Margot (51) heeft een hekel aan haar kind: ‘Ik denk dat we beter af zijn zonder elkaar’

Tekst: Jet Hoogerwaard

16 september 2025

Tweeëntwintig jaar geleden wilde Margot (51) niets liever dan er voor haar dochter zijn. Nu, jaren later, is de situatie compleet anders. “Ze is alles wat ik verafschuw in een mens.”

“Toen mijn oudste dochter geboren werd, tweeëntwintig jaar geleden, maakte dat kleine hummeltje iets in me wakker waardoor ik me voornam dat ik er altijd voor haar zou zijn, dat ik haar altijd zou beschermen. Zo staat het in mijn dagboek en ik vertelde het ook aan iedereen die het maar horen wilde. Maar de situatie ziet er nu heel anders uit, zoveel jaar later. Ze is alles wat ik verafschuw in een mens. Het doet me verdriet om het toe te geven, maar ik zal er geen traan om laten als ik haar nooit meer zou zien.

Op straat

Het begon toen ze een jaar of dertien was: ze hing toen altijd op straat. Tegen ons zei ze dat ze met de jongens meedeed met voetballen, maar als ik op het voetbalveld ging kijken, was ze daar nooit. Haar smoesjes had ze paraat. Ze was ‘eventjes’ naar een vriendin gegaan of ze had op het laatste moment bedacht dat ze toch liever een stukje ging fietsen. Later ontdekte ik dat ze samen met wat oudere kinderen een stukje verderop aan de waterkant hing. Niets voetballen. Roken, blowen en drinken: dat was wat ze deed. Ze was veertien toen ze voor de eerste keer zwaar onder invloed thuiskwam. Haar zusje, zes jaar oud op dat moment, raakte compleet in paniek. Die ontreddering die ik zag in haar ogen toen ze naar haar grote zus keek, zal ik nooit vergeten. In de jaren erna heb ik van alles geprobeerd, maar wat ik ook deed, haar gedrag werd steeds erger. Dat haar vader en ik uit elkaar gingen, deed de situatie geen goed. Ze loog en bedroog en toen dat niet meer genoeg was om aan geld te komen, begon ze haar lichaam te verkopen. Wat heb ik gehuild toen ik dat ontdekte. Ik heb gepraat als Brugman om haar weer op het rechte pad te krijgen en schakelde maatschappelijk werk in. Soms leek het alsof we vooruitgang boekten. In een instelling haalde ze door de strakke begeleiding op haar negentiende eindelijk haar mavo-diploma, maar toen ze eruitkwam, ging ze zich meteen weer misdragen.

Mijlenver

Ik nam haar toen mee op vakantie, drie weken naar Spanje. Samen. Ondanks alle verwijten die ze me maakte, wilde ik laten zien dat ik energie in onze relatie wilde steken. Ik wilde er voor haar zijn. Het werkte niet, zelfs van de kleinste dingen maakte ze een probleem en ik was één bonk stress, toen ik na drie weken thuiskwam. Meerdere keren had ik in die weken gedacht: dit kind is niet van mij. Ze deed en zei dingen die mijlenver van mij afstaan. De gezelligheid was ver te zoeken.

Falen

Ik praat er niet over met vriendinnen, want het voelt als falen. Zij hebben het leuk met hun zoons en dochters, ik dacht dus dat ik zelf iets verkeerd deed. Ik zocht hulp via de huisarts en daardoor kreeg ik het inzicht dat dingen soms anders lopen in het leven dan je had verwacht en bedacht. Dat maakt mijn schuldgevoel wel minder. Daarnaast merkte ik dat mijn houding naar mijn dochter toe veranderde. Ik nam de regie weer terug. Het maakt me niet meer uit wat ze doet en met wie, als ik en haar zusje er maar geen last van hebben.‘Je bent elke dag welkom om te eten, daarna moet je vertrekken. En we houden het gezellig, zodra de sfeer negatief wordt, dan moet je gaan,’ heb ik haar verteld. Dat laatste is op advies van maatschappelijk werk. Zij denken dat er weer een band kan ontstaan tussen ons, als we het luchtig houden. Eerlijk gezegd maakt het me niet uit. Ik zal het nooit tegen haar of iemand in mijn omgeving zeggen, maar ook al komt ze nooit meer, het kan mij niet schelen. Ik denk namelijk dat we beter af zijn zonder elkaar. Dat klinkt hard, maar het is wel waar.” Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd. Foto: Getty Images

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!

LEES OOK