Marlie verloor in een klap haar moeder en haar hondje

Tekst: Renee Brouwer

22 september 2025

Nadat de moeder van Marlie (38) in 2020 genezen leek van leukemie, genoot ze volop van het leven. Totdat de ziekte vier jaar later terugkwam. Marlie bleek de beste match voor een stamceltransplantatie te zijn, maar helaas gebeurde er daarna iets wat niemand had verwacht. Intussen overleed ook Marlie’s hondje, haar grootste steun en toeverlaat.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

“Mijn moeder was pas 63 toen ze in 2020, vlak voor corona, plotseling extreem moe werd. Ook had ze steeds pijn in haar hele lichaam. Ze kwakkelde in de winter altijd wel met haar gezondheid, maar deze keer was het anders. Honderd meter lopen ging opeens moeizaam en dat was niks voor haar. Ze ging naar de huisarts, die haar meteen doorstuurde naar het ziekenhuis.Na uitgebreid onderzoek kreeg mijn moeder een vernietigende diagnose: acute leukemie. Verslagen hoorden we het aan. Dit kwam binnen als een mokerslag. Gelukkig was ze wel te behandelen, ze kon zelfs nog genezen. Mijn moeder bleef sterk. Tegen mij zei ze: ‘Marlie, ik word beter!’ Ze wilde graag nog jarenlang genieten van haar dierbaren. Die wens gaf haar kracht.Al snel kreeg ze de eerste chemobehandeling. De tweede moest ze helaas alleen ondergaan, omdat die midden in de lockdown viel. Tijdens de derde mocht mijn vader gelukkig weer bij haar zijn. Hierna volgde stamceltransplantatie met gezonde stamcellen uit mijn moeders eigen lichaam.”

Tweede kans

“Na maanden van behandelen kwam het verlossende nieuws: de kankercellen waren weg. We durfden het bijna niet te geloven. Het voelde echt als een tweede kans. Natuurlijk moest ze daarna nog wel onder controle blijven. Om de drie maanden kreeg ze een uitgebreid bloedonderzoek. Dit bleef spannend, maar ze kreeg steeds goed nieuws. Langzaam herstelde ze. Haar haar groeide terug en ze voelde zich, ondanks de blijvende vermoeidheid, elke week iets beter.  Omdat mijn vader net met pensioen was en ze eindelijk echt tijd voor zichzelf hadden, wilden ze samen gaan genieten. Ze kochten hun droom-caravan en trokken er minstens twee keer per jaar voor langere tijd op uit, soms wel drie keer. Italië was hun favoriete bestemming. Het was zo fijn om te zien dat mijn ouders weer genoten en samen gelukkig waren. Mijn moeder ging zichtbaar vooruit.Omdat ik na een relatiebreuk in 2018 weer tijdelijk thuis was gaan wonen, kon ik veel tijd met mijn ouders doorbrengen. Iets wat ik enorm waardevol vond. Met z’n drieën haalden we herinneringen aan vroeger op en vaak zeiden we hardop tegen elkaar dat het leven zo kostbaar was. Toch klonk er vaak een stemmetje in mijn hoofd dat zei dat het ook ineens over kon zijn…”

Moedige beslissing

“Vier jaar lang ging het goed met mijn moeder, totdat ze samen met mijn vader in de zomer van 2024 terugkwam van een vakantie in Duitsland. Toen ik mijn moeder weer zag, wist ik direct: dit is niet goed. Ik kon er niet echt de vinger op leggen, maar ik vond haar blik anders. Ook gaf ze aan dat ze weer erg moe was. Volgens mijn vader kwam ze op vakantie bijna niet meer de caravan uit. Dat was voor mij alarmerend. Dit was niks voor mijn moeder. We maakten meteen een afspraak bij de huisarts. Opnieuw ging ze de medische molen in en half augustus kreeg ze te horen waar wij al zo bang voor waren: de leukemie was terug. Ineens stond mijn moeder voor een grote beslissing: ging ze voor niets doen, voor levensverlengende chemotherapie of voor verschillende chemokuren, bestralingen en een stamceltransplantatie van stamcellen van een donor, met een kleine kans op genezing? Mijn moeder twijfelde geen moment. ‘Ik ga ervoor,’ zei ze. ‘Hoe klein de kans ook is, het is een kans.’ Een zeer moedige beslissing, vond ik. Vooral omdat mijn moeder door de chemo en de bestralingen die vooraf moesten gaan aan de nieuwe stamceltransplantatie, weer erg ziek zou worden. We vonden het een moeilijk vooruitzicht, maar we stonden voor honderd procent achter haar. Wat volgde was een zoektocht naar de juiste donor. Volgens de artsen was de kans voor de beste match het grootst bij een donor die rechtstreeks familie van mijn moeder was. Daarom lieten mijn broer en ik ons direct testen via een bloedonderzoek. Een spannend proces wat veel laboratoriumonderzoek vroeg, omdat er heel precies moest worden gekeken naar de zogenoemde HLA-weefsel-kenmerken. Die bepalen of het lichaam van mijn moeder de stamcellen zou accepteren. Na lang onderzoek kwamen ze uiteindelijk bij mij uit als beste match. Het verlossende telefoontje zal ik nooit meer vergeten. Ik huilde tranen van opluchting dat ik mijn moeders donor kon zijn, maar voelde meteen ook de spanning van alles wat er op me af zou komen. Toch was ik vastbesloten om haar te helpen. Mijn moeder had mij het leven gegeven en nu kreeg ik de kans om dat van haar te kunnen redden.

Ik vond het best spannend, het is toch een operatie waarbij je onder narcose gaat, maar ik onderging het afstaan van een deel van mijn stamcellen met volle overtuiging. Daarna mocht ik al snel naar huis, terwijl mijn moeder na de transplantatie nog weken in het ziekenhuis moest blijven. We konden alleen maar afwachten of haar lichaam de nieuwe stamcellen zou accepteren en zou gebruiken om nieuwe, gezonde bloedcellen aan te maken, maar we waren hoopvol.
Ik bezocht mijn moeder wanneer ik kon en we genoten van onze tijd samen.
Helaas gebeurde er drie weken na de transplantatie iets wat onze wereld op z’n kop zette. Mijn moeder kreeg een herseninfarct. Ze raakte verlamd aan haar rechterkant en kon ineens niet meer goed praten of bewegen. We waren in shock toen we het hoorden. Al die tijd hadden we veel hoop gehad dat het goedkwam, maar na het infarct werd die hoop een stuk minder. Ook omdat mijn moeder daarna nog verschillende complicaties kreeg, waaronder een paar infecties. Hierdoor konden mijn gezonde stamcellen weinig voor mijn moeder doen.”

Woezel

“Ondertussen ging het thuis ook mis. Mijn hondje Woezel, die me jarenlang trouw had vergezeld, werd ziek. Opeens zakte ze in elkaar, at niet meer en kroop in een hoekje. Omdat de dierenarts aan een infectie dacht, hoopte ik dat Woezel met een antibioticakuur zou opknappen. Ik hield haar goed in de gaten en stond een week lang iedere nacht om de twee uur op om te kijken hoe het met haar ging.Verdrietig genoeg ging het helemaal mis. Omdat ze niet was opgeknapt, maakte ik voor die middag een afspraak bij de dierenarts. Vervolgens ging ik eerst naar het ziekenhuis voor een check-up na mijn stamceldonatie, terwijl mijn vader thuis voor Woezel zorgde. Gelukkig was alles in orde en na mijn afspraak liep ik nog even langs mijn moeder. Helaas kreeg ik nauwelijks contact met haar en met Woezel in mijn achterhoofd besloot ik terug te gaan naar huis. Daar aangekomen, bleek Woezel hard achteruit te zijn gegaan. Ik schrok me kapot toen ik zag hoe slap ze was. Snel zette ik haar in de auto en reed meteen naar de dierenarts. Onderweg aaide ik geruststellend over haar hoofd en haar buik en opeens voelde ik hoe haar hartje stopte met kloppen. Daar in mijn auto stierf Woezel. Alsof ze gewacht had op het moment dat we elkaar konden loslaten. In tranen reed ik door naar de dierenarts waar ik Woezel achterliet, zodat ze kon worden gecremeerd. Vervolgens reed ik met een gebroken hart naar huis.

Ik kon niet geloven dat Woezel er niet meer was, maar veel tijd om erover na te denken, had ik niet. Mijn vader vertelde dat het ziekenhuis had gebeld. Het ging echt niet goed met mijn moeder en we moesten de volgende dag komen voor een familiegesprek. Het was bikkelhard hoe alles op die dag samenkwam.
De volgende dag vertelde mijn moeders arts dat haar situatie bleef verslechteren. Mocht ze al met al nog tot revalideren komen, zou dat in ieder geval in een verpleeghuis zijn. Een paar dagen later kregen we te horen dat haar lichaam op was. Haar artsen gingen over op palliatieve zorg. Dit betekende dat ze haar niet meer beter konden maken, maar wel konden zorgen voor comfort en pijnbestrijding.Dat moment vergeet ik nooit meer. We wisten dat dit het begin van het einde was. De dagen die volgden, waren intens. Ieder op onze eigen manier namen we afscheid van mijn moeder. We vertelden haar hoeveel we van haar hielden en hoeveel ze voor ons had betekend. Ook draaiden we haar lievelings-muziek. Soms gingen haar ogen open en keek ze ons aan. Meer communicatie was er niet. Omdat we niet wilden dat ze alleen zou zijn, wisselden we elkaar steeds af. Ook andere familieleden kwamen over mijn moeder waken. En zo kwam het dat ze op woensdag 20 november 2024 in het bijzijn van haar zwagers overleed.

Kapot van verdriet stortte ik me samen met mijn familie op de uitvaart van mijn moeder. Het huis waar ik zo fijn met mijn ouders woonde, voelde opeens heel leeg. In korte tijd was ik niet alleen mijn hond verloren, maar ook mijn moeder van wie ik zoveel hield.

Ze hadden allebei onvoorwaardelijk van mij gehouden en het voelde heel onwerkelijk dat ze er beiden niet meer waren. Ik weet nog dat ik de eerste dagen amper wist wat ik met mezelf aan moest. Gelukkig had ik mijn vader die mij overeind hield en ik hem. Vaak troostten we elkaar als we moesten huilen, maar we vonden het ook fijn om samen gewoon stil te zijn.”

Veranderd

“Nu, bijna een jaar later, is het leven stiller, maar niet zonder licht. Ik woon nog steeds bij mijn vader, wat voor ons allebei fijn is. We hebben veel aan elkaar en genieten ook van ons nieuwe huisgenootje, mijn hond, Nyma. Zij is mijn maatje en geeft me troost en afleiding. Haar naam betekent de zon en dat is ze ook voor mij.Mijn moeder en Woezel mis ik nog iedere dag. De pijn is iets zachter geworden, maar is er nog steeds. Vooral Moederdag, mijn moeders verjaardag en kerst vind ik moeilijk. Dan mis ik haar nog meer dan anders. Maar ik merk ook dat ik door haar overlijden anders in het leven ben gaan staan. Zo probeer ik, net als zij na haar eerste ziekteperiode, nog meer te genieten van het leven. Haar ziek zijn en haar sterven hebben me geleerd dat het leven toch echt eindig is en je tijd op aarde kostbaar. Ik wil mijn tijd wijs besteden en dat doe ik door meer tijd door te brengen met mijn dierbaren. Ook ben ik erg dankbaar voor alle mooie gesprekken die ik met mijn moeder heb gehad. Ze stond zo positief in het leven. Als ik het zwaar had, vond zij altijd de woorden die me troostten. Ook leerde ze me dat ik goed ben zoals ik ben en altijd mezelf mag zijn. Ze straalde warmte en liefde uit en begreep me zonder dat ik iets hoefde te zeggen. Haar aanwezigheid voelde altijd als thuiskomen. Ik mis haar nog elke dag, maar ik weet: door haar heb ik geleerd om echt te leven.”

Foto: Hans Sweegers

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!