Eva overleefde een bootramp op Bali

Tekst: Hannah König

11 augustus 2025

Een vakantie die begon als een droom, veranderde voor Eva (32) en haar nichtje in een nachtmerrie. Tijdens een boottocht kapseisde hun boot op de wilde Indische Oceaan. Bij dit ongeluk kwam een Australische toerist om het leven. “Ik kreeg grote slokken water binnen en dacht: ik moet dit overleven, maar dacht ook: hoe ga ik dit volhouden?!”

Eva: “De vakantie naar Bali moest onvergetelijk worden, ik had flink uitgepakt toen ik de reisplannen maakte. Mijn zus woont in Spanje. We hebben een hechte band, ik zoek mijn familie graag op. Mijn nichtje, de dochter van mijn oudere zus, werd in maart twintig. Voor haar verjaardag besloten we samen een reis te maken naar Bali. Omdat onze voorouders uit Indonesië komen was het extra speciaal. Van transfers tot tours: ik regelde alles tot in de puntjes. We zouden tempels, rijstvelden en watervallen gaan ontdekken. Toen ik met mijn nichtje de planning doornam, zei ze: ‘Ik wil ook graag naar een eiland!’ Ik weet nog dat ik zei: ‘Bali is een eiland!’ Toch zette ze me aan het denken. Mijn vriend, die door Azië had gereisd, tipte ons om vanuit Sanur een boottocht te maken naar Nusa Penida. Hij vertelde dat je daar kunt zwemmen met reuzemanta’s. Dat leek ons spectaculair. Ik koos voor de duurste aanbieder, eentje die een privétour gaf, met een klein groepje mensen. Als ik de duurste optie neem, dan zal het wel goed zijn, dacht ik nog. Mijn nichtje en ik genoten van zonnige dagen op Bali. We bezochten Monkey Forest, ondergingen een spirituele reiniging in een tempel, schommelden boven rijstvelden en gingen elke dag uit eten. Op de ochtend van onze bootexcursie gingen we al vroeg met de taxi naar Sanur. De lucht was die ochtend grijs. Mijn nichtje zei nog dat ze het niet erg zou vinden als we de boottrip zouden overslaan. ‘We hebben al betaald, dus laten we gewoon gaan’, zei ik. Rond half acht kwamen we aan bij de opstapplek. Een man met een clipboard duwde ons een formulier voor aansprakelijkheid onder de neus. ‘Wat is dat, tante?’ vroeg mijn nichtje nog. ‘Ach, gewoon een formaliteit,’ antwoordde ik. En we tekenden allebei.”

Onvoorspelbare golven

“Wat ik achteraf gezien frappant vind, is dat ik de avond ervoor een Instagram-video zag met de titel: ‘Wat te doen als je verdrinkt’. Nooit eerder had ik stilgestaan bij wat je moet doen als je in open zee terechtkomt. In de video werd uitgelegd hoe je kalm kunt blijven en energie kunt sparen. Aangekomen in Sanur was de lucht stralend blauw. Voor de boot vertrok, genoten we van een ontbijtje, met uitzicht op zee. Ik vroeg mijn nichtje: ‘Geloof jij in leven na de dood?’ ‘Nee’, zei ze nuchter. ‘Als ik dood ben, ben ik dood.’ ‘Ik denk toch dat er iets is, iets wat doorgaat als dit leven eindigt’, zei ik. Achteraf is het bizar dat we juist dát gesprek voerden, vlak voor het noodlot toesloeg. Met elf toeristen en vier bemanningsleden stapten we op een klein bootje. Na een kort tochtje stapten we over op een grotere boot, met een overdekte voorkant en een open achterdek. Iemand van de crew liet ons foto’s zien van de vissen die we zouden kunnen spotten. We riepen onze schoenmaten om de juiste flippers te krijgen. Na een minuut of vijf op zee veranderde de lucht. Het begon te waaien en de golven werden hoger, ruw en onvoorspelbaar. Ik voelde het in mijn buik en we riepen dat we zoiets nog nooit hadden meegemaakt. Ik dacht: ik moet dit filmen voor mijn zus. Ik stond op, met mijn telefoon in mijn hand. Op dat moment raakte een golf de zijkant van de boot, en voor ik het wist werd ik de zee in gelanceerd.”

Slechte film

“Het ging heel erg snel. Ik lag in zee, keek om me heen en zag dat onze boot was gekapseisd. Toen ik zag dat mijn nichtje in de buurt van de boot zwom, stelde dat me gerust. Ik hoorde mensen ‘help!’ roepen, maar bedacht: zij is bij de boot, zij is veilig. Ik dacht aan de video die ik had gezien en legde mijn handen naast mijn oren, net onder het wateroppervlak, en probeerde zo stil en vlak mogelijk te blijven drijven. Ik praatte tegen mezelf: ‘Eef, blijf rustig, je gaat niet dood.’ Ik kreeg grote slokken water binnen en dacht: ik moet dit overleven, maar dacht ook: hoe ga ik dit volhouden?’ Op dat moment dreef er een zitkussen van de boot voorbij. Een Amerikaanse vrouw had zich eraan vastgeklampt. Met beide armen klemde ik me er ook aan vast. Drie andere toeristen hadden het kussen inmiddels ook bereikt. We hingen daar samen, dobberend op open zee. Als er een golf op ons afkwam, riep ik: ‘Wave…!’ Het was alsof we in een slechte film zaten. Toch voelde ik ook: ik moet sterk blijven. Ik keek de anderen aan en zei: ‘Maybe it’s a good idea to introduce ourselves. I’m Eva,’ zei ik. Eén voor één noemden ze hun naam. Toen zei ik stellig: ‘It can take a few hours for the rescue, but we will survive.’

Lekkende brandstof

“Ik moet sterk zijn, herhaalde ik keer op keer in mijn hoofd. We gaan dit overleven. Een vrouw uit Estland schreeuwde de naam van haar dochter. Een Australische toerist keek angstig om zich heen en zei: ‘Maybe there are sharks here.’ ‘Shut up’, zei ik. ‘There are no sharks. And we will survive this.’ Mijn ogen bleven gericht op de boot, die op zo’n tien meter omgekeerd in het water lag. De gedachte dat mijn nichtje zich op de boot had weten te hijsen en niet zou verdrinken, gaf me kracht. Door de lekkende brandstof uit de motor begon onze huid te branden. De pijn was vreselijk en een vrouw naast me kon het niet meer aan. Ze schreeuwde en barstte in tranen uit. Ik besefte: we moeten terug naar de boot. De reddingsdiensten zouden de boot sneller kunnen vinden dan ons. Niet iedereen was het daarmee eens, sommigen wilden blijven drijven. Ik besloot te gaan zwemmen. En toen ik dat zei, gingen de anderen ook. ‘One, two, three, swim!’ riep ik. De zee was gelukkig rustiger geworden en we kwamen vooruit. Slag voor slag bereikten we de boot.”

Hulp

“Twee Amerikaanse vrouwen bleven in zee vasthouden aan het kussen, twee Australiërs klommen op de boot. Ik had geen energie meer en hield me aan de zijkant van de boot vast. Toen zag ik mijn nichtje zitten. In haar armen hield ze een meisje van zeven vast om haar warm te houden. Toen we elkaar aankeken, lachten we ongemakkelijk. Het enige wat we dachten was: ‘Wat is dit?!’ Mijn nichtje en ik hadden onze telefoon aan een koord om onze nek tijdens de excursie. Hierdoor zijn wij onze telefoons niet kwijtgeraakt en kon mijn nichtje 911 bellen. Na een half uur kwam er hulp. Eenzelfde soort boot kwam onze kant op varen. Er werden zwemvesten naar ons toegegooid. Toen iedereen een zwemvest aanhad, gingen we aan boord van de reddingsboot. Mijn nichtje huilde en zei dat ze alleen maar aan haar zusje van twaalf had gedacht. Ik voelde weinig emotie. Ik was vol ongeloof en had mezelf en mijn gevoelens buiten de situatie geplaatst. Met de boot werden we naar het eiland Nusa Penida gebracht. Iedereen was stil en uitgeput. We kregen kleding van andere toeristen en hebben daar nog vijf uur moeten wachten, tot er een ferry kwam die ons terug zou brengen naar Bali.”

Vermist

“Waar wij ons niet bewust van waren, was dat er een medepassagier vermist was. Een Australische vrouw was in paniek, zij had haar nicht niet meer gezien. Heftig, maar wat er gebeurd zou kunnen zijn, kwam niet bij ons binnen. Mijn nichtje en ik vonden het doodeng om weer het water op te gaan. We klemden ons vast aan de boot en hielden onze ogen dicht. Bij aankomst op Bali, gebeurde er niets. In Europa zouden er ambulances klaarstaan, maar in Indonesië gaat dat anders. We waren flink gehavend, hadden blauwe plekken, brandwonden en zeewater in onze longen, en er was iemand met een gebroken teen. We besloten zelf naar het ziekenhuis te gaan, om ons te laten onderzoeken. Iemand zei dat de nicht van de Australische dame al naar het ziekenhuis was gebracht, en dat bleek waar te zijn. Wat we kort daarna hoorden, was dat ze was overleden. Ze was onder de boot vast komen te zitten en verdronken. We zijn bij onze reisgenoot gebleven, die een kamertje in moest om haar nicht te identificeren. Verschrikkelijk. Die situatie voelde onwerkelijk: daar stonden wij, nat en in vieze kleding, in een armoedig ziekenhuis, een wildvreemde vrouw te troosten. Na een snelle check mochten we gaan. Op dat moment wilde ik maar één ding: zo snel mogelijk naar ons hotel. Samen zaten we in een taxi, en niemand wist dat we zojuist aan de dood waren ontsnapt. We hadden de drang om ons verhaal aan iedereen te vertellen. We keken de video’s terug op mijn telefoon en videobelden mijn ouders en zus, om ze te laten zien dat we veilig waren. In slaap vallen was lastig die nacht. Zodra we onze ogen sloten, zagen we metershoge golven. Toen we de volgende dag gingen ontbijten, wilden we graag dat alles normaal was. Maar dat was natuurlijk niet zo. De drie dagen erna zaten we in onze kamer, ziek van het ongeluk en van een ‘Bali-belly’ door het zeewater vermengd met benzine.”

Onverantwoord

“Toen we gingen zoeken naar meer informatie over de ramp, ontdekten we dat er de afgelopen jaren tientallen mensen zijn omgekomen bij bootongelukken in Indonesië. Wat ik direct voelde was boosheid, omdat de maatschappijen die deze excursies aanbieden niet bezig zijn met de veiligheid van zo’n trip. Met golven van vijf meter hoog, is het onverantwoord om in zo’n kleine boot de zee op te gaan. En dan waren er nog niet eens reddingsvesten. Ik ben heel erg trots op mijn nichtje. Zij heeft vastgezeten onder de boot, terwijl ze een intense petroleumlucht rook en doodsangsten uitstond. In Nederland ben ik naar de huisarts gegaan. Psychologische hulp heb ik niet gehad, maar zal ik zeker regelen als ik last blijf houden van mijn ervaring. Ik deel ons verhaal omdat ik toeristen wil waarschuwen. De organisatie waar ik boekte, geeft nog steeds boottours. De kapitein loopt vrij rond. Ik ben blij dat ik in zee rustig kon blijven, maar ik was daarna ook in shock. Zo heb ik er niet aan gedacht om de politie te bellen en aangifte te doen. Mocht je zelf een boottocht gaan maken,  vraag dan altijd om een zwemvest. Ga niet de zee op zonder. Trek hem aan, of houd hem om je arm, zodat je hem in nood direct aan kan trekken. Stel je voor aan de crew en de andere toeristen. Zorg dat je precies weet met hoeveel mensen je aan boord bent. De Indische Oceaan kan erg wild zijn, dus ga altijd met een grote boot. Mijn nichtje en ik zullen deze vakantie nooit meer vergeten en altijd blijven denken aan het bootongeluk, maar willen ook zeker de andere dagen nooit meer vergeten. We zijn nog elke dag superdankbaar dat we het ongeluk overleefd hebben.”

Foto: privébeeld

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.