je ook je grote liefde enorm worstelen. Met mijn eigen gevoel dat daar nog eens bovenop kwam, wist ik me geen raad. Inmiddels hadden we een vakantiehuisje op de Veluwe gekocht. We piepten er vaak tussenuit als we de stadse dynamiek achter ons wilden laten. Zo ook na de eerste IUI-behandeling. Linde was een paar dagen overtijd, maar we wilden nog niet meteen testen. Dat deden we in alle rust in ons huisje. Het was een vredige ochtend in november en het was koud. Linde deed snel de test in de badkamer en kroop gauw terug in bed. Samen lagen we te wachten. Toen er een paar minuten verstreken waren, zagen we een héél dun streepje op de test verschijnen. Zwanger? Zwanger! Dat was een bizar moment. Iets waar je zo lang mee bezig was geweest, was gelukt. Tegelijkertijd weet je dat je nog niet te veel aan het idee moet hechten, want de kans dat de zwangerschap niet goed afloopt is natuurlijk aanwezig. Je probeert niet te veel te hopen, maar dat is heel ingewikkeld. In de auto opperde mijn vrouw de naam Puck. Voorzichtig, tot we een betere naam hadden. Ik sputterde nog wat tegen, maar vanaf dat moment was het Puck.”

Complicatie

“Twee weken later gaf ik een training in Den Haag. Midden in mijn verhaal over stress belde Linde. Dat doet ze normaal nóóit. We staan allebei voor groepen, dus dan weet je van elkaar dat je niet kunt opnemen. Als je toch iets wilt vertellen, stuur je een appje. Tenzij het echt mis is. Ik ben naar het toilet gerend om haar terug te bellen en ze nam huilend de telefoon op. Toen wist ik al dat het mis was met de zwangerschap. Puck is er niet meer… Ik ben direct in de auto gesprongen en naar huis gereden. In het ziekenhuis bleek al snel dat er niks meer aan te doen was. Puck was er echt niet meer. En ook al heeft een vrouw een miskraam gehad, de zwangerschapshormonen blijven nog een tijdje actief. Dat is wreed, je bent niet meer zwanger, maar je hebt wél de fysieke ongemakken, omdat je lichaam nog steeds denkt dat je wel zwanger bent. Bij de meeste vrouwen trekt dit met een weekje wel weg. Bij Linde niet. Haar lichaam bleef zich gedragen alsof het zwanger was. In het ziekenhuis konden ze niks vinden. De echo liet een schone baarmoeder zien. ‘Dan moet er inwendig in het weefsel iets zitten,’ zei de arts. Nu kwam er een nieuwe complicatie bij. Dit inwendige weefsel werd meestal vanzelf door het lichaam uitgestoten, maar dit kon maanden duren. Daarna moest je eerst weer een cyclus afwachten en dán pas kon je verder met het IUI-traject. Tijd die we voor ons gevoel niet hadden. En als je pech had, loste het lichaam het zelf niet op en was alsnog een ingreep nodig.

Het alternatief was een zwaar medicijn slikken, een soort chemo die de cellen die er niet hoorden zou vernietigen. Maar dit middel was zo zwaar, dat je na het gebruik ervan een aantal maanden sowieso niet zwanger mocht worden. Een duivels dilemma. Uiteindelijk koos Linde voor de natuurlijke weg, dat haar lichaam zelf het zou opruimen. Dat gebeurde gelukkig ook. Daarna begon het hele IUI-circus weer van voren af aan…”

Koud water

“Alles eraan doen om zwanger te worden haalt de spontaniteit van seks weg. Seks biedt een leuke, vrije erotische ruimte om elkaar te ontdekken. Maar zodra je agenda’s moet trekken en afspraken moet verzetten omdat het nú moet gebeuren, verandert seks in een taakje. Alsof je corvee hebt. Ik denk trouwens niet dat dit hele proces de relatie met mijn vrouw veranderd heeft, wel heeft het onze onderlinge spanningen en verschillen in een snelkookpan gedaan. Ieder stel heeft drie kernconflicten. Door dit intense proces van zwanger proberen te raken, beleefden wij onze kernconflicten erger en heftiger. Ik wil bijvoorbeeld altijd alles uitspreken. Terwijl Linde geneigd is zich terug te trekken als er iets speelt. Dat is natuurlijk olie op het vuur. Maar de con icten die we kregen, hadden we de jaren daarvoor ook al. Op de een of andere manier vonden we altijd de weg terug naar elkaar. Ook al ging dat niet altijd van harte. We waren een keer op vakantie in Japan en niks was leuk, we zaten alleen maar op elkaar te vitten en het voelde of er een mijlenverre afstand tussen ons was. De hele tijd hadden we met een grote boog om dat ene onderwerp heengelopen: wat als kinderen krijgen helemaal niet lukt? Want tja, ga je dan uit elkaar? Probeer je het met een partner die wel honderd procent vruchtbaar is? Of kies je voor adopteren? Draagmoederschap? Al deze vragen hingen als een donderwolk boven onze relatie. Ik wilde praten, Linde niet. Op een gegeven moment liep de spanning zó hoog op, dat ik tijdens een wandeling vooruit was gegaan. Toen ik omkeek, was Linde in geen velden of wegen te bekennen. Ik ben teruggelopen en vond haar met blote voeten middenin een ijskoude rivier. Boos. ‘Jij wilde praten?! Nou, dan praten we!’ riep ze vanaf het water. Ik gooide mijn schoenen en sokken uit en wandelde naar haar toe. Daar kwam het hoge woord eruit, we bespraken Het Onderwerp. Ik wilde niet adopteren, dat voelde niet goed voor mij. Draagmoederschap waren we allebei niet heel enthousiast over, maar we sloten het niet uit. We hielden de optie open dat we, mocht dit niet lukken, allebei onze eigen weg zouden gaan. Hoe verdrietig ook. We haalden de druk van de ketel zodat we, in elk geval nu, weer samen verder konden. Dat samen verder kunnen nam ik daar in die rivier vrij letterlijk: ‘Kunnen we álsjeblieft uit dit verschrikkelijke, koude water gaan?!’”

Vreemde interacties

“Eenmaal thuis gingen we naar het ziekenhuis voor het vervolg. Het was vlak voor de zomer. De arts besloot onze laatste IUI-behandeling af te blazen, omdat bij Linde een cyste werd ontdekt op haar eierstok. Niks verontrustends, maar wel een teken dat het lichaam rust nodig had. ‘Neem samen deze zomer om bij te komen,’ zei de arts, ‘het is nogal een proces geweest…’. Daarna zouden we doorgaan met IVF, dan werden de eitjes bij Linde geoogst. Na de ‘oogst’ moesten we een cyclus wachten tot er een embryo mocht worden teruggeplaatst. In de tussentijd besloten we om samen lekker te gaan wandelen in Spanje. Linde heeft een onregelmatige cyclus. Dat die deze keer 42 dagen duurde, zou dus zomaar kunnen. Op een ochtend hadden we een conflict.”

De emoties liepen zo hoog op dat ik écht even weg moest. Ik ben toen een rondje gaan hardlopen. Dan kan ik voor mezelf alles op een rijtje zetten om vervolgens rustiger, en minder vanuit emotie, het gesprek aan te gaan. Maar toen ik terugkwam, trof ik een zonnige, stralende vrouw aan, die totaal vergeten leek te zijn dat we óóit ruzie hadden gehad. Er waren meer van dat soort vreemde interacties. Ook was ze steeds doodmoe. Toen we weer thuis waren, besloten we om toch maar een zwangerschapstest te doen. Je weet het immers nooit. Maar op de test was niks te zien, loos alarm dus, en we doken verdrietig ons bed in. De volgende morgen zag mijn vrouw de zwangerschapstest liggen en toen… stond er ineens wél een streepje! Huh? Nou is zo’n test niet altijd betrouwbaar als je hem laat liggen, maar we vonden het wel opmerkelijk. Voor de zekerheid deden we daarna nog een test en… daar stond dat streepje weer. Mijn vrouw was zwanger! Als er een God bestaat, dan heeft deze wel een vreemd soort humor. Dat zwanger worden na anderhalf jaar medische hulp niet lukt en dan tussen de oogst en de terugplaatsing wél…. zoiets verzin je toch niet?!”

Niet alleen

“Inmiddels ben ik vader van Ilias, een gezonde zoon van elf maanden. Ik dacht altijd dat het vaderschap moeilijk en zwaar zou zijn, maar ik ervaar het als heel leuk en licht. Ik ben de hele dag aan het spelen, heerlijk vind ik dat. Of we denken over een tweede kind? Nou ja, er ligt nog een heel elftal in de vriezer, dus het kan! Zonder grappen: ja, die wens is er. We zien wel hoe het gaat lopen. Tijdens het IUI-traject ben ik al begonnen met notities maken van wat er allemaal gebeurde. Nadat Ilias geboren was, heb ik het boek geschreven. Er rust nog steeds een taboe op dit onderwerp. En zeker op de positie van de man. Als man kun je eigenlijk niet klagen, maar je voelt al die emoties wel. Voor vrouwen in dit traject zijn er speciale lotgenotengroepen, voor mannen is zoiets er niet. Ik ben op een punt gekomen dat ik echt niet meer kón. Ik was zo overweldigd door alle emoties die ik wegstopte. Ik zocht steun of ervaringsverhalen, maar die waren er niet. Ik heb toen uiteindelijk zelf hulp gezocht. Met dit boek wil ik stellen en met name de mannen meegeven: je bent niet alleen. Ook al voelt dat wel zo. Daarnaast wilde ik mensen een inkijkje geven in hoe zo’n proces verloopt. Natuurlijk is elke situatie anders, maar de rode draad, de hoop en de pijn en frustratie als het niet lukt, is wel hetzelfde. Maar ook als jij dit leest en je hebt mensen in je omgeving die heel hard proberen een kind te krijgen, stuur een appje. Een simpel ik ben er voor je is al genoeg. Even dat momentje van troost en je gezien voelen in je pijn, dat doet meer dan ik in woorden kan vatten.”

Foto’s: Bart en Lin van Studio Evoque

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!