Stefanie: ‘Ik voel een mengeling van bewondering en gruwel’
21 oktober 2022
Water drinken, koffiezetten en dan een moment voor mezelf om te schrijven. Heerlijk vind ik dat, zo ’s morgens vroeg. Dat kan alleen op zondag.
Rust
Ik zorg ervoor dat ik als eerste beneden ben om dat rustmoment extra goed te beleven. Al beland ik niet direct in de rust. Onze kater eist zijn portie zacht voer op. Ik plet een tablet dat dient voor gewrichtsondersteuning. Daarop prak ik het voer en tenslotte spuit ik er 5 ml medicatie tegen artrose op. Onze caviavrouwtjes staan ongeduldig in hun hok te trappelen. Voor hen breek ik een tabletje vitamine C door midden en geef ze allebei een helft.Mailbox
Met een kop dampende koffie kruip ik, gewikkeld in een plaid, achter de laptop. Voordat ik mijn schrijfmap open, bekijk ik mijn e-mail. Dom! Postvak IN puilt uit. Ik skip de meeste mails. Wel meld ik mij aan voor de informatieavonden bij 2 scholen voor voortgezet onderwijs. Onze jongste dochter zit in groep 8, dus dat is belangrijk. Ook staat er een tandartsrekening in mijn mailbox. Direct maar betalen, aankomende week vergeet ik dat door drukte geheid. Afvinken geeft rust, maar rust voel ik nu niet meer. Daarom ga ik, met de plaid nog om mijn middel, naar buiten. Een vederlichte nevel daalt op mij neer. Ik loop op badslippers over het tuinpaadje. Als ik mijn ogen zou sluiten voor de huizenblokken om mij heen, zou ik mij in een onbewoonde wereld wanen. Er is geen buurgeluid waarneembaar. Alleen vroege lijsters zingen hun oktoberlied.Conifeer
In een conifeer is een kunstig web gespannen. Ik zie een spin van nog geen centimeter groot. Het web beweegt hevig, want het minispinnetje heeft een nog kleiner vliegje gevangen. De spin rent naar zijn prooi en wikkelt hem met zijn pootjes behendig in draden. Ik voel een mengeling van bewondering en gruwel. Het spinnetje vlucht met zijn pakketje naar een plek in de conifeer, waar ik hem niet meer kan zien. Het boompje staat er weer roerloos bij. Niets herinnert aan het grootse leven dat zich in de conifeer afspeelt. Een wereld waar ik – drukbezette, stressvolle, werkende moeder – amper vanaf weet. Ik voel mij nietig en onwetend, maar ook vredig. Ik besef dat mijn drukmakerij er niet toe doet. Ik ben slechts een stipje in de kosmos, niet meer of minder dan de spin, maar samen met hem onderdeel van het heelal. Binnen open ik een leeg blad van een tekstverwerkingsprogramma. Geen schreeuwende e-mail, Facebook of YouTube. Typend wikkel ik mezelf met letters in mijn eigen coconnetje. Nog even alleen, totdat de dag begint.Lees ook: ‘Ik blijf een ouderwetse oen’
