Stefanie: ‘Wat ben ik toch een zielig figuur’

11 juni 2020

Ik zou er bekend om willen staan: ‘Kijk daar heb je die aardige vrouw, die altijd zo relaxed is.’ Maar word ik wel zo gezien?

Alles goed doen

Ik doe mijn best om mindful te leven. Dat lukt aardig. Maar op een dag als vandaag zitten mijn valkuilen mij in de weg. Ik wil alles goed doen en geliefd zijn. Ook probeer ik ervoor te zorgen dat niemand commentaar op mij levert of negatief over mij denkt. Helaas heb ik geen controle over andermans gedachten. Ook niet als ik mijn best doe. Bovendien gaan ontspanning en perfectionisme niet samen. Een extra portie mindfulness zou me goed doen.

Somber

Adriana is naar school en Dirk aan het werk. Ik ben thuis aan het werk en voel me een beetje somber. Ik weet niet waarom. Misschien omdat ik gemopperd heb:
Gisteravond, omdat Adriana niet kon slapen en ik de hele avond met haar bezig was.
Vanmorgen, omdat Adriana drie vlechten in haar haren wilde, maar daar geen tijd meer voor was. Om mijn dochter tegemoet te komen, maakte ik de vlechten toch. Ondertussen mopperde ik over het tekort aan tijd. Ik wil juist geen moppermoeder zijn, maar een lieve, relaxte mama.

Zielig figuur

Thuis heb ik een redelijk ergonomisch verantwoorde werkplek. Ik leg wel een kussentje op de eetkamerstoel, omdat die erg hard is.
Hè, zucht ik, op mijn werk ben ik veel vrolijker. Gelukkig maar, want daardoor vinden mensen mij vast aardiger dan wanneer ik zit te sippen.
Wat ben ik toch een zielig figuur, dat pleaset om aardig gevonden te worden.

Kattenmanieren

Als ik naar het toilet ben geweest is mijn thuiswerkplek bezet. Onze kater Boeddha ligt languit op mijn stoel. Hij meent overal recht op te hebben. Voorzichtig schuif ik de stoel met kat en al opzij en zet een andere stoel achter de laptop. Als ik Boeddha hierbij per ongeluk stoor, moppert hij niet, maar reageert hij ronduit chagrijnig. Het kan hem niet schelen wat ik van hem denk. En toch vind ik hem nog steeds lief. Dus misschien vinden ze mij, ondanks mijn gemopper, gesip en mislukte pogingen tot perfectie, toch ook wel een beetje lief.

Ik zou van kattenmanieren moeten leren: Het is goed om relaxt door het leven te gaan, maar dan wel voor mezelf en niet voor anderen. Daarnaast moet ik er voor zorgen mezelf lief te hebben, net als onze kat. Volgens mij houdt hij van niemand zo veel als van zichzelf. Heerlijk toch.

Over Stefanie

Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Negen jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie