Zij hebben hommeles met de buren: ‘Alle banden waren ineens lek’

Tekst: Mariette Middelbeek

22 oktober 2025

Ze kunnen je beste vrienden zijn, maar als je eenmaal mot hebt met de buren, heb je er ook elke dag last van. Daar kunnen deze vrouwen over meepraten.

‘Ik heb niet gevraagd om een real life soap’

Elleke (31): “Ik weet niet precies wát mijn buren Leo en Samantha in hun huis bewaren, maar blijkbaar moet die schat heel goed bewaakt worden. Na een Ring bij de voordeur waarmee ze de hele straat al filmden, hebben ze niet zo lang geleden hun complete huis met camera’s uitgerust. Maar wel zo dat ik nu zodra ik me buiten de deur begeef, ik altijd wel door een van hun camera’s wordt gevolgd – die dringen draaien zelfs als ze beweging waarnemen. Ik heb al vaak gevraagd of ze ze op hun eigen tuin willen richten, ík heb immers niet gevraagd om een real life soap. Maar dan zeggen ze dat het hun goed recht is om camera’s te hebben en dat ik, als ik niets te verbergen heb, ook niet hoef te vrezen. Eh… dat is volgens mij de omgekeerde wereld, toch? Kort nadat ik dit had aangegeven, stond die camera nóg meer op onze tuin gericht. Laatst was ik zo boos, dat ik hun tuin in ben gegaan en er een vuilniszak overheen heb geplakt. Dat stond natuurlijk allemaal op tape, ik had meteen een boze buurman aan de deur. Maar kom op, als ik in mijn tuin werk of lig als ik de deur uitga, hoeft die man toch niet mee te kijken? Ik vind het echt zó’n naar idee. Ik heb al meerdere malen melding gemaakt bij de gemeente en ook bij de politie, maar niemand doet iets. Inmiddels ben ik echt in staat de Rijdende Rechter in te schakelen. Of het probleem met een paar flinke bakstenen op te lossen.”

“Ik wil het wel goedmaken maar ik weet niet hoe”

Tineke (60): “Eén bult zand, nu vier jaar geleden, en de ruzie duurt nog steeds voort. Die bult zand was bedoeld om onze tuin op te hogen, maar kwam een paar dagen te vroeg. Onze buurman Rob had er op zich geen last van, al lag die bult wel op de stoep. Sorry, sorry, zeiden mijn man en ik. Foutje in de planning. Robs vrouw vond het best, zij is eigenlijk heel lief. Maar Rob zag het als een persoonlijke aanval dat hij nu tegen een beetje zand aan moest kijken, vier hele dag lang. Ik merkte hoe erg hij het vond en bracht achteraf bloemen en een fles wijn, maar toen was het kwaad al geschied. De hele buurt moest horen hoe erg dat zand was en van zand ging het verder. Álles wat we doen, leidt nu tot gedoe. Parkeren we in zijn ogen verkeerd, meteen een boze buurman voor de deur. Fietsen de kleinkinderen op de stoep, meteen geschreeuw. Keert ons bezoek op zíjn oprit, dan zijn helemaal de rapen gaar. Zing ik bij het tuinieren, schreeuwt hij dat het stil moet zijn. Het is écht heel vreemd. De buurvrouw is niet bij machte er iets aan te doen, ze kijkt schichtig weg als ze mij ziet. Ik ben niet zo haatdragend en heb oprecht geprobeerd met Rob te praten en het goed te maken, maar ik weet niet hoe. Hij wil echt helemaal niets, net een peuter.”

‘Mijn man kwam met een briefje met een telefoonnummer thuis’

Janneke (41): “Volkomen onverwacht deelde mijn buurvrouw Sandra haar man Rolf mee dat ze wilde scheiden. Raar, want Rolf is zo’n joris goedbloed die echt álles voor haar doet en regelt. Hij begreep er ook niets van, maar Sandra had blijkbaar een soort midlifecrisis want ineens wilde ze feesten en drinken en gedroeg ze zich als achttien, zeker op haar Instagram. Bij een buurtfeestje stond ze zich ook zó aan te stellen: ze hing de hele tijd om alle mannen heen, lachte te hard, droeg veel te strakke kleding voor haar forse maat 44. Maar goed, dat moet ze allemaal zelf weten. Het werd alleen wel erg vervelend toen na afloop van het feestje mijn man thuiskwam met een briefje met een telefoonnummer erop. ‘Wat is dit?’ vroeg ik. Dat bleek het nummer van een vriendin van Sandra die wel in was voor een avontuurtje, en ze had mijn man altijd al leuk gevonden. Dus had Sandra beloofd het wel even te regelen. Mijn man vond het vooral sneu dat ze kennelijk na haar eigen huwelijk nu het doel had ook dat van anderen kapot te maken. Maar ik was des duivels. Hijgend van woede heb ik aangebeld en duidelijk gemaakt dat ze nooit, maar dan ook nooit meer zoiets hoeft te flikken, bij mij, bij hem of bij wie dan ook in de straat. Daarna beet ik haar toe dat Rolf geluk had dat zo’n toxische vrouw hem had verlaten en ben ik weggelopen. Sindsdien, acht weken lang, heb ik haar niet meer gesproken. Ze ontwijkt me opzichtig.”

‘Er komt puberale rebelsheid in mij naar boven’

Miranda (44): “Soms zie je op social media een crowdfunding voor mensen die iets heftig hebben meegemaakt. Wildvreemden geven gul. Of als er iets ergs gebeurt in het land – een aanval, een groot ongeluk – en dan komen mensen samen, vreemden raken ineens verbroederd. Allen voor één, dat idee. Mijn buren Gert en Helena nemen daarin op social media vaak het voortouw: ze delen allerlei bedelberichten van mensen en dieren in nood, spreken hun afschuw uit over erge dingen in het nieuws. Maar o wee als je in onze straat je auto op de verkeerde plek zet, dan is van al die medemenselijkheid niets meer te merken.
En dat is precies de reden dat ik al ruim een jaar niet meer met Gert en Helena praat. Ik kan er na al dat gezeik van hun kant gewoon niet meer de energie voor opbrengen.

Wij wonen in een straat met rijtjeshuizen en fileparkeerplekken voor de deur. Anders dan Gert en Helena beweren, zijn er geen vaste plekken. Je zet je auto waar plek is, punt. Maar nee, dan Gert. Met hout en verf heeft hij een bordje in elkaar gezet met daarop de mededeling dat de plek voor zijn huis zíjn plek is. Niets van waar en ook niet rechtsgeldig, maar dit exclusieve recht wordt door hem met hand en tand verdedigd. Hij is de hele dag thuis dus wie het waagt met één wiel op ‘zijn’ plek te staan, wordt met de spreekwoordelijke hooivork verjaagd. Helena werkt wel, die is dan met de auto weg waardoor de plek vaak vrij is. Als je er gaat staan, dan stormt Gert echt zijn voordeur uit en schreeuwt tegen de overtreder in kwestie. In mij komt er een puberale rebelsheid naar boven bij zo iemand en dus zet ik mijn auto gerust op zijn plek – zelfs met enig genoegen. En dat leidt elke week tot gedoe, en laatst zelfs tot een hoogoplopende ruzie dat Gert de politie belde. Die kwam niet, maar de maandag erop stond handhaving voor de deur, om te concluderen dat er geen sprake is van een parkeerovertreding omdat er simpelweg geen regels zijn. Maar Gert neemt daar geen genoegen mee en stookt in de facebookgroep van de wijk iedereen tegen mij en de andere ‘overtreders’ – gelukkig zijn er meer mensen als ik – op. Op straat gedraagt hij zich intimiderend en als mijn kinderen op de stoep krijten, gooit hij er water overheen voor ze zelfs maar klaar zijn en maakt melding van vandalisme. Ik veracht hem om dit gedrag en tegelijkertijd word ik er ook weleens nerveus van. Als ik binnenkort een kras op mijn auto heb of een lekke band, weet ik wel hoe het komt. En toch ga ik niet meedoen aan die idioterie van hem. De plekken zijn voor iedereen, klaar. Dan had Gert lekker een landgoed moeten kopen.” 

‘Het is mijn feest en ik bepaal de gastenlijst’

Jacintha (40): “Chantal is zo iemand die, wat je ook doet, altijd ontevreden zal zijn. Ze woont twee huizen verderop en ik probeer afstand te houden, maar zij beschouwt mij gek genoeg als een vriendin. En verwacht ook dat ik die niet-bestaande vriendschap koester. Dus komt ze onverwacht langs voor koffie op mijn thuiswerkdag, waar ik geen tijd voor of zin in heb. En als ik een verjaardag vier, vindt ze dat ze daarbij moet zijn. Ik vind van niet, maar voor de lieve vrede nodig ik haar dan maar voor de kinderverjaardagen uit. Maar toen ik laatst mijn veertigste verjaardag vierde, wilde ik haar daar gewoon echt niet bij hebben. Ze zegt rare dingen tegen mijn vriendinnen, zuigt zich aan iemand vast en begint dan een monoloog van drie kwartier over zichzelf, ze is gewoon echt vervelend dan. Maar ja, zo dicht bij elkaar merk je natuurlijk wel dat er een feestje gaande is en ja hoor, nog voor negenen had ik al een berichtje: Je hebt een feestje? Chantal was helemaal boos en beledigd en liet dat merken ook – zo irritant op een avond dat ik met mijn dierbaren wilde genieten. Ik negeerde haar en dat heb ik geweten. De volgende ochtend stond ze om negen uur al in mijn tuin te tieren – lekker, met mijn kater. Ik ben naar buiten gegaan en heb gezegd: ‘Het is míjn feest en ik bepaal de gastenlijst. En jij laat nu zien waarom wij geen vriendinnen zijn.’ Sindsdien stuurt ze me geregeld boze berichten en plaatst ze dingen op facebook als ‘when je erachter komt hoe mensen écht zijn…’. Nou, ze doet maar lekker, ik hoop dat ze binnenkort verhuist.”

‘Ik zei maar niet dat ik nooit op zo’n kale lelijkerd met een buik kan vallen’
Gisella (30): “Mijn buurvrouw Roanne is  op z’n zachtst gezegd een beetje apart. Als ze de kliko buitenzet, moet dat blijkbaar in een piepklein nachthemdje gebeuren. Joggen doet ze in een soort beha en het grappigst is als ze haar plantenpotten gaat watergeven, in zwemkleding. Geen idee waarom. Ze is kennelijk dol op het idee dat alle mannen naar haar kijken, al vast dat best een beetje mee. De match met haar eigen vriend is echt hilarisch: een kale vijftiger met een bierbuik als een ballon en manieren van een bootwerker.
Ik ben erg van leven en laten leven en bemoei me dus niet zo met die mensen. Tot ze een paar maanden geleden me ineens aansprak op straat, enigszins hysterisch. Dat ze heus wel doorhad dat ik achter haar vent aanzat en dat ik mijn handen thuis moest houden. Eh… in geen miljoen jaar, maar ik zei maar niet dat ik never nooit op zo’n oude kale lelijkerd en een buik kan vallen. Misschien is ze dronken, dacht ik, maar ze meende het blijkbaar want sindsdien word ik de hele tijd door haar lastiggevallen met deze onzin. Ze verspreidt zelfs roddels over me! Toen ik dat hoorde, heb ik woedend bij haar aangebeld en gezegd dat als ze nu niet ophoudt, ik haar met haar eigen naaldhak op haar kop sla. Sindsdien gaat ze ondergronds: tegen mij zegt ze niets, maar ik heb sterke aanwijzingen dat ze gewoon doorgaat met haar verhalen. Zodra ik het hard kan maken, ga ik weer naar haar toe en dan wordt het een stuk minder gezellig. Het vreemde is dat die man van haar niet eens lijkt te weten dat dit speelt.”

‘Hij stormde zelfs de tuin in’

Francien (48): “Het kon niet op, toen Robin en zijn vriendin Cynthia net naast ons kwamen wonen. Wij houden van een borreltje, zij ook, het werden lange, gezellige avonden. Tot er iets begon te veranderen. Robin kreeg een burn-out en snel daarna was Cynthia weg, van de ene op de andere dag. Weken later reageerde ze pas op mijn berichten. Met die man valt niet te leven, stuurde ze en dát hebben wij inmiddels geweten. Door de burn-out had Robin ineens geen energie meer en dus wilde hij elke avond om acht uur al slapen. Speelden onze kinderen nog buiten, ging hij meteen appen: STILTE!!! Nou nou, dacht ik, je kan het ook gewoon vragen. In het begin gingen we nog weleens met hem praten, maar er víél helemaal niet meer met hem te praten. Dus dat gaven we op. Maar het appen bleef. Als we niet snel genoeg reageerden of als de kinderen bleven spelen, stormde hij gerust de tuin in. Mijn man heeft hem er zelfs een keer uitgezet en sindsdien hebben we een slot op de poort. Op WhatsApp hebben we hem allebei geblokkeerd. Erg dat dat nodig is. Hij kan alleen nog aanbellen of vanaf de straat roepen. Als we met vrienden buiten zitten, zetten we de bel eraf. Allemaal op zich nog te doen, maar het ergste vind ik dat ik me altijd bekeken en beoordeeld voel zodra ik buiten de deur ben. Als ik hem zie, loop ik de andere kant op. En dat is vaak, want hij werkt niet en zit bijna altijd voor zijn deur boos te kijken. Mijn man interesseert het niet en loopt er gewoon langs, wat vaak tot nare opmerkingen leidt. Ik kan wel stoer roepen dat het me niet boeit, maar dat is niet zo. Ik zit er echt mee en het voelt heel onrechtvaardig, maar zoals zijn ex-vriendin al zei: met die man valt niet te leven.”

‘Alle banden van onze fietsen waren ineens lek’

Marike (36): “Superleuk, buurkinderen die het goed kunnen vinden. Maar zodra die buurkinderen het minder goed kunnen vinden, is al die nabijheid echt een enorm nadeel, weten we inmiddels. Mijn tweeling van acht speelde altijd met de buurjongens, tot die buurjongens nogal gemeen en agressief gingen doen en mijn jongens afhaakten. Op zich niet erg, maar de buurjongens hadden al niet zoveel vrienden meer door hun gedrag en het afhaken van de tweeling was de laatste druppel om mijn buurvrouw volledig over de rooie te doen gaan. Witheet stond ze in de tuin nadat mijn jongens hadden gezegd niet te willen spelen – of ik wel wist van hun autisme? Mijn kinderen moesten maar gewoon begrip hebben! Kijk, daar moet je bij mij niet mee aankomen. Begrip, ja, maar blauwe plekken en schaafwonden zijn niet oké. Ik vroeg haar of ze in plaats van begrip weleens van respect en opvoeding had gehoord? Dat viel uiteraard niet zo goed en sindsdien is het oorlog – soms koud, soms juist bloedheet. Laatst waren alle banden van onze fietsen lek. Ik weet wel wie ik verdenk.”

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.