Nathalie: ‘Op vakantie ontdekte ik dat hij vreemdging’

Tekst: Lydia van der Weide

25 augustus 2025

Tijdens een gezinsvakantie in de Ardèche ontdekte Nathalie (43) dat haar man een affaire had. Ze besloot de vakantie niet af te breken, maar nam wel een ingrijpend besluit.

Nathalie: “De avond dat ik het ontdekte, ging Rob de afwas doen. Dat deed hij vaker, die bewuste zomervakantie in de Ardèche, dat had me al vanaf het begin verbaasd. Na een jaar hard werken was hij normaal gesproken niet weg te slaan bij onze bungalowtent, met zijn biertje, boek en tablet. Dat vond ik prima; thuis verdelen we de huishoudelijke taken, maar omdat ik als lerares Engels veel meer vakantie heb dan Rob, hield ik hem op de camping met liefde uit de wind. Dit keer stak hij dus wél zijn handen uit de mouwen, drong er zelfs op aan. Ook als er boodschappen gedaan moesten worden, zei Rob steevast: ‘Ik ga wel.’ Hij gedroeg zich op meer vlakken anders dan andere jaren. Terwijl onze kinderen, negen en elf, enorm genoten van het vrije campingleven en ook ik het naar mijn zin had, was hij onrustig en afwezig. Van vrijen was het ook nog niet gekomen, terwijl we normaal gesproken juist op vakantie vaker seks hebben. Toch maakte ik me geen enkele zorgen. Kennelijk was hij wat overprikkeld, had hij iets meer tijd nodig om in de juiste vakantiestemming te komen. Kan gebeuren, toch?
Dat ik hem die avond achternaliep, was ook allesbehalve uit wantrouwen. Ik zag gewoon dat hij het afwasmiddel was vergeten. Ik nam me voor hem stiekem te besluipen en hem als geintje onverwachts in zijn nek te zoenen. Bij de washokken stond wel onze vieze vaat in een teiltje, maar Rob was in geen velden of wegen te bekennen. Opeens hoorde ik zijn stem, een stukje verderop, tussen de bomen. Ik sloop ernaartoe, nog steeds met het doel hem plagend te overvallen. Toen hoorde ik dat hij zei: ‘Lieverd, ik mis jou ook.’ Ik bevroor ter plekke. Wat was dit? Ik schoot achter een boom en spitste mijn oren. ‘Natuurlijk doe ik het niet met Naat’, zei de man met wie ik achttien jaar samen was. Er klonk walging in zijn stem, alsof seks met mij een straf zou zijn. ‘Je weet toch: ik wil alleen maar jou. Morgen ga ik weer boodschappen doen. Zullen we dan weer videobellen?’ Hij sloot af met een hoop zoenen en liep toen terug richting het washok. Met zijn hoofd zo in de wolken dat hij mij niet eens opmerkte. Ik zakte op de grond, met mijn rug tegen de boom, en begon geluidloos te huilen. Ik kon gewoon niet geloven wat ik net had gehoord. Tegelijk wist ik heel goed dat er niets aan mijn oren mankeerde. Rob, mijn Rob, de man van wie ik hield en die ik door en door vertrouwde, had een verhouding met iemand anders.”

Zogenaamd sporten

“In een waas ben ik gaan lopen, verder het bos in. Ik was zo misselijk dat ik dacht elk moment te kunnen overgeven. Er vielen een heleboel kwartjes. Rob, die de maanden ervoor zo vaak had moeten overwerken. Die opeens met krachttraining was begonnen. Na afloop deed hij zijn sportkleding altijd zelf in de wasmachine. Eén keer had ik die eruit gehaald omdat ik iets zocht, en later als grapje gezegd: ‘Nou, je mag wel wat fanatieker gaan sporten hoor, want je shirt rook amper naar zweet!’ Nou, dat begreep ik nu. Meneer sportte helemaal niet. Of nou ja, dat deed hij wél, maar dan zonder kleren.

Na een tijdje dwalen appte ik Rob: ‘Ik ben wandelen. Let jij erop dat de jongens hun tanden poetsen voor ze gaan slapen?’ Ik kon onmogelijk terug voordat ik mezelf had herpakt. Maar terwijl de tranen over mijn wangen bleven stromen, vroeg ik me af of dat ooit zou gebeuren. Dat uitgerekend Rob mij dit zou aandoen, had ik nooit verwacht. Toen ik hem achttien jaar eerder ontmoette, was hij een gebroken man. Hij was bedrogen door zijn ex en zat er helemaal doorheen. Tussen ons ontwikkelde zich eerst een vriendschap. Hij stortte vaak zijn hart bij me uit. Dan troostte en bemoedigde ik hem. Toen wij, maanden later, een relatie kregen, bezwoeren we elkaar dat wij, wat er ook gebeurde, elkaar nooit zo’n pijn zouden doen. Hoe kon hij dit dan nu doen? En, belangrijker nog: hoe moest het nu verder?
Terwijl het steeds donkerder werd, besefte ik al: dit is onherstelbaar. Ik kon hier nooit overheen stappen. Ook de manier waarop hij over mij had gesproken tegen die vrouw, deed heel veel pijn. Alsof ik weerzinwekkend was, iemand waar je natuurlijk geen seks mee zou willen.
Pas om twee uur ’s nachts kwam ik terug bij de tent. Rob was nog wakker en in alle staten. Maar voor hij kwaad kon uitvallen, zei ik: ‘Ik heb je horen bellen met je minnares.’ Bij het licht van onze campinglamp zag ik hem spierwit worden. Hij mompelde dat het niet was wat ik dacht; zo cliché dat ik hem wel kon slaan. Ik reageerde niet en zocht mijn strip slaappillen, die ik altijd meeneem voor noodgevallen. Nou, dat was dit nu wel. Ik drukte er drie uit. Ik moest mezelf rustig krijgen. Al was ik het liefst uit mijn plaat gegaan. En had ik graag onze tent omver geschopt en alles bij elkaar gepakt, al was het dan midden in de nacht. Maar zo’n scène wilde ik niet, niet voor de andere mensen op de camping en vooral niet voor onze kinderen. Dus nee, ik moest rustig blijven, slapen: morgen zouden we verder zien. Ik wierp Rob een verachtende blik toe, kroop in de slaapcabine en viel als een blok in slaap.”

Geen weerstand

“Die ochtend werd ik met knallende hoofdpijn wakker. Ik hoorde de vrolijke stemmen van onze jongens, die zaten te ontbijten met Rob. Heel even hoopte ik dat ik een nare droom had gehad. Maar ik wist al snel beter. Toen ik hoorde dat de kinderen met hun vriendjes weg waren, stond ik op. Rob had grote wallen, had duidelijk geen oog dichtgedaan. Hij begon meteen te vertellen. Hoe hij weer in contact was gekomen met zijn jeugdliefde, met wie hij ooit een halfjaar samen was. Berichtjes via social media mondden uit in afspraakjes, in seks. Ja, inderdaad: op de avonden dat hij zogenaamd ging sporten. Tenenkrommend vond ik dat Rob het slachtoffer uithing. Het was nooit de bedoeling geweest, zei hij. Maar zij had zo achter hem aangezeten dat hij geen weerstand kon bieden. ‘Het is vast een midlifecrisis, denk je niet?’ zei hij, alsof dat alles goedmaakte. Als ik niet nog zo versuft was geweest door de slaappillen, was het alsnog een scène geworden. Maar gelukkig wist ik me te verbijten. Het was al erg genoeg dat voorbijlopende campinggasten de krokodillentranen van Rob konden zien. Hij snikte dat hij veel spijt had. Want natuurlijk hield hij maar van één persoon: mij. ‘Kijk maar’, zei hij, terwijl hij zijn telefoon voor me hield. ‘Ik heb haar al laten weten dat het uit is.’ Ik stond op, pakte mijn toilettas om te gaan douchen. ‘Laten we er verder thuis over praten’, zei ik alleen. ‘We laten het een weekje inzinken, dan kijken we daarna verder.’ Toen liep ik weg. Ik had me nog nooit zo kil gevoeld.

Wat volgde was de zwaarste week van mijn leven. Achteraf denk ik: hoe heb ik het volgehouden? Maar mijn kinderen zijn mijn alles. Ik wilde hen een laatste fijne vakantie met ons gezin bezorgen. Dat verdienden ze; geen overhaast vertrek van een vakantie waar ze zich het hele jaar op hadden verheugd. Een scheiding zou straks al traumatisch genoeg worden. Ik spendeerde veel tijd aan bellen en appen met mijn zus en vriendinnen. Zij trokken me erdoorheen, gaven me moed om overeind te blijven. Ondertussen zat Rob me continu op mijn huid. Hij bleef maar zeggen dat het hem zo speet, dat hij dit nooit had mogen doen. Dat hij via internet een goede relatietherapeut had gevonden; daar konden we samen uitzoeken ‘hoe dit zo mis had kunnen gaan tussen ons.’ Ik reageerde amper, herhaalde alleen dat ik het er thuis pas over wilde hebben. Verder ging ik hem zoveel mogelijk uit de weg, al deed ik, als de jongens bij ons waren, alsof alles heel normaal was. Dan maakte ik grapjes, we barbecueden en kaartten met z’n allen, net als anders. Kennelijk gaf dat Rob hoop. In de loop van de week merkte ik aan hem dat hij er vanuit ging dat dit allemaal wel over zou waaien. Als we dan ’s avonds laat in de slaapcabine lagen, probeerde hij mijn rug te strelen. Soms liet ik hem, uit wraak. Hij zou er nog wel achter komen hoe verschrikkelijk boos ik was.”

Vastbesloten

“Terug in Nederland brachten we de jongens meteen naar mijn moeder. Daar logeerde ook onze hond, en ze zijn dol op hun oma, dus ze vonden het leuk daar het weekend te blijven. Toen Rob en ik naar huis reden, reikte Rob naar mijn hand. ‘Zullen we vanavond dan eindelijk rustig praten?’ vroeg hij. ‘Zal ik dan sushi halen en wijn, zodat we ook wat kunnen ontspannen?’
‘Rot op met je sushi’, zei ik doodkalm, de eerste keer dat ik me liet kennen. ‘Jij gaat je spullen pakken. Ga maar naar haar, voor wie je alles op het spel hebt gezet. Want ik wil jou echt niet meer.’ Hij schrok zich kapot en heeft nog eindeloos op me proberen in te praten. Maar ik duwde mijn handen voor mijn oren en sloot me, thuis, uiteindelijk op in de badkamer. Toen is hij toch maar gegaan, vermoedelijk met zijn staart tussen de benen. Hierna heb ik het hele weekend gehuild, eindelijk kon dat in alle rust. Maar twijfelen deed ik geen moment. Noem me hard, maar ik was vastbesloten.”

EMDR

“Voor onze kinderen is het natuurlijk evengoed heel verdrietig geweest. Gelukkig hebben Rob en ik onze scheiding dankzij een prima mediator redelijk fatsoenlijk kunnen regelen. We hebben een co-ouderschap, waarbij ik eiste dat Rob de kinderen in ieder geval het komende jaar niet aan een andere vrouw zou voorstellen. Dan zou ook ik fair blijven tegenover de jongens en ze niets vertellen over wat Rob had gedaan. Wat hij mij ook had geflikt, dat hoefde hun band met hun vader niet te beschadigen. Nu, twee jaar later, begin ik langzaam uit een dal te klimmen. Ik heb EMDR gedaan voor die afschuwelijke avond dat ik alles ontdekte, want daar bleef ik maar last van houden. Dat moment kwam telkens terug, als een stomp in mijn buik. Die behandelingen hebben ook meer rust over die hele vakantie gebracht. Hoe vreselijk ook, ik ben trots op mezelf dat ik het zo heb aangepakt. Dat ik, ondanks mijn eigen verdriet, de kinderen voorop heb gesteld. En dat ik mezelf niet heb verloren in woede of wraak, maar met waardigheid mijn besluit heb doorgezet. Rob en zijn jeugdliefde? Ik moet er schamper om lachen. Ze hebben het nog geen drie maanden uitgehouden samen. Vermoedelijk waren zij alleen maar verliefd op een fantasie, een herinnering. Toen het uit was, heeft hij nog verscheidene pogingen gedaan me terug te winnen. Maar hij was en is kansloos, en dat zal ook altijd zo blijven. Bovendien heb ik – tot zijn verdriet, weet ik via de kinderen – een andere liefde gevonden. Dat is fijn, maar hem volledig vertrouwen… dat lukt me nog steeds niet helemaal. Het bedrog van Rob heeft zijn sporen nagelaten en ik vrees dat dat altijd zo zal blijven. Laatst vroeg iemand me of ik spijt had van mijn beslissing om Rob meteen te dumpen. ‘Vreemdgaan kan de besten overkomen’, zei die persoon. En ja, ik weet het: het gebeurt vaak. Maar dat uitgerekend Rob, die heel goed weet hoe erg het is om bedrogen te worden, dat tóch bij mij deed en het daarna nog met smoesjes wilde goedpraten ook, dat was voor mij de grens.”

Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.